18. working my magic

Ik liep naar de man toe. Ik hield mijn ogen op die van hem gericht terwijl hij bang naar ons staarde. Toen ik naast hem stond, boog ik me voorover.
‘Ga maar slapen,’ zei ik zachtjes. ‘Als je wakker wordt, is alles weer oke.’ Hoop ik.
De man deed zijn ogen langzaam dicht. ‘Oke,’ fluisterde hij nog, en toen was hij in dromenland.
‘Hoe heb je dat gedaan?’ vroeg Embry.
‘Met mijn ogen, een soort van hypnotiseren. En nu stil, want anders doe ik het bij jou.’
Embry deed gedwee zijn mond dicht, en ik ging verder met waar ik mee bezig was. Ik trok de deken weg en maakte zijn ziekenhuiskleedje(hoe noem je zo’n ding?) open.
Eerst zag ik niks, maar toen zag ik kleine vlekjes oplichten rond zijn buik.
Embry haalde scherp zijn adem in. hij was ergens van geschrokken.
‘Zie jij het ook?’ vroeg ik hem zachtjes.
‘Je ogen,’ was zijn antwoord.
Ik snapte er helemaal niks van, dus ik keek in de spiegel achter me. Mijn ogen gaven een felblauw licht af.
Ik wist dat ik hier eigenlijk anders op moest reageren, zoals gillen of flauwvallen of gewoon verbaasd zijn op zijn minst. Maar het meest wat ik kon doen was mijn schouders ophalen. Ik had er nu serieus geen tijd voor en Embry had gelijk, ik viel veel te vaak flauw.
Ik draaide me weer om naar de patient (‘de man’ klonk me iets te raar in de oren). De vlekken op zijn buik waren groter. Dit was wat ik weg moest halen.
Ik legde mijn handen op zijn buik en begon te prevelen. ‘Destroy the sickness, let this man stay with us, destroy the sickness…’
Ik zag de vlekken kleiner worden, en het licht dat ze, alleen voor mijn ogen, afgaven, doofde ook langzaam.
Na een paar minuten was alles weg. Ik haalde mijn handen weg, deed zijn kleedje weer dicht en trok de deken omhoog. Daarna sloop ik weer naar Embry toe.
‘We zijn klaar,’ mompelde ik zachtjes.
‘Hij is beter?’
‘Als het goed is wel.’
‘En wat nu?’
‘Nu moeten we gaan.’