Deel O3

“In bijna alle landen in Europa zijn wel toverscholen. Niet veel ouders willen dat hun kind in het buitenland naar school gaat, en dat hoeft ook vaak niet. Ook in Nederland was er een toverschool, maar de laatste jaren kwamen er steeds minder en minder leerlingen. Er was maar weinig toverbloed meer in Nederland. Uiteindelijk was er helemaal niemand meer, en moest de school sluiten. Al dertig jaar is er geen heks of tovenaar in Nederland geboren. Jij bent de eerste.”
Verbijsterd keek ze hem aan.
“Maar dat bestaat niet. Dit bestaat niet.” Ze was helemaal vergeten dat ze zichzelf moest zeggen dat het een droom was. “Die hele magische wereld is verzonnen! U probeert toch niet te zeggen dat ik op Zweinstein ben, ofzo?”
“Zweinstein?” vroeg Snabbelaar verbaasd.
“Of Hogwarts voor mijn part! Het bestaat niet!”
“Je hebt de Harry Potter-boeken gelezen,” zei Snabbelaar. Het was geen vraag.
“Misschien,” zei Diana enigszins verbaasd, al probeerde ze dat te verbergen.
“Die boeken zijn niet verzonnen. Joanne Rowling was een heks, ze heeft op deze school gezeten. De verhalen zijn verzonnen, maar de wereld niet. Je bent nu op Hogwarts.”
“Maar, dat kan niet,” zei Diana nogmaals, al klonk het deze keer een stuk zwakker.
“Het kan wel, en het is zo. Kijk.” Hij pakte een toverstok van het bureau, zwaaide ermee naar een boek aan de andere kant van de kamer en zei: “Wingardium Leviosa” Het boek vloog omhoog en volgde de toverstok van Snabbelaar. Toen wees hij met zijn toverstok naar beneden en het boek ging weer op de stapel liggen. Verbijsterd staarde Diana naar de plek waar een seconde daarvoor nog een boek had gezweefd.
“Ik droom,” zei ze verbluft.
“Je droomt niet. Dit is echt, en jij bent een heks.”
“Ik ben…”
“Een heks.”
“Maar u zei dat er geen toverscholen meer zijn in Nederland, dan kan ik er toch niks mee doen? Dan kan ik niet eens leren toveren. En mijn ouders, die weten er ook niks van!”
“Je kan besluiten om hier naar Hogwarts te gaan, als je echt wil leren toveren. Wil je dat?”
“Ja. Ja, dat wil ik.”
“Dan valt dat te regelen. Ik zal binnenkort met je ouders praten om het uit te leggen, en dan moet je schoolspullen kopen. Het schooljaar is net gisteren begonnen, dus je hebt niet veel gemist.
“Schooljaar,” herhaalde Diana. “Mijn school begint overmorgen. We gaan morgen naar huis, en daarna moeten we weer naar school. Moet ik dat dan in de steek laten?”
“Je hebt een keus.” Diana aarzelde en beet op haar lip. Als ze naar Zweinstein ging, of Hogwarts, moest ze haar school en haar vrienden verlaten. Maar als zie hier heen ging… Dat was niet te beschrijven. De fantasie wereld die ze zo goed kende en waar ze zoveel van hield was echt, en ze kon er heen gaan. Sterker nog, ze was er nu. Haar hart bonsde, van angst en opwinding, en ze zei:
“Ik kies voor Hogwarts.”


Nadat ze alle details van haar opleiding op Hogwarts hadden besproken, en Lotte’s geheugen hadden gemodificeerd, gingen Diana en Lotte weer terug naar hun vakantiehuisje. Lotte dacht dat ze de hele middag gewoon door het bos hadden gewandeld, en ging met een kop warme chocolademelk op de bank zitten, maar Diana bleef een hele tijd nadenken over wat er was gebeurd. Het kon toch geen droom zijn, maar het kón ook niet echt zijn? Maar als het echt was, stel je voor, dan ging ze naar Zweinstein. Gewoon Zwein. Stein! Zwein-fricking-stein!
Snabbelaar, of proféssor Snabbelaar, zoals ze hem nu moest noemen, had gezegd dat hij op bezoek kwam bij haar ouders zodra zij thuis waren, dan zou hij alles uitleggen. En dan moesten ze haar school inlichten. Daarna ging ze naar Londen om schoolspullen te kopen, en van daar via brandstof naar Zweinstein, nee, Hogwarts. Zweinstein bestond niet, dat is alleen maar een rare vertaling. En daar zou ze dan gesorteerd worden. Het was allemaal zo spannend, zo geweldig, en zo- onmogelijk. Het ene moment dacht ze dat het echt niet waar kon zijn, maar toch leek het echt zo te zijn. En het was echt. Het kon niet, maar het was zo. Ze ging naar Hogwarts, en ze was een heks!
“Je bent stil,” zei haar moeder.
“Juiste constatering,” zei Diana, zonder op te kijken.
“Bijzonder.”
“Ik ga denk ik zo naar bed,” zei Lotte plotseling. Ze zette haar lege mok neer en stond op. “Welterusten.”
“Heb je alles al ingepakt?” vroeg Diana’s moeder.
“Bijna,” antwoordde Lotte en ze liep de trap op naar de slaapkamer.
“Ik ga ook naar bed,” zei Diana. “Welterusten.”
“Welterusten!”
Boven kleedde Lotte zich al om. Zonder iets te zeggen deed Diana haar pyama aan.
“Overmorgen gaan we weer naar school,” mompelde Lotte zacht toen ze allebei in bed lagen. “Dan gaan we naar de tweede klas.”
“Mm hm.” Maar Diana ging niet naar de tweede klas, of naar de derde, of naar de vierde, vijfde, of zesde, ze ging niet samen met Lotte examen doen, en studeren. Dat besef kwam plotseling heel hard aan. Hoe ze altijd haar toekomst had voorgesteld, zou nooit gebeuren. Nooit. Wat zou Lotte zeggen als ze vertelde dat ze naar een kostschool in Engeland ging? Daar moest ze nu maar niet aan denken. En piekerend viel ze in slaap.