De prinses - 6

Een half uurtje later hoorde ik plots iemand roepen:
“Daar zit ze! Grijp haar!” Ik stond op, terwijl ze met z’n allen op me af kwamen.
“Rustig maar, het spelletje is voorbij”, zei ik lachend. “Maar ik had jullie hier eerder verwacht hoor.”
“Spelletje?”, vroeg één van hen verbaasd, en hij gaf de anderen een teken te stoppen.
“Ik was nooit van plan om te ontsnappen, maar de prinses gaf me toestemming om te tonen dat ik het kon”, glimlachte ik.
“Noemde jij dit een spelletje? Je hebt ons bijna vermoord met je vuur!”, riep iemand kwaad.
“Nee, ik mikte altijd rakelings langs jullie heen, en ik lette er op nooit iemand te raken.” Iemand stormde kwaad vooruit, maar werd tegengehouden door een van de anderen.
“Verspil je energie niet langer, het is gewoon een vervelende puber die ons wilt uitdagen.” Ik grinnikte. Echt uitdagen deed ik niet, maar goed. En was ik echt zo vervelend?
“Je hebt nu wel bewezen dat je kan ontsnappen. Wat was je nu van plan?”, vroeg iemand me kalm. Het was dezelfde wachter die de anderen net had laten stoppen.
“Wat willen jullie dat ik doe?”
“Meekomen.”
“Oké”, stemde ik in. “Zoals ik al zei, voor mij was dit maar een spelletje, ik ben nooit van plan geweest om te ontsnappen.”
“Al goed. Kom mee, we gaan terug.” Hij draaide zich om en liep naar de poort om de stad weer in te gaan. Ik volgde hem, en langzaam kwam de hele groep in beweging en omsingelde me. Dachten ze nu echt dat ik daardoor moeilijker zou ontsnappen? Plots nam ik iets gewaar. Ik voelde iets, iets vertrouwd, maar ik kon het niet meteen plaatsen. Ik concentreerde me. Toen besefte ik het: vuur. Maar geen vrij vuur. Vuur dat werd bedwongen door meesters.