85. I don't regret that we met

Ze draaide zich voorzichtig om en zag dat een Angel haar vast had. 'Ik zit vast, hoe kom ik hieruit?' Ze keek weer naar Bob die naar de Angel keek. 'Je kunt er niet uit. Ze moeten bewegen om je hier los uit te krijgen.' 'Kun je hem niet vragen om me los te laten?' Fluisterde ze haast. 'Dat kan, maar ik kan niet garanderen dan dat hij je laat leven.' Ze gaf een zucht. 'Moet ik het erop wagen?' Bob stotterde even. 'M-maar, straks...' Ze lachte. 'Als ik je niet vertrouw nu is het dramatische gedoe voor niks geweest. En als ik dood ben heb ik pech gehad. Het positieve is dat er een kans is dat ik één van jullie word.' 'En wat is daar goed aan?' Olette trok aan haar arm maar kreeg een steek in haar arm. 'Het goede daaraan is is dat ik dan misschien kan proberen Angels een goede naam te geven, ze zijn niet allemaal slecht. Kijk naar jou, jij bent echt aardig tegen me. En dat kan ik dan misschien doorgeven aan een paar vrienden van me.' Bob zuchtte. 'Weet je echt zeker dat je het wilt proberen.' Ze keek nog even om haar heen en zag een terzieler langs lopen. Hij keek even naar haar maar liep daarna weer weg. 'Yep.' Zei ze. 'Oké dan. Je moet dan wel wegkijken.' Olette sloot haar ogen. Het eerste wat ze voelde was de pijn in haar arm, maar dat was al snel voorbij. Ze werd tegen een boom aangegooid en het gegil begon weer. Ze opende voorzichtig haar ogen en keek verbaasd om haar heen. Bob en die andere Angel waren weg. Ze stond voorzichtig op en deed haar handen op haar oren.
Dat gegil was nog erger dan de pijn die ze in haar rug had. 'Bob?!' Riep ze zo hard mogelijk. Ze kon nog net zichzelf horen. Het gegil was nog erger dan de vorige keer maar Olette negeerde het. 'Waar ben je?!' Ze liep langzaam dieper het bos in. Ze zag verder op een Angel staan. 'Bob?' Ze hoorde iemand achter haar staan en ze draaide zich meteen om. Ze deed haar handen langzaam van haar oren. 'Hier ben ik.' Ze zuchtte opgelucht. 'Wat is er gebeurd?' 'De Angels hebben ontzettend honger, ze kunnen je niet langer weerstaan. Je moet meteen het bos uit voor het mis gaat.' Ze Slikte. 'En jij dan?' 'Met mij komt alles goed, ik ben één van hun weet je nog?' Ze knikte langzaam. 'Ik ga mee tot het rand van het bos, voor je eigen veiligheid. En ik heb de Angels gevraagd om te stoppen met het bos verwoesten. Ze vinden het best, maar ze blijven gewoon doorzoeken zeiden ze.' Ze knikte opnieuw en keek weg. Ze liepen weer richting Zweinstein. 'Waarom maak je je eigenlijk zorgen om me? Ik ben maar een mens, en iets dat jullie kan voeden.' Hij snoof. 'Dat mag dan wel zo zijn, maar toch. Je hebt iets wat andere niet hebben. Teminste, niet de meeste. Jij bent de enige mens die zich zo gedraagt tegenover ons. Zelfs de leger waarin ik zat wou me vernietigen, en zij wisten dat ik het was.' Olette greep haar hoofd vast. 'Ze zagen alleen maar de slechte kanten. Als ze dieper hadden gegraven hadden ze kunnen zien dat zowiezo jij zo lief bent. Ik heb dat ook gedaan.' 'Hmm... Misschien. Maar de meesten geven ons niet eens de kans om dat te laten zien.' Ze grinnikte. 'Nou, ze missen wel een hoop hoor.' Ze begon langzamer te knipperen. Het gegil was nog steeds niet gestopt en het maakte haar enorm duizelig. 'Gaat het wel?' Ze knikte. 'Het gegil maakte me alleen een beetje duizelig.' 'Waarom maak jij je eigenlijk zorgen om mij?' Ze hield haar schouders op. 'Ik kan er niet tegen dat onschuldige levens worden afgenomen. Wie of wat het ook is, het moet een echt goede reden hebben voor mij om zoiets te doen.' Ze waren aan de rand van het bos gekomen. 'Nou, bedank voor het brengen.' Zei Olette maar. 'Geen probleem.' Ze draaide zich naar Bob toe. 'Ik zal snel weer op bezoek komen.' 'Dat zou fijn zijn, alleen dan op een iets veiligere plek.' Ze knikte en stak haar hand uit. Ze sloot haar ogen en voelde dat Bob haar hand schudde. 'Zijn we nu vrienden?' Vroeg Bob voorzichtig. 'Yep. Of je het nu wilt of niet, we zijn vrienden.' Lachte ze. 'Goed om te horen, want ik heb geen spijt van wat ik vandaag heb gedaan. Op dat bijna aanval gedoe bij die hut na dan.' Ze lachte. 'Vergeten is vergeven.' Ze keek naar Zweinstein en weer naar Bob. 'Tot snel!' Zei ze. 'Tot snel.' Ze zwaaide naar hem en rende richting het kasteel. Ze glimlachte in zichzelf. Ze had absoluut geen spijt van haar bezoek aan het verboden bos.

Ik haar die rot cd, die cd heeft mijn laptop vermoord T-T Wie doet er mee met die cd te vernietigen?! Want zodra ik die cd in handen krijgt versnipper ik het, laat mijn moeder over de rest rijden en gooi het in de prullenbak tussen de groente Oeps, ik begin weer een beetje te kwaadaardig te denken Kudo? Reactie?