1.

Snel doe ik de kap van mijn capuchon omhoog. "Stupid muggles" mompel ik als ik aangestoten wordt. Normaal zou ik nog niet dood willen gevonden worden in deze wereld. Geen enkele volbloed tovenaar of heks met zen volle verstand zou dat willen. Ik bedoel kijk eens goed naar ze, ze kunnen niets en lopen enkel in de weg. Maar ik moet onzichtbaar zijn, en dat kan niet in mijn wereld. Ik open de deur van een luguber uitziende kroeg. Iedereen daarbinnen kijkt even op van het felle zonlicht dat opeens naar binnenkomt en naar wie er binnenkomt, eigenlijk verwacht ik dat ze allemaal zullen branden als vampieren maar dat gebeurd nog net niet, maar al snel bemoeien ze zich weer met hun eigen zaken. Dat moet ik die muggles wel nageven, ze weten wanneer ze de andere kant op moeten kijken. Ik loop helemaal naar achteren en ga in de hoek zitten. Ik kijk op de drankenkaart. Ja het heeft even geduurd maar ik weet nu eindelijk welke drankjes het beste hier kunt bestellen. Ik weet nog hoe raar die eerste mevrouw me aankeek toen ik pompoensap probeerde te bestellen en nog vreemder toen ik om boterbier vroeg. "1 cola" zeg ik tegen de gast die men bestelling kwam vragen. Ik probeer de minachting zo min als mogelijk te laten merken. De gast loopt weer naar achteren en ik pak men portemonnee met muggle geld. Het is niet zo moeilijk om hier aan geld te komen. Het enige wat je nodig hebt, is je staf en zo'n muur waar je geld uit kan halen. Ze zouden hun banken en muren beter moeten beschermen, want op deze manier vragen ze er gewoon om. Ik ben zo blij dat het merk nu weg is, wat eigenlijk het enige fijne was aan 17 worden. Voor de rest was mijn verjaardag een hel. Ik schrik wanneer er een glas voor me wordt neergezet. Ik reken af met de man en hij vertrekt weer. Ik pak de krant die op het einde van de tafel ligt. 4 februari 1997 staat erboven. Fijn ik ben al 4 maanden op de vlucht. Ik vergeet nooit de blik op mijn ouders hun gezicht toen ik hun en hem de rug toe keerde. Kom op, ik ben nog maar 17, dat soort dingen kunnen ze toch niet van mij verlangen. Maar volgens hun blijkbaar wel. Ik vraag me af wat hij met hun gedaan heeft. Ik kijk naar het teken op mijn linkerarm, het brand ontzettend, dat doet het al de hele tijd. Het maakt me ziek elke keer als ik er naar kijk. Ik drink men drinken snel op als ik zie hoe laat het is, en loop terug naar mijn motel. Ja je leest het goed, een motel. Ze weten dat iemand van mijn stand nooit in zo'n krot zal slapen, niet dat het van binnen nog echt een krot is, dankzij magie. Maar van buiten ziet het er nog steeds niet uit. De omgeving is natuurlijk ook wat beter beschermd dan dat het eerst was. Hij kan me dan wel niet vinden via mijn dark mark in de muggle wereld, maar dat betekend nog niet dat hij me niet gewoon kan vinden.