19. beautiful

Ik liep naar het raam toe, toen ik me opeens iets herinnerde. Ik draaide me weer om naar Embry.
‘Carlisle moest werken, toch? Hij komt niet met ons mee naar huis nu?’
Embry knikte. ‘En hij ging ook nog testen of alles hier heeft gewerkt. Hij blijft nog een tijdje weg.’
Ik knikte. ‘Goedzo.’
De dingen die daarnet gebeurd waren gaven me een gevoel van onoverwinnelijkheid. Ik kon alles. Waarom dan niet een klein stukje vliegen?
Een klein stukje van die onoverwinnelijkheid verdween zodra ik uit het raam keek. Het was best wel een eind naar het huis van de Cullens. Maar ik moest doorzetten. Als ik nou niet aan neerstorten dacht, zou alles goedkomen. Hoopte ik, tenminste.
‘Embry?’
‘Ja?’
‘Beloof me dat je me opvangt als ik val.’
‘Ik beloof het.’
Ik knikte en toen sprong ik het raam uit.
Heel even was het alsof ik viel. Toen spreidde ik mijn vleugels en vloog omhoog. Ik keek naar beneden en zag Embry omhoog kijken voor hij de bosjes in verdween. Ik wist dat hij er nu zou veranderen en vloog alvast verder.
Het uitzicht was prachtig. Het deed me al mijn zorgen en angsten vergeten. Ik zag in de verte de zee en vloog ernaar toe. Ik had de hele avond, en gisteren had ik ook al de hele dag geslapen.
Ik lande op een klif die net buiten het bos uitstak. Ik zag de zee, de maan en duizenden sterren.
Het klonk misschien heel raar, maar, ook al woonde ik tien minuten lopen van het strand af, ik was er al in jaren niet geweest. Ik kon niet, ook al had ik het zo veel gewild. Inwendig vervloekte ik mijn vader er ook voor.
Ik hoorde geritsel achter me, en daarna voelde ik twee armen om mij heen.
‘Geen zin om naar huis te gaan?’ vroeg Embry.
De armen om mij heen wekten dezelfde kriebels op als bij het ziekenhuis. Het was een fijn gevoel, naar mijn smaak.
‘Ik heb de zee al veel te lang niet gezien,’ antwoorde ik zachtjes. ‘Het is heel mooi.’
‘Niet zo mooi als jij bent,’ fluisterde Embry in mijn oor. Ik rilde.
‘Embry, ik weet niet of…’ wat ik wou zeggen bleef in mijn keel steken. Embry draaide me om zodat ik naar hem keek en kuste beide wangen.
‘Ja?’ murmelde hij. De kriebels in mijn buik explodeerden en verspreiden zich door mijn hele lichaam. Ik keek in zijn ogen. Ik had het nooit eerder gemerkt, maar ze waren een hele mooie bruine tint.
‘Ik…’ verder kwam ik niet voor Embry zijn lippen op die van mij drukte.
Ik schrok zo erg dat ik een paar seconden compleet verstijfde. Maar toen ik daar eenmaal overheen was, kuste ik hem terug. Mijn handen gleden over zijn borst naar zijn nek en bleven daar rusten. Zijn handen trokken me dichter tegen zich aan.
Veel te snel beëindigde Embry de kus. Ik haalde mijn handen uit zijn nek en legde ze op mijn hart, die heel onregelmatig aan het dreunen was. Ik hoorde Embry naast mij gniffelen.
‘Gaat het?’ vroeg hij.
‘Natuurlijk,’ zei ik een beetje ademloos. ‘Gewoon een tijdje… niet geoefend.’
‘Dan kan je nu wel even oefenen.’ En hij drukte weer zijn lippen op de mijne.
Dit ging een leuke avond worden.