Deel O4

“Wat?”
“Je maakt een grapje!”
“Engeland?”
“Jaja.” Diana, Lotte, Daan, Renate en Thijs zaten in de pauze aan een tafel. Het was vijf september en Diana had net geprobeerd te vertellen dat ze naar een kostschool in Engeland ging.
“Nee, echt waar, ik ga echt” maar voor ze haar zin kon afmaken ging de bel. Mentoruur. Fijn. Ze pakten hun tas en liepen de trap op. Hoe gingen ze Diana ooit geloven? Of geloofden ze het pas als ze eenmaal onderweg was naar Engeland.
“Goedemiddag,” zei mevrouw Van Houten, hun mentor. Toen ze allemaal zaten, schraapte ze haar keel.
“Ik wou vandaag tijdens de les afscheid nemen van Diana,” zei ze, zelf ook niet helemaal overtuigd. Vanuit haar ooghoek keek Diana naar Lotte, Daan, Renate en Thijs, die allemaal stomverbaasd leken.
“Waar ga je eigenlijk heen?”
“Uhm, ik ga naar een kostschool. In Engeland,” vertelde Diana niet bijster overtuigend.
“Engeland?”
“Wat?”
“Dat meen je niet.”
“Waar in Engeland?” vroeg mevrouw van Houten, die overduidelijk probeerde een serieus gesprek te houden in de klas.
“Schotland.”
“Niet alle kostscholen in Schotland geven les in magie, hoor!” riep Simon luid door de klas, keihard lachend om zijn eigen grap. Diana probeerde zo realistisch mogelijk mee te lachen en normaal te doen, maar was opgelucht toen de bel ging en ze eindelijk aan al die lastige vragen kon ontsnappen. Ze stond als eerste op en ging direct naar de fietsenstalling, maar voor ze haar fiets kon pakken werd ze ingehaald door Lotte.
“Wat heb je gedaan?”
“Pardon?”
“Wat heb je gedaan dat zo slecht is, dat je ouders je naar een kostschool sturen?”
“Mijn ouders sturen me er helemaal niet heen, ik wou er zelf heen!” Lotte sloeg haar ogen ten hemel.
“Niemand die goed bij zijn hoofd is, besluit plotseling naar een kostschool te gaan.”
“Nou, ík wel!” riep Diana, die boos begon te worden.
“Dus je gaat één keer naar Engeland, en direct wil je daar blijven? Ja, wat doen de anderen er ook toe, hè?”
“Bemoei je er niet mee, dit is mijn keus!” Woedend stapte Diana op haar fiets, en ze ging direct weg. Ze had wel verwacht dat Lotte het niet leuk zou vinden, dat kon ze begrijpen, maar dat ze zo zou reageren?
Fijn, dacht Diana, straks had ze helemaal geen vrienden meer in Nederland.
Toen ze thuis kwam zat een tweede verassing op haar te wachten. Haar ouders zaten samen met professor Snabbelaar in de woonkamer, haar ouders allebei met een lichtelijk geschokte uitdrukking.
“Mam? Pap?” begon Diana voorzichtig. Haar moeder zag haar en stond op.
“Ben jij een- een heks?” Diana knikte stijfjes.
“Echt waar? Oh, dat heb ik nooit geweten!”
“Ik ook niet. Ik wist niet eens dat die hele wereld bestond,” mompelde Diana.
“Een heks… En je gaat naar Zweinstein!”
“Hogwarts, mam, Hogwarts.” Professor Snabbelaar stond op en glimlachte.
“Laat ik maar weer eens gaan. Er ligt nog een hoop werk op mijn bureau, ben ik bang. Morgen kom ik je ophalen, dan zal professor Animatis met je mee gaan om je schoolspullen te kopen.” Hij deed een paar stappen opzij, draaide rond, en verdween. Diana’s ouders staarden nog even naar de plek waar Snabbelaar was verdwenen, en gingen toen weer zitten.
De rest van de middag bespraken ze alles over Diana’s nieuwe school, en over de magische wereld, totdat Diana naar boven ging en futloos op haar bed ging zitten met muziek op. Morgen kwam Snabbelaar haar al halen. Zou Lotte morgen nog steeds boos zijn? Maar toen dacht ze weer aan Hogwarts, waar ze naartoe ging, en aan toverdranken en zwerkbal, en gedaanteverwisselingen, en magie, en de feestmaaltijden en toveren, en toverstokken, en de sorteerhoed, die haar ging sorteren. De gedachte aan Hogwarts maakte haar zo gelukkig, dat zelfs de gedachte aan een boze Lotte haar niet depressief kon maken.