63th.

Justin Drew Bieber.

Dagen lang, dagen lang staarde ik naar haar, elke dag opnieuw. Ik fluisterde haar aanmoedigende woorden in, hopend haar ogen te zien. Haar lichaam eindelijk een beweging zien te maken. Maar ze bleef daar maar liggen, alsof nooit meer iets zou gaan bewegen. Of er nooit meer woorden uit haar mond zouden komen. Vanmiddag kwam er dan ook een einde aan. Als ze over een uur nog niet wakker was, zouden ze alle stekkers eruit halen, en zou dit het einde betekenen. Het einde van het mooiste meisje hier op aarde. Het meisje diet mijn hartslag zoveel malen sneller liet gaan door een simpele keer in mijn ogen te kijken. Die mijn benen kon verzwakken door me aan te raken met haar prachtige handen. En door haar lippen op de mijne te plaatsen, me zoveel beter en sterker te laten voelen. Nog een simpele keer, nog een laatste keer wilde ik haar zien kijken in mijn ogen, en haar woorden die me vertelde hoeveel ze van me houd. Nog een simpele keer, was het enige wat ik van haar vroeg. Maar hoe vaak ik het ook voor haar herhaalde, ze deed niks. Niet omdat ze niet wilde, maar omdat ze niet kon. En dat was voor mij het ergste. Vandaag zat ik opnieuw langs haar bed. Opnieuw om haar te steunen, ook al wist ze er waarschijnlijk niks van af. Niks van de liefde die ik voor haar voelde. Ik moest haar nog zoveel duidelijk maken. De gevoelens die door mijn lichaam raasden, maar ook de gedachten die elke dag weer door mijn hoofd heen spookten. Tranen rollen geluidloos over mijn wangen, en lijken de pijn te weerspiegelen die ik voel. Ik zat hier nou al dagen achter elkaar, en het enigste wat Hailey heeft kunnen zien of horen waren mijn snikken en tranen. Mijn gebeden om haar beter te laten worden. Om mij gelukkig te maken, samen met haar. Maar het leek alsof de goden mij niet wilde horen, of ze het allemaal goed vinden zoals het nu ging. Mijn blik valt op de klok, nog precies een minuut. De deur achter mij word opengedaan, en met betraande ogen kijk ik om. Mijn hand zit stevig om die van Hailey geklemd, nog lang niet klaar om haar los te laten. Dat voelde als verraad, ook al kon ik niks aan dit gebeuren doen. Ik had het gevoel dat als zij zou sterven, mijn leven nutteloos zou zijn. De dokter komt bij de apperaten aan, en begint ze een voor een los te koppelen. Rond het bed is het gevuld met de ouders van Hailey, en haar vrienden. Chaz, Ryan en Aïsha. Mensen die haar lief hadden, en nooit wilde dat ze zouden gaan. Ze moest zo hard vechten, maar ze heeft er niks mee bereikt. Tranen biggelen over mijn wangen, terwijl de dokter de laatste apperatuur uitzet. Even is het doodstil in de woonkamer, tot de hartslag van Hailey erdoorheen klinkt. Verbaasd open ik mijn ogen, die ik net dicht geklemd had, niet kunnen kijken naar Hailey haar einde. Er lijkt een glimlach op Hailey haar gezicht te ontstaan. Verbaasd pak ik haar hand vast, en zie haar ogen verbaasd en langzaam knipperen. Niet beseffend of alles echt is veeg ik met mijn duim over haar hand, en kijk naar haar ogen, waar ik lang naar verlangde. Toen ik opkeek zag ik dat iedereen vol verbazing toe zat te kijken. Niks was een droom, Hailey was terug, terug bij ons. Dichterbij dan ooit tevoren, althans, zo voelde het. Glimlachend druk ik een kus tegen haar voorhoofd aan, en glimlachend strijk ik plukjes haar uit haar gezicht die eigenwijs terug springen. ‘Ik hou zoveel van je’, fluister ik en kijk haar aan. Ze glimlacht en sluit vervolgens haar ogen weer. De dokter kijkt vol verbazing toe, net zoals ons. Maar zodra haar hart gewoon blijft kloppen, ben ik opgelucht. Ze is terug, ze heeft gevochten en overwonnen.