79. She was just angry, that's all

'Stop nou met bloeden!' Riep Olette naar haar spiegelbeeld. De helft van haar gezicht zat onder het bloed en haar kleren waren ook bedekt ermee. Waarom bloedde nou net haar wang zo erg?! 'Waar is dat flesje!' Ze keek de hele badkamer rond en vond Denn in het kastje met handdoeken. 'Denn, weet jij waar het genezingssap is?' Hij werd slaperig wakker en rende de badkamer rond. Hij kwam een paar seconde met niets terug. Ze gaf een wanhopige zucht. 'Mam moet het hebben gevonden en het af gepakt hebben! Toch bedankt voor het helpen Denn, je bent een schat. Ow, en we gaan zo met Perkamentus mee! Dus niet vergeten met me mee te komen.' Denn kroop weer in de handdoeken en viel weer inslaap. 'Stop alsje- alsje- alsjeblieft met bloeden!' Smeekte ze. Voorzichtig pakte ze onder Denn een nieuwe handdoek en drukte die tegen haar wang aan. Er werd aan de deur geklopt en Olette keek er verbaasd naar. 'Wie is daar?' Vroeg ze langzaam. 'Ik heb het Olette.' Ze deed de deur open en keek recht in het gezicht van Perkamentus. Hij keek naar haar wang en kleren. 'Wat is er gebeurd?' Vroeg hij een beetje dringend. 'Mam werd een beetje boos, dat is alles.' Ze keek naar haar voeten. 'Mag ik kijken?' Ze deed de handdoek langzaam van haar wang af en keek naar Perkamentus die haar wang bestudeerde. 'Ik denk dat ze iets meer dan een beetje boos was.' Zei hij. Ze knikte en duwde weer de handdoek tegen haar wang aan. Ze wreef met de onderkant van de handdoek over haar kaak om het gestromen bloed af te vegen. 'Heb je dat sap van de vuurbloem nog van me?' Ze schudde haar hoofd. 'Ze hebben het waarschijnlijk gestolen.' Fluisterde ze. 'Denk je dat het je nog lukt om je spullen in te pakken? Ik moet namelijk beneden je ouders rustig houden. Ze hebben trouwens de deuren opgeblazen.' Olette knikte en gaf een kleine grijns. 'Typisch hun. Maar ik kan zelfs met één arm, zonder duim vanalles doen.' 'Geweldig.' Hij keek haar bemoedigend aan en liep richting de deur. 'En die vriend van je, Theodoor als ik het goed hebt, is samen met zijn vader al vertrokken.' Ze knikte en Perkamentus liet haar alleen achter.

Ze kwam een kwartier later de trap af met haar koffer en jas in haar ene hand en in haar andere hand een nieuwe handdoek die ze tegen haar wang aan drukte. Ze had zich omgekleden en haar nek en kaak zaten niet meer onder het bloed. Ze keek verbaasd de hal rond. De deuren waren helemaar versplinterd, net zoals de schilderijen, tafeltjes en de kapstok. Ze zag Perkamentus in de woonkamer dus liep ze maar naar hem toe. Toen ze eenmaal in de woonkamer was zag de dat de banken helemaal opengescheurd waren. Haar ouders zaten op de minst kapotte bank. 'Ik ben klaar om te gaan.' Zei ze en keek naar haar moeder die zo te zien eraan dacht om de beker die nog op de tafel zat naar haar te gooien. Olette nam een stapje naar achter voor de zekerheid en ging een beetje achter Perkamentus staan. Ze was nu wel erg bang geworden van haar moeder, ze keek haar aan als een woedend beest! Perkamentus draaide zich naar Olette toe. 'Goed om dat te horen. Wil je nog iets tegen je ouders zeggen voor we vertrekken?' Ze knikte. 'Leg die beker neer mam.' Boos keek Victoria haar aan en gooide de beker naar de muur achter haar. 'Nou, doei mam. Doei pap.' 'Hou toch je kop.' Sisten ze allebei tegelijk. 'Het was goed om jullie weer te zien. Nog een fijne dag verder.' Hij liep samen met Olette naast zich de woonkamer uit. 'Wacht heel even Olette.' hij pakte zijn stok en wees ermee naar de handdoek. 'Hygiëna.' De handdoek was weer helemaal wit voor een seconde, maar het begon weer een beetje rood te worden. 'Dank u professor.' Olette keek nog voor de laatste keer naar de hal en liep samen met Perkamentus het huis uit. 'Pak mijn arm goed vast, en laat hoe dan ook niet los. Ik hou je koffer en jas wel bij. En blijf ook gewoon het doek op je wang drukken.' Olette knikte en voor ze het wist had ze voor het eerst verschijnseld. Bijverschijnseld in dat geval.

Yaay!! Ze is eindelijk weg uit dat huis!! Kudo? Reactie?