78. I'm here for Olette

Ze pakte Theodoor's hand vast en trok hem naar binnen. Ze deden stil hun schoenen aan en slopen richting de hal. 'En waar hebben we dit bezoek aan te danken?' Victoria deed blijkbaar niet haar best om haar irritatie te verbergen. 'Ik kom Olette op halen.' Olette keek verbaasd naar Theodoor net zo verbaasd aan en ze bleven maar luisteren. 'Het is vakantie, u kunt haar niet meenemen.' Zei Olette's vader. 'En waarom zou ik dat niet kunnen? Het jaar is nog niet afgelopen dus kan ze gewoon terug naar school als ze wilt. Zullen we het haar anders even vragen?' Ze hoorden wat gemompel. 'Kom maar tevoorschijn Olette.' Ze keek geschrokken naar Theodoor maar kwam toch langzaam tevoorschijn. Perkamentus keek haar met zijn vertrouwelijke helderblauwe ogen aan. Ze zag dat hij een beetje schok toen hij naar haar keek maar hij verborg het goed. 'Ik neem aan dat je ons gesprek hebt gehoord?' Ze knikte langzaam. 'Wil je terug naar school?' Ze keek haar ouders aan die haar vernietigend aankeken. Ze dacht na. Dit was haar enige kans om weg te gaan, en als ze niet weg zou gaan zou de alleen maar meer wonden krijgen. Als ze nu meeging zou ze weer terug gaan naar de plek waar ze zich echt thuis voelde, waar ze zichzelf kon zijn. Zweinstein. Olette keek naar Perkamentus en opende langzaam haar mond. 'Ik wil terug naar Zweinstein.' Fluisterde ze. Ze keek naar haar ouders die letterlijk kookten van woede, maar toch bleef ze vastberaden kijken. 'Dat mag je. Pak je spullen maar, dan zie ik je zo.' Olette keek stiekem naar de plek waar Theodoor zich verstopt had. Ze knikte en liep de trap op. Haar moeder keek haar woedend aan. 'Ik help je wel even, lieverd.' Het laatste woord spuugde ze er haast uit, maar dat boeide Olette niet. Ze liep de trap op met haar moeder die vlak achter haar stond. Ze liep langzaam haar kamer in en zag dat Denn of onder het bed lag of via het raam naar buiten was gegaan. Olette liep naar haar kast om kleren te pakken maar werd er ruw tegenaan geduwd. Ze keek naar haar moeder die haar woedend aankeek. Olette keek emotieloos terug en deed de kastdeur open. 'Crucio.' Ze zakte in van de pijn maar krabbelde al snel overeind. Ze pakte rustig haar kleren alsof er niets gebeurd was en legde die op haar bed neer. Toen ze zich omdraaide gooide Victoria haar op de grond en duwde ze haar stok tegen Olette's keel aan. 'Waarom heb jij die brief gestuurd?!' Olette schudde snel haar hoofd. 'Als jij het niet deed, die dan wel?! Hé?!' Olett hield haar schouders op. 'Hoe kan het dan dat die ouwe hier is?!' Olette schudde haar hoofd. 'Ik weet het niet.' Ze werd schoor. Victoria grijnsde en pakte haar zakmesje die ze altijd bij zich had. 'Heb je het die jongen gevraagd?' Ze keek haar moeder verbaasd aan. 'Waarom zou ik hem vragen om Perkamentus te sturen?! Ik laat niemand zoiets doen!' Victoria hing boven haar. 'Dan moet jij het wel gedaan hebben.' Olette slikte en keek naar haar moeder die met het zakmesje zat te spelen. 'Dus vertel me, hoe is het je gelukt?' Olette begon snel na te denken. Misschien moest ze gewoon de schuld op zich nemen. Zo zou Theodoor zijn hoofd niet verliezen en zou Olette een heel gedoe besparen. 'Ken je die uil nog die een gebroken vleugel had?' Vroeg ze aazelend. 'Die ene die ik wou braden en aan jou wou voeren?' Olette knikte langzaam. 'Heeft die je brief verstuurd?!' Ze knikte. 'En omdat ik hem geholpen had wou hij er niks voor terug. Ik heb hem Astrix genoemd, weet je nog?' Victoria keek haar aan alsof ze iets vies was. 'Wat boeit mij die naam nou?!' Ze streek de mes tegen Olette's nog niet verwondde wang aan en liep naar de deur. 'Ik hoop dat je doodbloed. Crucio.' Zei Victoria voor ze de kamer uit ging. Olette krulde zich tot een bal tot de pijn een beetje begon weg te trekken. Ze voelde aan haar wang en het was helemaal vochtig. Ze had niet gehuild dus was het waarschijnlijk het bloed. Vlug liep ze richting de badkamer. De deur werd geopend toen Olette net de badkamer in was verdwenen.

Kudo? Reactie?