81. I totally forgot my cheek because of that toilet

Denn was op Olette's jas inslaap gevallen terwijl Olette nog steeds bezig was met haar wang. Het bloeden wou maar niet stoppen. Ze had al een paar keer haar handdoek opnieuw moeten opfrissen met hygiëna. 'Heeft ze een ader geraakt of zo?!' Riep Olette boos naar de handdoek. Ze gaf een zucht en pakte haar stok en maakte opnieuw de handdoek schoon. 'Wat is er mis?' Olette keek geschrokken rond maar kreeg al snel door dat het Jammerende Jenny was. 'Wat is er met je gebeurd? Hebben ze je pijn gedaan?' Olette keek verward naar Jenny. 'Wie?' Jenny giegelde. 'De pestkoppen natuurlijk.' Olette schudde haar hoofd. 'Ongelukje gehad, dat is alles. Maar het wilt maar niet stoppen met bloeden.' Jammerende Jenny stond opeens naast Olette. 'Ach, misschien moet je gewoon wachten tot het stopt met bloeden.' Olette schudde haar hoofd. 'Dat heb ik al meer dan een uur zitten doen, maar het is nog steeds niet gestopt.' Jenny vloog weer rond. 'Ik ga weer, moet terug naar mijn toilet.' Olette knikte. 'Is goed. Het was leuk om je weer te zien.' Jenny begon te huilen. 'Niemand heeft ooit zoiets liefs tegen me gezegt in jaren!' Ze spoelde zich over emotioneel door en Olette keek verbaasd naar de wc. Ze had niet door dat ze uit verbazig de handdoek had laten vallen en dat alles over haar wang overstroomde. Denn was wakker geworden van Jenny's gehuil en had het wel door. Hij rende vlug naar de handdoek toe en trok aan Olette's broek. Ze keek verbaasd naar de grond. Ze pakte Denn op en legde hem voorzichtig weer op haar jas. 'Wat is er?' Denn kroop weer van de jas af en liep weer naar de handdoek toe. Olette kreeg door wat hij bedoelde en pakte meteen de handdoek op. 'Oow, ik was mijn wang helemaal vergeten door die wc!' Denn keek haar met een schuin hoofd aan. 'Waar Jenny in verdween.' Legde ze uit. Hij kroop weer op de jas en rolde zich op. 'Bedankt voor het helpen.' Zei Olete haastig tegen Denn. Ze pakte haar stok en maakte opnieuw de handdoek schoon en begon haar gezicht af te deppen. Haar shirt zat ook onder het bloed en die maakte ze ook maar meteen schoon. Ze doorzocht de tas en vond wat ze nodig had, een pleister die je zelf op maat kon knippen. Ze bedankte alle dreuzels en mat de snee op. Ze knipte de grootte van de pleister af en pakte die op haar wang. 'Dit moet maar even.' Zuchtte ze. Ze ruimde snel de rommel op die ze had gemaakt. Ze pakte haar koffer, haar jas en Denn op en rende het toilet uit.

Ze rende richting de kerkers maar botste tegen iemand op. Ze viel op de grond maar kroop snel overeind. 'Sorry!' Riep ze en hielp Loena die op de grond lag overeind. 'Het is al goed. Mijn vader zei dat iedere keer dat een tovernaar of heks valt dat Snotterfanten beginnen te zingen.' Olette knikte opgelucht. 'Ik wist niet dat ze konden zingen, weer iets geleerd vandaag.' Ze raapte al haar spullen op. 'Ik moet weer gaan, zie je wel bij het avondeten Loena.' Loena knikte. 'Ik had nog een vraagje, hoe komt het dat je midden in de vakantie terug bent gekomen?' 'Ik ben opgehaald door Perkamentus.' Zei ze snel. 'Maar ik moet echt weg!' Zei ze toen ze voelde dat het bloed niet langer in de pleister kon blijven zitten. 'Oké dan. Tot bij het avondeten.' Olette zwaaide naar Loena en rende de kerkers in.

Ze haar wang was vlak voor het eten gestopt met bloeden en aangezien er haast niemand van Zwaddderich op zweinstein was gebleven was ze niemand tegengekomen. Ze had niet veel gegeten maar had wel naast Loena aan de tafel van Ravenklauw gezeten. Ze hadden haar verbaasd aangekeken en namen afstand van haar tot ze door hadden het ze geen probleem was. Niemand had haar gevraagd wat er met haar gebeurd was al staarden ze wel af en toe naar haar. Ze ook met Cho gepraat die niet naar huis was gegaan. Ze was nog steeds vanstreek, dus had Olette samen met Cho even gekletst over van alles en nog wat. Olette was vergeten haar iets te vragen over die kriebels die ze in haar buik had gehad maar dat vond ze niet erg. Ze was die avond moe naar bed gegaan en keek nog even naar het plafond voor ze inslaap viel.

Als laatste zeg ik nog dat ik val al mijn lezers hou omdat ze de moeite nemen om dit verhaal te volgen! OMG ik ben er zo blij mee! *Rent snel naar broertje, geeft knuffel en komt terug* En wat ik net deed is een bewijs dat ik suppppper blij ben Ik ben nóg steeds héééééél hyper dus daarom moet ik mijn broertje maar gaan tackelen of zoiets.(helpt enorm ^^) Kudo? Reactie?