Hoofdstuk 14

Ik draaide mijn hoofd om en keek in de ogen van Thomas. Verbaasd keek ik hem aan. ‘Edelachtbare , alles gaat hier goed.’ hoorde ik Gwen zeggen. ‘Oké, zou ik er misschien bij mogen zitten?’ vroeg hij aan mij ‘Natuurlijk, schuif aan.’ Stamelde ik. Thomas pakte een stoel en ging zitten. ‘Gwen, je weet dat ik niet zo genoemd wil worden.’ ‘Ja, stom van me. Hoe is het met je?’ Gwen keek Thomas hebberig aan. Dat hij daar niks van merkt? Ik voelde ogen in me zij prikken en keek Thera aan. ‘Is dat “de jongen” die je tegen kwam’ fluisterde ze naar me. Ik knikte en hoorde mijn naam. ‘Zoë, wat leuk dat je ook bent gekomen. Hoe is het met je?.’ Zei Thomas tegen mij en liet Gwen links liggen. ‘Met mij gaat alles goed, met jou?’ ‘Ja gaat goed, ik had persoonlijk niet zoveel zin om zo’n bal te houden, veel te overdreven. Ik ga er liever op uit, en iemand tegen komen. Dat heb ik ook al een paar keer gedaan, zo ben ik jou ook tegen gekomen.’ En hij keek me aan. ‘Ja, ik snap wat je bedoelt. Denk ik, ik woon nou niet echt in een paleis, kom je niet in de problemen als je gewoon zomaar weggaat?’ ‘Ja!’ knikte hij hyper. ‘Oké, dat is handig.’ Ik keek even rond, en zag dat iedereen ons gesprek mee luisterde. ‘Mensen, het wordt tijd dat we gaan beginnen met het bal.’ De koning keek onze kant op en Thomas stond op en liep naar zijn vader. ‘Omdat we problemen willen vermijden, trekken we een lootje voor degene die als eerst met mijn zoon mag dansen. En diegene is…’ en hij grabbelde in een ton, ‘Gwen van tafel 4, gefeliciteerd Gwen.’ Gwen stond op en liep “elegant” naar Thomas. En ze begonnen een dans. Langzaam aan gingen er meer mensen dansen.
‘Mag ik deze dans van u?’ vroeg een hele leuke jongen. ‘Natuurlijk mag dat.’ Ik nam zijn hand aan, en hij begeleide me naar de dans vloer. We begonnen te dansen, en ik keek hem aan, hij had van die bruine ogen waar je in verdronk. ‘Hoe heet je?’ vroeg de jongen aan me. ‘Zoë, jij?’ ‘Mooie naam, ik heet Andreas, vindt je het leuk hier?’ ‘Ja, gaat best. Het gebeurd niet elke dag. Waarom ben jij eigenlijk hier?’ Andreas keek me aan met zijn blauwe ogen. ‘Ik ben een vriend van Thomas, hij vroeg, nee wacht hij eiste, dat we moesten komen. Dan zou hij niet alleen zijn of zo.’ Ik grinnikte ‘Dus je bent hier volledig vrijwillig gekomen om te dansen met meiden die eigenlijk zijn bedoelt voor Thomas.’ Zijn lach vulde mijn vulden mijn oren. ‘Ja, volledig vrijwillig. Hé wacht, jij noemt hem Thomas. Dat mogen alleen vrienden.’ ‘Ehm.. ja lang verhaal heb je de tijd?’ Andreas knikte en trok me mee de zaal uit. En zocht buiten een bankje en ging zitten. ‘Dus jij kent Thomas al?’



srry, niet zo lang, maar het is er een toch?? Reactie's???????