84. I trust you

Ze opende langzaam haar ogen en keek verbaasd om haar heen. Toen ze naar rechts keek kreeg ze haast een hartaanval. Angel Bob zat naast haar met zijn lichaam -of hoe je dat ook moet noemen bij een Angel- naar haar toe. 'Je hebt me niet vermoord.' Zei ze verbaasd. Bob lachte. 'Ik hou me aan mijn woord. En je hebt iets... anders dan andere mensen.' Ze grinnikte. 'Dat komt omdat ik een heel ander verhaal heb dan andere. Misschien zijn er wel meer mensen die hetzelfde als mij hebben meegemaakt, maar dat is een kleine kans.' Ze draaide zich naar hem toe. 'Weet je, dit is erg onveilig voor je. Als Hagrid of iemand anders mij met jou zien vallen ze je misscien aan. Niet dat het jou iets doet, aangezien ze je niet kunnen doden in deze staat.' 'Weet je zeker dat je een mens bent? Want je gedraagt je niet als een normaal mens. Normaal maken mensen zich geen zorgen om ons. Sterker nog, ze willen ons vernietigen. Kosten wat het kost.' Olette hield haar schouders op. 'Ze zeiden al tegen me dat ik niet normaal was. En nu hoor ik het nog van Angel Bob ook! Dan moet het echt waar zijn.' Lachte ze. Ze stond op en deed haar handen van haar oren en keek naar het bos. 'Het gegil is gestop.' Fluisterde ze. 'Wat?' Ze keek naast haar en schrok zich rot toen ze Bob naast haar zag staan. Hij keek haar geïnteresseerd aan. 'Niks, het gegil is gestopt. Maar laten we maar gewoon in het bos zitten, dat is veiliger voor je. En ik kan ook niet diep het bos in, want ik mag namelijk zowiezo het bos niet in.' 'Waarom breek je dan de regels?' Vroeg hij verbaasd. Olette hield haar schouders op. 'Het is gezellig.' Bob schoot in de lach. 'Laten we nou maar het bos in gaan.' Grinnikte ze. Ze keek weg en liep het bos in. Eigenlijk was ze verbaasd dat ze dat eigenlijk deed. Ze liep gezellig met een Angel het donkere bos is waar vanalles kan gebeuren, en ze doet er zo rustig over. Sterker nog, ze vond het zelf leuk om met hem in het bos te zitten. De vorige keer hadden een paar Angels haar nog geprobeerd te doden. 'Waar denk je aan?' Olette keek naar Bob die weer stil stond. 'Over hoe abnormaal ik ben.' Ze waren al bijna het bos in maar Bob pakte haar bij haar schouder vast. 'Weet je zeker dat je me vertrouwd?' Ze knikte. 'Ik vertrouw haast iedereen, dus jou ook.' Ze dacht even na en grinnikte. 'Dat klonk best dramatisch hé?' Bob lachte. 'Ja, maar je bent niet de enige hoor.' Ze waren ondertussen al het bos in gelopen en waren al best ver van de rand van het bos. 'Laten we hier maar zitten.' Ze knikte en ging op een omgevallen boom zitten. 'Hebben jullie deze boom...' 'Ja, de Angels zijn opzoek naar iets. Jammer genoeg kan ik je er niets over vertellen.' Olette hield haar schouders op. 'Ik vind het niet erg dat ze opzoek zijn naar iets. Alleen kun je ze vragen om te stoppen met deze bomen te verwoesten? Het is zo'n mooi bos, en bomen leven ook.' Bob maakte een nadenkend geluid. 'Het ligt eraan wat de Angels vinden, maar ik zal het ze vragen. Je hebt ook wel gelijk. Toen we hier kwamen kreeg ik allemaal herinneringen van toen ik klein was, en levend. Ik ging vaak met mijn vader naar het bos. Ik was bijna vergeten hoe mijn leven was voor ik dood ging tot ik dit bos zag.' Ze knikte. 'Heb je een leuk leven gehad voor...' Angel Bob maakte een nadenkend geluid. 'Eigenlijk wel ja. Ik heb goede en slechte herinneringen aan toen. Ik ben eigenlijk nog steeds verdrietig.' 'Waarom?' Ze keek naar Bob en schrok toen ze een traan uit zijn oog zag komen. 'Ik heb nooit afscheid kunnen nemen.' Olette veegde die traan weg en sprong van de boom af. 'Ik snap dat je vanstreek bent daarover, ik ken dat gevoel ook wel een beetje. Maar als je je te veel vasthoud aan het verleden doet het alleen maar meer pijn. En ik kan dat weten.' Ze schrok zich rot toen ze bij haar bovenarm werd gepakt door iets. Ze keek langzaam naar achter en zag een Angel staan. 'Bob?' Vroeg ze langzaam.

Lalala, Bob zou graag willen dat ik kudo's en reactie's zou krijgen, hij is daar ook dol op. Op eten na dan