- 013

Als ik wakker wordt lig ik in de ziekenzaal. Naast mij zit Sirius te slapen in een vreemde houding, maar door een beweging van mij schiet hij wakker. "Eindelijk, je bent wakker!" Opluchting is duidelijk in zijn stem te horen. "Ja," zeg ik met een schorre stem. Sirius' blik gaat van opgelucht naar spijtig. "Luister, Val, het spijt me echt." "Waarom had je niks verteld?" Hij slaat zijn ogen neer. "Omdat het Remus zijn geheim was, ik kan dat niet zomaar aan iedereen vertellen!" "Dus jij vindt me zomaar iemand?" Ik kijk hem boos aan. "Nee! Natuurlijk niet, je bent speciaal!" Sirius kijkt me geschrokken aan, maar mijn blik verzacht niet. "Vertel me dan waarom je geheimen voor me hebt." "Dat was mijn enigste geheim!" "Sirius!" Hij zucht. "Omdat ik het niet mocht vertellen, en ik had er nog niet over nagedacht." Ik zucht en voel wat tranen achter mijn ogen branden. "Misschien is het beter als je gaat, Sirius." Hij kijkt me geschrokken aan maar als hij mijn blik ziet staat hij op. "Sorry Val," Dan loopt hij weg. Eenmaal als hij buiten is barst ik in tranen uit. De deur gaat weer open en Amber en Lily komen binnen. Meteen rennen ze naar me toe en troosten me. "Wat is er gebeurd?" vraagt Amber voorzichtig. Ik snik nog wat na voordat ik mijn stem heb teruggevonden. "Ruzie met Sirius," Lily verstrakt haar grip op mij. "Het komt wel goed, lieverd." zegt ze lief. "Ik weet het niet, hij heeft geheimen voor me en dat wil ik niet!" Amber wrijft liefkozig over mijn haar en na een tijdje ben ik weer rustig. "Sorry meiden." "Geeft niks, iedereen heeft wel een liefdesverdriet." Na een paar uur word ik ontslagen uit de ziekenzaal en mag ik weg. Ik werk met een simpele spreuk mijn make-up bij en fatsoeneer mijn haar en ga dan naar de Great Hall voor het avondeten. Eenmaal binnen word ik door werkelijk iedereen aangestaard en ga ik snel naast Lily zitten. "Hé," zegt ze grijnzend. "Hoi." Ik schep wat te eten op en kijk nog eens om me heen. Gelukkig is iedereen alweer bezig met zijn of haar eten. "Zeg, Val, kunnen we zo even praten?" De stem van Sirius doet me op kijken. "Ja, is goed." Mijn stem klinkt emotieloos en koud, precies zoals mijn blik. Ik zie James vragend naar Sirius kijken, maar besteedt er verder geen aandacht aan.