• You're a classic case of foolish, young, and in love, but you don't even know what love could do to us.

Zuchtend liet ik mezelf op mijn bed vallen en begroef ik mijn gezicht in mijn kussen. Ik was zo stom geweest, ik was zo makkelijk over te halen en ik wist gewoon dat ik mezelf er elke keer steeds meer pijn mee deed. En toch, toch kon ik er niet mee ophouden.
Alles wat er de vorige avond was gebeurt, bleef zich maar herhalen in mijn hoofd. Alsof de film in de DVD speler was vastgelopen en niet meer wou stoppen met draaien.
Ik pakte mijn gitaar erbij en ik begon wat te spelen om mijn gedachtes te verzetten, wat niet echt goed lukte, want de melodie die ik speelde deed me denken aan alles wat er was gebeurd, maar iets anders spelen lukte niet. Het was pas zaterdag, dus ik had nog zeker anderhalve dag te gaan met m'n zielige zelf en m'n zielige liefdesleven.
''Why? Wasn't this meant to be? I just wanted to be happily ever after, but it ended in never ever after.'' Ik schreef de tekst op in mijn kladblok en ik wist dat ik weer een lied erbij had.
Ik vroeg me echt af hoe al die artiesten dat toch deden, sommigen hadden alleen maar depressieve liedjes, hadden die artiesten dan zo'n rot leven of bedachten ze gewoon maar wat? Ach wat boeide mij dat ook, ik had zelf al wel genoeg om me zorgen over te maken.
Ik lag te draaien in m'n bed, ik voelde wel weer dat dit een slapeloze nacht ging worden. Ik ging in mijn vensterbank zitten met mijn hoofd tegen het raam aan en ik keek mijn straat rond. Het sneeuwde zachtjes en de straat werd zwak verlicht door de lantaarnpalen die er stonden. Ik zuchtte diep en ik sloot mijn ogen.
'Wauw wat is het hier mooi', glimlachte ik terwijl ik naar de rand van de cliff liep. Ik ging op het randje staan en ik spreidde mijn armen, ik had weer het gevoel dat ik de hele wereld aankon. Ik voelde twee armen om mijn middel en een hoofd in mijn nek. Ik hoorde het water ruizen, de wind hard waaien
en zacht getik tegen het raam. Geschrokken opende ik mijn ogen en keek ik naar beneden, ik zag een schim staan die steentjes tegen mijn ruit gooide. De schim zag dat ik mijn raam open had gedaan en hij begon te praten. 'Mag ik naar boven komen Whit?' Het was Alex. 'Ja hoor', zei ik en daar ging Alex hij klom via de regenpijp zo mijn kamer binnen.
'Hey Whit', zei hij zachtjes. 'Wat doe je hier?' Vroeg ik nors.