Chapter fifteen

Ik moest rennen dat was het enige dat ik kon bedenken. Als ze terug komen uit Narnia, moet ik in bed liggen anders valt het op dat ik er misschien ook was geweest. Gelukkig had ik een paar tellen zodat ik als eerste terug uit de kast kon komen. Ik was in mijn bed gaan liggen en nog geen minuut later kwam Lucy als een gek binnengestormd. Ze was weer naar Narnia geweest en Edmund was er deze keer ook vertelde ze blij. De lastpost zei dat hij het spelletje gewoon meespeelde. Ik kon niks doen, anders had ik mezelf verraden, maar die etter kon ik echt wel slaan. Ik snap niet hoe hij Lucy dit aan kon doen. Ze is zijn zusje en het is niet haar fantasie. Zonder Edmund nog één blik waardig te gunnen, ga ik terug naar de meisjesslaapkamer. Boos lig ik te piekeren. Hij is echt een vreetzak volgens mij kan hij alleen maar aan eten denken. Ik heb het wel gezien hoe hij was bij de witte heks. Ik kan met de andere goed opschieten, maar Ed gaat mijn petje te boven. Lucy rent opeens de kamer weer uit, haar gezichtje vol met tranen. Ik vind het zo zielig voor d’r. ‘Lucy, waar ga je heen?’ en al snel volgt Susan haar. ‘Voel je je nog alleen?’ vraagt Peter zachtjes wanneer hij ‘s morgens de kamer binnenkomt. Ik wrijf door mijn ogen en laat vermoeid mijn armen zakken. ‘Ik voel me goed hier.’ Zei ik dan ook zachtjes, bang om de rest wakker te maken. ‘Ik heb anders een speelkameraatje voor je.’ ‘Maar ik heb jullie toch..’ ‘Het is een cadeautje.’ ‘Daar kan ik geen nee tegen zeggen.’ Zei ik met een lach op mijn gezicht.’ Ik houd echt van cadeautjes en verrassingen en van al die dingen. Maar het is toch spannend wat Peter mij geven zou. Hij kent me nog niet zo heel goed en dan gaat hij al een cadeautje halen voor mij. Met een klein hondje zie ik hem de kamer terug binnen lopen. Meteen sla ik mijn handen voor mijn mond. ‘Ohh wat lief!’ kan ik alleen maar uitbrengen. ‘Geregeld dankzij de professor.’ Zei hij wanneer hij mijn bedenkelijke blik zag van hoe kom je hieraan. Mijn lach word alleen maar breder als de hond mij likjes geeft. ‘Hoe heet hij?’ ‘Ze heeft nog geen naam.’ ‘Ohh, het is een meisje en ik wil dat jij de naam kiest.’ Zei ik ‘Wat dacht je van.. uhm Pruna.’ ‘Hoe kom je aan die naam?’ ‘Gewoon..’ ‘Ok Pruna.’ Zei ik bevestigend. ‘Vindt de professor het echt oke?’ ‘Ja, helemaal.’ ‘Dankje, nogmaals.’ Lachend kijkt hij me nog eens aan en verdwijnt dan. ‘Wat is dat?’ vraagt Lucy met een klein lachje. ‘Een hondje.’ ‘Waauw, een hondje, wat lief.’