83. Back to the forbidden forest

Ze had haar jas gepakt en was naar buiten gegaan. Het was erg koud maar dat vond ze juist fijn. Ze liep wat rond op het terein en keek af en toe naar het verboden bos. Was het eigenlijk wel veilig voor haar om buiten rond te lopen? Wat nou als ze ontsnapt zijn? Dan konden ze elk moment aanvallen. Twijfelend keek ze rond. Ze besloot om zichzelf ontzichtbaar te maken en in het bos te lopen. Als het haar lukte teminste. Ze zou haar stok meenemen voor het geval dat. Maar ze wist niet zeker of ze in hun ogen ook ontzichtbaar was. Ze gaf een zucht. 'Heel even, alleen het randje.' Ze keek om haar heen en probeerde ontzichtbaar te worden. Toen ze dacht dat het haar gelukt was keek ze even om haar heen. Ze zag Hagrid uit zijn huisje komen, waarschijnlijk ging hij met Perkamentus praten. Olette renden naar Hagrid toe en riep zijn naam. Hij keek verbaasd om zich heen en zag blijkbaar niemand. Olette knikte naar niemand en rende richting het bos.
Ze liep langzaam langs de eerste bomen. Eigenlijk speelde ze nu met haar leven. Ze gaf een zucht en liep door. In het bos was geen sneeuw. Het was zo dicht dat de bomen als een soort paraplu werkten voor het bos. Langzaam liep ze dieper het bos in. Ze hoorde gekraak achter haar en meteen draaide ze zich om. Ze schrok zich rot. Ze zag een Angel. Hij zag haar niet dus kon hij bewegen. Ze keek hem doodsbang aan. Ze was vast de enige die ooit een Angel had zien bewegen. Normaal staan ze stil, met of zonder mensen, maar ze lopen pas als ze gevoed willen worden. Of als ze opzoek zijn naar iets. En dat was hij ook. Hij liep tussen de bomen door en boorde zijn nagels in de boom. Olette keek angstig van de Angel naar de boom. Wat nou als hij dat bij haar zou doen? Vermoorden ze zo hun prooi? Ze gaf een zucht en de Angel versteende. Olette sloeg haar handen voor haar mond en keek afwachtend naar de Angel. Hij bleef even versteend staan maar bewoog gewoon weer een paar seconden later. Ze zag hoe de Angel zijn hand uit de boom trok en doorliep. Olette bleef een minuut stilstaan maar liep daarna naar de boom. Ze ging met haar hand over het gat in de boom en ze hoorde opeens een vreselijk gegil. Ze sloeg haar handen voor haar oren maar het gegil hield niet op. Olette rende het bos uit en ging tegen het huisje van Hagrid aanzitten. Het gegil was niet gestopt en het deed enorm veel pijn aan haar oren. Haar hoofd leek wel te barsten en ze werd weer zichtbaar. Ze hoorde gekraak voor haar en opende langzaam haar ogen. Ze schrok zich rot toen ze een Angel voor haar zag staan. Zijn handen hadden haar bijna kunnen grijpen als ze niet had gekeken. Het gegil was niet gestopt dus liet ze haar oren niet los, maar ze bleef naar de Angel kijken. Ze stond langzaam op maar zakte opnieuw in toen er meer gegild werd. 'Laat het stoppen!' Riep ze naar de Angel. Ze bleef naar hem kijken. 'Waarom zijn jullie hier? Wat willen jullie? En waarom hebben jullie tot nu toe alleen maar mij, Draco en Sneep aangevallen?!' Ze keek de Angel boos aan. 'Juist ja, je bent een Angel. Die praten niet. Op Angel Bob na dan.' 'Goed om te horen dat je mijn naam kent.' Ze gaf een zucht. 'Niet bang?' Olette schudde haar hoofd. 'Ik ben wel bang, maar ik kan niet geloven dat ik met mijn geluk tegenover Angel Bob sta! Niet te geloven dat je bestaat!' Ze hoorde hem lachen. Maar negeerde dat omdat het gegil weer was begonnen. 'Zou ik iets mogen vragen?' 'Ligt eraan wat.' Olette begon te knipperen met haar ene oog en wisselde dat af. 'Waar komt dat gegil vandaan?! Kun je het stoppen?' Ze verschoof even. 'Ik heb geen idee waarover je het hebt jammer genoeg. Wat voor gegil hoor je dan?' Olette slikte. 'Het is een vreselijk gegil, het is onmenselijk erg. En het doet zo pijn aan mijn oren.' Hij maakte een nadenkend geluid. 'De Angels en ik weten helemaal niet waar je het over hebt. We kunnen je niet helpen.' Ze gaf een zucht. 'Toch bedankt voor het helpen.' Ze sloeg haar handen weer voor haar oren. 'Ik praat nu echt met Angel Bob, gewoon normaal, alsof het niets is. Dat is zo cool! Sorry, dat moest er echt uit.' Ze hoorde hem lachen. 'Ga me me vermoorden als ik iets verkeerds doe?' 'Misschien. Ligt eraan. Ben jij ook van die mensen die denken dat ze slim zijn en de beste? Egoistisch? En beloftes doen die ze later niet nakomen.' Olette schudde hard haar hoofd. 'Ik ben wel een beetje egoistisch, maar wie is dat niet? En als ik een belofte doe dat houd ik me er altijd aan. Maar dat is dan tot nu toe zo. Ik heb tot nu toe niet zo vaak beloftes gedaan aangezien ik pas een half jaar echt met mensen om ga.' Lachte ze. 'Hmmm... Knipper eens even, dan kan ik stoppen met doe alsof ik je wurg.' Olette knikte. 'Beloof je me niet te doden?' 'Beloofd.' Ze sloot haar ogen.

Hihi, Angel Bob is the best!! Ondanks dat hij mensjes heeft vermoord... Kudo? Reactie?