77.They said he is here

Ze was waarschijnlijk zo diep in gedachte dat ze niet door had dat Theodoor weer naast haar stond. Ze keek naar de lucht die mooi blauw was met een paar grijsachtige wolken. Het begon opeens te waaien en ze hoorde uit het niets gefluister. 'Hij komt. Hij komt.' Ze keek verbaasd om haar heen en zag Theodoor naar haar kijken. Ze keek nog even rond, want het was zeker weten niet Theodoor die dat had gezegd. Het waren meerdere stemmen die gefluisterd hadden, maar waar kwamen ze vandaan? Toen ze eindelijk door had dat Theodoor naast haar stond schrok ze zo erg dat de achterover in de sneeuw viel. Theodoor hielp haar onhandig overeind. 'Dankje.' Mompelde ze. Theodoor knikte maar en Olette ging weer zitten. Hij ging naast haar zitten maar nam toch maar wat afstand. 'Sorry voor net.' Zei ze maar om de stilte te verbreken. 'Het is al goed.' Ze knikte. 'Ik was denk ik iets te blij.' Theodoor grinnikte. 'Zeker weten iets te blij.' Ze knikte lachend. 'Maar het was niet erg of zo. Ik schrok alleen een beetje.' Ze knikte. 'Sorry.' Theodoor stond lachend op en gooide een sneeuwbal in haar gezicht. 'Het is je al vergeven. Maar dan moet je niet terug gooien.' Olette knikte en trok hem weer op de grond. 'Hoorde jij dat ook net?' Hij keek haar verward aan. 'Wat?' 'Dat gefluister. Ze zeiden dat hij komt. Maar wie is hij? Voldemort?' Theodoor keek haar aan alsof ze gek geworden was. 'Zeg die naam alsjeblieft niet meer. En ik denk dat je het je gewoon verbeeld hebt.' Olette knikte aazelend. 'Dus...' Zei ze uiteindelijk. 'Wat nu?' Hij hield zijn schouders op. 'Geen idee. We mogen niet met sneeuw gooien anders is het je waarschijnlijk niet meer vergeven,' Grinnikte hij. 'En we moeten jou ook niet voor de zekerheid over entiosiast maken, dus misschien kunnen we een sneeuwpop maken.' Olette knikte. 'Kunnen mijn ouders weer eens een keer iets opblazen.' Grinnikte ze. Theodoor knikte en Olette begon met een sneeuwbal maken die ze rolde over de grond. 'Weet je wat ik me afvraag?' Vroeg Olette. 'Nou?' Ze lachte. 'Waarom ik de kriebels heb.' Theodoor fronste. 'Wat voor kriebels?' Ze hield haar schouders op. 'Geen idee. Ik dacht dat het nu al weg zou zijn maar het is er nog steeds. Eigenlijk is het best wel een goede kriebel. Weet jij wat het is?' Hij keek haar verbaasd maar schudde zijn hoofd uiteindelijk. Ze stopte met rollen en ging voor Theodoor staan. Ze boog een beetje met haar handen op haar rug. 'Ik denk dat jij weet wat voor kriebels het zijn.' Ze keek hem met een schuin hoofd aan en Theodoor nam een stap naar achter. 'Nope, geen idee. Totaal onbekend. Weet jij misschien iets dat het zou verklaren?' Ze ging rechtop staan en schudde haar hoofd. 'Niet echt. Het is niet zo'n kriebel dat me laat weten dat ik bang ben, of iets mis is of zoiets degenlijks.' Hij liep naar de sneeuwbal die al groter was geworden en begon ermee te rollen. 'Je weet het wel. Vertel op! Het is niet zo erg. Ik bedoel maar, het zijn maar kriebels. Ik wil alleen weten waar ze vandaan komen.' Hij werd een beetje rood een keek weg. 'Moet je dit niet van vriendinnen horen?' Olette schudde haar hoofd. 'Je weet toch dat ik niet zo veel vriendinnen heb. En vooral niet in Zwadderich. Vooral daar niet.' Lachte ze. Theodoor werd nog roder. 'Als het iets ergs is of zo dan hoef je het niet te vertellen als je wilt. Ik kan aan Hermelien vragen of ze het me wilt vertellen. Of Loena, of Ginny. Ik heb ook andere mensen aan die ik het kan vragen.' Theodoor keek haar opgelucht aan. 'Doe dat maar.' Ze knikte en ze gingen verder met de sneeuwpop maken.
'Hij is er. Hij is er.' Olette keek verbaasd rond. 'Hoorde je het nu?' Theodoor schudde verward zijn hoofd. 'Wat moest ik horen?' Ze zuchtte. 'Laat maar. Ik denk dat die kriebels me gek aan het maken zijn.' Lachte ze. Theodoor keek haar wantrouwend aan maar knikte toch. De bel ging en Olette keek verbaasd naar het huis. 'Ze zeiden dat hij er is.'

Ik ben verslaafd aan 0dit liedje. HP in 99 seconde. Zo leuk!! Kudo? Reactie?