1.0
swagnificent
One Year later.
Drenn.
een zucht verliet mijn mond terwijl ik een beetje dood door het raam staarde. Mijn beste en enige vriendin Heather Davis was vandaag precies een jaar geleden overleden en sindsdien heb ik me voorgenomen dat niks meer uitmaakte, zij liet me de beste manieren zien om het naar mijn zin te hebben en lol te maken.
Maar als ik die dingen nu weer zou proberen, zou ik alleen maar in tranen uibarsten en als een zielig klein meisje gaan huilen omdat ik mijn vriendin miste en haar nooit meer terug zou krijgen.
Ik heb in het begin geprobeerd mijn leven weer op een rijtje te krijgen, maar zodra ik ook maar 1 voet buiten de deur zette kreeg ik weer een soort flashbacks van wat Heather en ik altijd deden en stonden de tranen in mijn ogen.
Ik kende haar al sinds ik klein was en we deden echt alles samen. Als de een viel, was er altijd de ander die je overeind hielp en ‘doktertje’ ging spelen zodat er een pleister op de pijnlijk plek kwam en je weer rustig verder kon.
En zodra we wat ouder werden veranderde dat in langs winkels lopen en de meest nutteloze dingen kopen. “Drenn!” riep mijn moeder van beneden. “kom je eten liefje” “ik kom eraan!” riep ik terug. Ik stond op en liep langzaam naar beneden. Eenmaal beneden ging ik aan tafel zitten en schepte wat eten op. “en hoe was het op school?” probeerde mijn moeder een gesprek te starten. “hetzelfde als altijd mam, ander onderwerp graag” antwoordde ik bot.
Mijn moeder schudde zuchtend haar hoofd en zei de rest van het avond eten niks meer. Zodra we klaar waren liep ik zonder gedag te zeggen of mee te helpen afruimen terug naar mijn kamer.
kunnen we aljeblieft reacties krijgen...
Drenn.
een zucht verliet mijn mond terwijl ik een beetje dood door het raam staarde. Mijn beste en enige vriendin Heather Davis was vandaag precies een jaar geleden overleden en sindsdien heb ik me voorgenomen dat niks meer uitmaakte, zij liet me de beste manieren zien om het naar mijn zin te hebben en lol te maken.
Maar als ik die dingen nu weer zou proberen, zou ik alleen maar in tranen uibarsten en als een zielig klein meisje gaan huilen omdat ik mijn vriendin miste en haar nooit meer terug zou krijgen.
Ik heb in het begin geprobeerd mijn leven weer op een rijtje te krijgen, maar zodra ik ook maar 1 voet buiten de deur zette kreeg ik weer een soort flashbacks van wat Heather en ik altijd deden en stonden de tranen in mijn ogen.
Ik kende haar al sinds ik klein was en we deden echt alles samen. Als de een viel, was er altijd de ander die je overeind hielp en ‘doktertje’ ging spelen zodat er een pleister op de pijnlijk plek kwam en je weer rustig verder kon.
En zodra we wat ouder werden veranderde dat in langs winkels lopen en de meest nutteloze dingen kopen. “Drenn!” riep mijn moeder van beneden. “kom je eten liefje” “ik kom eraan!” riep ik terug. Ik stond op en liep langzaam naar beneden. Eenmaal beneden ging ik aan tafel zitten en schepte wat eten op. “en hoe was het op school?” probeerde mijn moeder een gesprek te starten. “hetzelfde als altijd mam, ander onderwerp graag” antwoordde ik bot.
Mijn moeder schudde zuchtend haar hoofd en zei de rest van het avond eten niks meer. Zodra we klaar waren liep ik zonder gedag te zeggen of mee te helpen afruimen terug naar mijn kamer.
kunnen we aljeblieft reacties krijgen...
Reageer (2)
Aaahw erg!
1 decennium geledenSuper! (:
ahww
1 decennium geleden