Deel O5

“Hé” zei Thijs. Diana zat bij haar kluisje. Ze was die dag naar school gegaan om haar kluisje te legen en afscheid te nemen. Om één uur moest ze thuis zijn.
“Hé,” zei ze terug terwijl ze een stapel papieren weggooide.
“Ik hoorde dat je ruzie had met Lotte.” Diana zuchtte.
“Klopt. Ze vindt me niet goed snik omdat ik naar een kostschool ga.”
“Ze is niet de enige,” zei Thijs een beetje ongemakkelijk. “Iedereen heeft het erover.”
“En jij?” vroeg Diana, enigszins gekwetst.
“Ik denk dat je gestoord bent. Maar dat was je altijd al. Als je dit wil, moet je het doen.”
“Bedankt,” zei Diana opgelucht. Ze pakte het laatste briefje uit haar kluis: een toets van vorig jaar, en gooide het in de prullenbak.
“Iedereen staat in de hal te wachten,” vertelde Thijs toen Diana opstond en haar tas pakte. Samen liepen ze naar de hal, waar inderdaad een aantal mensen stonden. Nadat iedereen afscheid van haar had genomen (Lotte nogal koeltjes), liep ze weer naar buiten. Het was twaalf uur, maar ze had geen zin om nu al naar huis te gaan, aangezien er thuis een hele gespannen sfeer heerste. Ze pakte haar fiets, en ging naar het park. Op dit moment hadden haar klasgenoten weer les. Zo raar om te bedenken dat zij er niet was. Ze ging nooit meer naar die school. Haar leven ging veranderen. Positief misschien, maar nu was het alleen nog maar raar.
Diana gooide haar fiets op de grond, ging languit in het gras liggen, en staarde naar de lucht. De bomen, die al een stuk minder groen waren dan een maand geleden, strekten zich boven haar hoofd uit, en vormden een zachtjes ruisend bladerdek. Terwijl ze daar lag, verstreek de tijd, en toen ze weer overeind ging zitten om te kijken hoe laat het was, was het al kwart voor een. Opgewonden pakte Diana haar fiets weer en fietste ze weer naar huis.
Haar ouders zaten op de bank, haar koffer stond al in de gang, en er heerste een gespannen sfeer.
“Diana!” zei haar vader.
“Hé” zei ze terug. Nerveus en trillend liep ze naar de keuken. Ze moest even wat drinken. Maar net toen ze een beker had gepakt klonk er een luide knal in de woonkamer. Van schrik liet ze haar beker bijna vallen.
“Ah, Juffrouw Dijkstra,” zei professor Snabbelaar toen Diana om de hoek kwam kijken. Hij droeg een nogal idioot paars tovenaarsgewaad en zag er tevreden uit. Naast hem stond een iets jongere vrouw, met donkerrood haar in een paardestaart, en een blauw tovenaarsgewaad.
“Dit is professor Animatis. Zij gaat met je mee naar Diagonally. Ik ben bang dat ik niet heel veel tijd heb, helaas.” Professor Snabbelaar keek even naar Diana’s ouders en toen naar haar. Diana’s moeder stond als eerste op, omhelsde haar dochter en zei:
“Je schrijft wel, hè? Stuur maar een uil.”
“Ja, laat maar zien wat je kan op die school van je,” zei haar vader en die omhelsde Diana ook.
“Veel succes!”
“En plezier!”
“We zien je weer in de kerstvakantie!”
“Doei!”
“Doei,” zei Diana zwakjes en ze liep naar professor Animatis.
“Pak mijn arm maar, we gaan verschijnselen,” zei ze vriendelijk, en ze stak een in blauwe stof gehulde arm uit.
“Doei!” riep haar moeder nog snel, voordat ze de arm van Animatis vastpakte en verdween. Het gevoel waar ze zo vaak over had gelezen kwam bij haar op. Ze kon geen adem krijgen, voelde zich samengeperst, maar het hield al snel op. Plotseling stonden ze voor een oud gebouw met een klein bordje met het opschrift: The leaky couldron.