82. Betrayal on Dumbledore?

De volgende dag was ze onderweg naar Perkamentus's kantoor. Ze was een half uur te vroeg dus stopte ze even uit het raam te kijken. Ze keek naar het verboden bos en gaf een zucht. Waarom waren die Angels in het verboden bos? Ze hadden duidelijk een doel anders hadden ze allang mensen aangevallen. Maar waarom verhongerden ze zichzelf? Zuchtend besloot Olette maar verder te lopen voor ze gek werd van al die vragen. Ze liep om de hoek heen toen ze stemmen tegen elkaar hoorde praten. Olette voelde zich betrapt toen ze naar haar keken maar ze zagen haar blijkbaar niet. Olette kon wel juichen van geluk, ze was weer ontzichtbaar! Sneep zat met Omber te praten over een geheime club. 'Ik weet zeker dat Potter en zijn vrienden hiermee te maken hebben.' Zei Sneep. 'En daarom moeten we hier een einde aan maken. Het ministerie steunt mij helemaal, we zijn het er allemaal over eens dat Perkamentus niet langer de hoofd van het school kan zijn.' Olette werd woedend. 'Dat kunnen jullie niet maken!' Verbaasd keken Sneep en Omber om hun heen. Olette sloeg haar handen voor haar mond om zich in te houden. Wat eeb geluk dat ze onzichtbaar was anders was ze de klos. 'Wie is daar?!' Riep Omber. 'Niemand! Het is allemaal maar een droom!' Riep ze. Sneep en Omber trokken hun stokken. 'Laat zien wie je bent!' Ze sloop stil langs hun heen en rende toen ze op een veilige afstand was naar Perkamentus's kantoor.

Ze had besloten om wat ze had gehoord nog niet te vertellen aan Perkamentus, ze moest eerst Harry waarschuwen vond ze. Ze zat tegenover Perkamentus met het bureau er tussenin. Felix de feniks zat op de hoek van de tafel. Perkamentus had zijn handen in elkaar gevouwen en keek Olette aan. 'Je hebt hebt zo te horen wel een moeilijke tijd gehad bij je ouders in zo'n korte tijd. Het verbaasd me dat je er zo normaal over praat.' Zei hij toen Olette was uitgepraat. Ze hield haar schouders op. 'Ik heb dit soort dingen wel vaker meegemaakt. Op dat gedoe met Theodoor na dan. Dat was echt eng.' Hij knikte. 'Ik heb bij hem helemaal geen wond gezien.' Ze gaf een zucht. 'En daar ben ik blij mee ook. Ik zou het echt niet aan kunnen om een vriend gewond te zien. En dan vooral als mijn ouders de oorzaak zijn. Ik heb bij hem het sap gebruikt. Omdat hij redelijk veel bloed har verloren gaf ik hem ook maar wat van een dankje dat zijn bloedcellen sneller hersteld en sneller nieuw bloed aanmaakt.' 'Dat was erg goed van je dat je zoiets hebt gedaan voor een vriend.' Ze knikte. 'Wat ben je van plan om in de zomer te doen? Want het lijkt me niet veilig voor je om thuis te blijven.' Olette dacht even na. 'Geen idee eigenlijk. Ik kan vragen aan mijn ouders of in bij Draco of Blaise mag blijven voor de vakantie, maar ik ben bang dat ik ze tot last zal zijn.' Perkamentus schudde zijn hoofd. 'Je bent tot niemand een last, dat moet je niet vergeten.' Ze knikte. 'Zou je me wat over die Weeping Angels kunnen vertellen?' Zei hij om het onderwerp te veranderen. Olette knikte en begon met vertellen.
'Ik zal dit wel doorgeven aan Hagrid. Bedankt voor je hulp.' Zei Perkamentus toen Olette klaar was. 'Oké, is goed. En ik vind het leuk om informatie over de Angels door te geven aan anderen. Dan weet ik teminste dat ik geen onzin heb geleerd.' Lachte ze. Perkamentus glimlachte. 'Niemand leert onzin. Wat je ook leert het zal altijd nuttig zijn. En het is een geluk dat jij nou net het juiste hebt geleerd.' Ze knikte en stond op. 'Bedankt voor alles professor.' 'Geen probleem Olette.'Ze zwaaide nog even naar hem voor ze het kantoor uit liep.

Ik heb mijn broertje haast een hartaanval bezorgd door mijn tackel, dus ga ik dat morgen weer doen Ow! En ik ga morgen ook nog met mijn hyperactieve hamster spelen die het leuk vind om in mijn broek te kruipen. En om over mijn huiswerk te plassen. (Ik word boos, maar op zo'n koppie kun je toch niet kan je toch niet lang boos blijven?)Kudo? Reactie? Koekje? Zonnebloempitje?