~003~ Cornflakes

Zodra Malfoy doorhad wie daar zat maakte hij rechtsomkeert en rende weg. Ik wist niet waar ik heen moest en had bovendien enorme honger, waardoor ik toch tegenover Voldemort ben gaan zitten. Bij nader inzien was dat een slecht idee. De pijn in m'n litteken werd ondragelijk maar ik probeerde toch gewoon te blijven doen. Ik toverde een kommetje en lepel tevoorschijn en zocht iets eetbaars. Na een paar keer rondgekeken te hebben zag ik dat Voldemort een pak cornflakes vasthield en aandachtig de achterkant aan het lezen was. Het was blijkbaar interessant want hij had niet in de gaten dat ik er ook was. "Ehmm Voldemort ehh mag ik de cornflakes," begon ik dus. Ik had net zo goed niks kunnen zeggen want antwoord kreeg ik niet. De pijn werd ontdragelijk en als automatisch drukte ik mijn hand tegen mijn voorhoofd en steunde met mijn elleboog op tafel. "Vold-" begon ik, maar meer zeggen lukte niet meer. De pijn was nog nooit zo erg. Maar ik heb ook nog nooit zo dichtbij Voldemort gezeten. Net op het moment dat ik van tafel wilde gaan en zo hard mogenlijk wegrennen, voelde ik me opeens heel vrolijk. Het leek alsof ik iemand anders was. En dat was ook zo......

Vol leedvermaak keek ik naar de jongen voor me. het zag er haast grappig uit. hij raakter er echt geirriteerd van. En ik besloot hem nog eventjes te stangen door alleen maar naar de achterkant vanhet pak cornflakes te staren. Het was haast saai hoeweinig moeite ik moest doen om hem te irriteren, eigenlijk deed ik niks. Na weer eventjes stiekem gekeken te hebben, zag ik dat hij niet geirriteerd was maar pijn had. En veel pijn zo te zien. Nog even en hij zou op de grond vallen en het uitschreeuwen. En daar ging ie. Met een luid gekletter viel de stoel inclusief hijzelf op de grond. Het zag er ineens niet meer zo grappig uit. Ineens was ik niet meer zo vrolijk. Ik bedoel, ik probeer eindelijk de jongen die mijn leven tot een hel maakte dwars te zitten en dan doet ie dat zelf al! Dit was de laatste keer dat ik zo blij was beloofde ik mezelf, waarna ik weer naar het cornflakespak staarde


Moeizaam krabbelde ik overeind. Ik wist het nu zeker ik zou nooit meer zo dicht bij Voldemort gaan zitten. Met nog steeds een brandend litteken (alleen nu minder hevig), zette ik de stoel recht en ging weer zitten. "Eeehhmm Voldemort ik weet dat je mij alleen wilt irriteren maar wil je mij de cornflakes geven" begon ik weer. Zoals verwacht kreeg ik geen antwoord. "Dan maar op de harde manier" mompelde ik "Accio pak cornflakes." het pak cornflakes kwam naaar me toegevlogen, waarna Voldemort verbaasd en zonder cornflakes achterbleef. "Is dat de harde manier, vreemd. Ik had je gelijk vermoord." Zei Voldemort waarna hij vertrok. Ik goot wat melk over mijn cornflakes, at mijn kommetje leeg en volgde zijn voorbeeld.