012 - Haunting Tears

''The sweetest sadness in your eyes.. clever trick.''

Sophia Adriana Brooks.
De tranen blijven over mijn wangen glijden, ze kwamen zo ineens uit het niets. Ik wou niet huilen, niet om hem. Niet om de klootzak die deed alsof er niets aan de hand was, en vriendelijk een babbeltje met me wou maken over hoe hij me mistte. Maar ik kan mijn tranen niet stoppen ik voel de aanwezigheid van Zayn naast me en voel hoe hij dicht naast me komt zitten en zijn arm om me heen legt. Een zachte ‘sshht’ verlaat als een zucht zijn mond en zonder er over na te denken leg ik mijn hoofd tegen zijn schouder. Het kon me niet schelen wie er nu naast me had gezeten om me te troosten, ik zou het aannemen. Het gevoel alsof ik langzaam dood ga treed op, het gevoel dat mijn hart uit mijn lichaam gescheurd word, het gevoel dat ik voor dagen heb gehuild, en zo slap en lusteloos ben. Door te brainstormen over hoe ik me voel voelde slecht, maar het stopt mijn huilbui langzaam. Ik voel hoe Zayn zijn duim nog rustig mijn schouder streelt op een onhandige manier en veeg de rivieren van mijn gezicht. ‘Gaat het?’ zijn stem klinkt gebroken, alsof hij zelf ook emotioneel geworden is. ik knik en kijk even naar zijn gezicht, zijn ogen stonden moe, en verdrietig. ‘gaat het met jou?’ hij knikt met een bemoedigende scheve maar toch ook moeë en breekbare lach. Hij helpt me met op staan en ik veeg mijn laatste tranen weg. ‘wil je dat ik me jas haal en je naar huis loop?’ ik schud mijn hoofd snel en bedank hem. ‘We bellen, en.. vergeet me niet.’ Zeg ik alsof er niets is gebeurt, alsof ik niet heb gehuild, en alsof hij me niet heeft getroost. Hij knikt en kijkt me denkend aan. Ik draai me om naar de deur en zonder nog iets te zeggen loop ik het pad af door de sneeuw naar de poort. Vanaf deze kant was het best een eindje omlopen naar mijn huis, maar ik zat er niet zo mee. Op dit moment wou ik alleen even huilen. Geruisloos en zodat niemand het kon zien. Als ik de hoek om ben van de poort zodat Zayn me niet meer kan zien laat ik me in de sneeuw wegzakken, ik wist niet waarom ik moest huilen op dit moment, maar om Marc te zien met een ander, deed zo ontzettend veel pijn. Het was tien keer zo erg als dat iemand je met een riem zou slaan, en twintig keer zo erg als wanneer iemand je aan je haren trok. Mijn oogleden begonnen zwaar te worden en langzaam voelde ik niet eens meer hoe koud het sneeuw om me heen was. Alles wat ik nu nog maar wil is slapen, dat is wat mijn hoofd wil, rust heel veel rust. Ik krijg het gevoel alsof mijn lichaam verlamd raakt, of ik had gewoon geen zin meer om op te staan en nog naar huis te lopen. Misschien kon ik nog terug het hotel in? Ik hoor het geluid weer voor me van de deur die achter me dicht sloeg. Nee .. het hotel in kan niet meer. En ook ik kan niet meer..