Two

Dat geluk duurde vier volle weken. Vier volle, drukke, chaotische weken. We deden zo hard ons best om elkaar te kunnen zien, maar de jongens reisden sneller dan ze zelf soms doorhadden. Ik probeerde evenementen bij hun in buurt uit te zoeken, maar zo makkelijk was het niet. Mijn studie vergde concentratie, maar mijn gedachten waren bij Louis. Bij zijn geweldige persoon.
In die vier weken hebben we elkaar tien keer kunnen zien. Momenten met de andere jongens erbij of momenten waar we in elkaar verdronken. Ik kan me elk moment nog herinneren tot in de details, met alle geuren en kleuren. Met de ondergaande zon die over de daken streek, met de warmte van zijn lichaam tegen mijn rug en hoe onze vingers in elkaar pasten. Zo perfect.
Maar het mocht niet zo zijn. Mijn baas werd niet zo vrolijk van mijn afwezigheid en kieskeurigheid. Louis’ manager vroeg om inzet, maar kreeg maar halve aandacht. Iedereen om ons heen gunde het ons, maar konden onze staat van wezen niet zo goed verdragen.
Daarom besloten we er mee te stoppen. Het deed teveel pijn om zo door te gaan. We waren nog maar net begonnen, waren elkaar nog aan het aftasten en leren kennen, maar werden al zo onder vuur gezet. En dat terwijl we zo vol vuur van elkaar zaten..
Er leek geen tussenweg. Het sneed ons beide in het hart om de hele tijd zonder elkaar te zijn, elkaar niet te kunnen zien. Het prikte wanneer mensen er iets over zeiden. Het deed pijn wanneer er verhalen in tijdschriften stonden en fans schreeuwden.
We waren nog maar net begonnen, maar werden zo gek van de chaos. Als we bij elkaar waren was het goed. Dan creëerden we onze eigen moment van stilte. We waren elkaars rust, maar konden niet tegen elkaars afwezigheid.
Dus werd dat het einde van dat wat we nog maar net waren begonnen. Dat vol vuur, wat mijn leven vorm gaf.

- NOW

Mijn gedachten vliegen langs alle dingen die nog moeten gebeuren. De marketing is bijna afgerond. Morgen begint de kaartverkoop. Het leven gaat verder.
Louis is uitgegroeid tot een echte popster van een boyband. Ze doen het super goed. Elke keer wanneer ik ze op tv zie, ben ik meer dan trots op ze. Ik weet dat ondanks alles dat er is gebeurd, ik wil dat hij gelukkig is. Dan ben ik ook gelukkig..
Maar ik zie dat er iets mist. Ik ken hem goed genoeg om de blik in zijn ogen te kunnen lezen. Zijn lach verhult weinig, maar net genoeg. Er is iets wat hem tegenhoudt.. Iets wat diepgeworteld zit.
Zelf ken ik precies hetzelfde gevoel. Mijn leven gaat zijn gang. Ik kan het met school en werk weer prima aan en heb er plezier in. Mijn vriendinnen geven me genoeg afleiding en ik heb soms wat korte flirts. Maar niets is hetzelfde als voor die tijd. Geen enkele jongen is zoals ik hem wil zien. Geen enkele jongen wakkert dat vuur in mij aan.
Het werd ons opgedragen dat we beter af waren zonder elkaar.
We waren er beide over uit dat het pijn zou doen wanneer we samen bleven. Ik wilde geen pijn, maar ik wilde hem ook niet loslaten. Maar het probleem is, dat ik dat ook niet helemaal heb gedaan..

Ik check mijn kamer in het hotel. Mijn werk stuurt me voor een lang weekend naar Londen. Ik heb me voorgenomen om een middag vrij te maken voor het winkelen, maar voor de rest zal ik mijn best doen op het evenemententerrein. Eindelijk mijn skills laten zien op het gebied van marketing. Ik ben gepromoveerd tot marketingassistent in plaats van contactlegger tussen het bureau en de artiesten.
Ik heb me omgekleed en stap de deur uit, op naar het festivalterrein. Hier zal het allemaal plaats vinden de komende dagen en ik heb er meer dan zin in.

Na een paar uur weet ik mijn plek en ben ik druk met een rondje over het terrein wanneer ik tegen iemand opbots. Ik hou mijn mond, wetende dat het zomaar Beyoncé zou kunnen zijn en verontschuldig me vluchtig om dan weer te verdwijnen. Maar een zachte hand grijpt mijn pols en dwingt mij de persoon aan te kijken.
De blik in mijn ogen verzacht wanneer ik in de ogen kijk die ik tussen duizend anderen nog zou herkennen.
‘Silver,’fluistert hij verbaasd. Hij laat zijn grip verslappen waarbij zijn vingers langs de mijne strijken.
Mijn hart slaat over en ik voel mijn gedachten stil staan. Stil staan bij ons. ‘Louis,’zeg ik zacht.
‘Wat doe jij hier?’vraagt hij.
‘Wat doe jij hier?’glimlach ik dan.
‘Ik moet vanavond optreden,’legt hij uit. ‘En jij?’
‘Werk, promotie maken voor de bands hier. Zoals jullie,’glimlach ik schaapachtig. Waarom is het mij niet opgevallen dat zij zouden komen?
‘Ja, het was niet helemaal gepland, maar Rick was zo creatief,’verzucht Louis.
Er valt een stilte tussen ons en ik merk de vanzelfsprekendheid waarmee we dertig centimeter tegenover elkaar staan.
‘Ik kan niet geloven dat jij het echt bent,’zegt hij dan met zijn zoete stem. ‘Hoe gaat het met je?’
Ik schudt mijn hoofd. ‘Het gaat. Hoe gaat het met jou, en de anderen?’
Louis blijft mijn blik vasthouden. ‘Goed, met ons gaat het goed. Het is alleen..-‘
‘Louis? Waar ben je?’hoor ik de zware stem van Rick achter ons.
‘Ik moet gaan. Kom vanavond kijken,’zegt hij met een knipoog waarbij hij kort mijn arm aanraakt. Een elektrisch geladen stroom gaat door mij heen en ik knik statisch. Ik ben opnieuw gevangen in zijn ogen.