Chapter 65. Shelter

Ravens pov:

Het voelde alsof ik deze plek al kende. Justins huis was vertrouwd, warm en uitnodigend. Ieder voorwerp, ieder meubel, iedere deur die ik opende zorgde voor een drukkend gevoel in mijn achterhoofd, alsof mijn geheugen terug wilde komen, maar werd tegengehouden door een grote, stenen muur. In tegenstelling tot mij, was Destiny erg onrustig. Hoewel ze al lang niet had geslapen, was ze nog klaarwakker en liet ze haar wijd opengesperde ogen rusteloos door de kamer gaan. De zon was al een paar uur geleden ondergegaan, maar nog steeds leek ze niet van plan te zijn te gaan slapen. Ik deed alles om haar moe te maken. Ik speelde een beetje met haar, had haar haar flesje al gegeven en had haar heen en weer gewiegd totdat mijn armen voelden alsof ze eraf konden vallen. 'Waarom wil je nou niet slapen?' mompelde ik. Het enige wat Destiny deed, was terugkijken met haar grote ogen. Wat moest ik nu doen? Ik probeerde me in andere mensen te verplaatsen. Wat zou Jeremy doen? Het opgeven en een stukje lopen. Daar had ik niet veel aan. Wat zou Erin doen? Door blijven gaan in de hoop dat Destiny toch wel in slaap zou vallen. Mijn spieren protesteerden zo erg in mijn armen dat ik dat niet meer zag zitten. Wat zou Jazmyn doen? Leuke, zelfverzonnen verhaaltjes vertellen, waar veel te veel fantasie in zat. Aangezien ik zestien was, leek me dat niet zo'n goede optie. Wat zou Ruby doen? Mijn blik gleed weifelend naar de prachtige, zwarte vleugel die midden in de kamer stond. Ruby zou een liedje zingen en spelen op de piano. Volgens haar kalmeerde muziek. Maar kon ik wel spelen? Twee stemmetjes in mijn hoofd schreeuwden verschillende antwoorden. Natuurlijk kun je niet spelen! Je hebt het nooit geleerd, laat staan onthouden, riep de een. Je kan het wel, je weet het alleen niet. Misschien vinden je vingers hun wegen, net als de vorige keren, zei de veel kalmere andere stem. Ik besloot te luisteren naar de rustige stem en liep voorzichtig naar de piano, alsof hij voor me weg zou lopen. Zodra ik op de kruk zat en mijn vingers de bekende toetsen raakten, vormde een beeld zich op mijn netvlies. Prachtige klanken en zuivere tonen vulden mijn oren en voordat ik het wist dansten mijn vingers op de pianotoetsen en dreef mijn stem door de kamer.

Twinkle Twinkle Little Star - Fredrika Stahl

Twinkle, twinkle, little star star
How I wonder what you are
Up above the world so high
Like a diamond in the sky

When the blazing sun is gone
When there's nothing he shines upon
Then you show your little light,
And Twinkle, twinkle, through the night.

In the dark blue sky
You keep
And through my curtains often peek
For you never shut your eyes
Till the sun is in the sky

Then a traveller in the dark
Thanks you for your tiny spark
He couldn't see which way to go
if you didn't twinkle so

Toen ik weer opkeek en mijn ogen richtte op Destiny, zag ik dat ze haar ogen had gesloten en haar kleine borst op een rustig en regelmatig tempo op en neer ging. Ze was in slaap gevallen.