Vijfenzeventig|•|

Samen met Alice, Jasper en Kachiri liepen we in, ik heb eigenlijk geen idee. Ik weet welke dag het is, waar we zijn, en hoelang we al weg zijn. Ik had geen kans gekregen om me voor te stellen aan Peter en Charlotte en Zafarina en Senna, het was, ‘Jullie moeten nu naar Forks toe, bij de rest krijgen jullie uitleg.’ En we stuurden ze weg. Ik had alleen nog maar met Kachiri gepraat. En nu zochten we naar iemand waarvan we niet eens wisten of diegene bestond, een halfvampier. Om te bewijzen dat halfvampieren niet gevaarlijk zijn. We zochten naar een blinde vlek in Alice’ visioenen, iets wat onmogelijk lijkt. We bleven rennen, zoekend naar een teken van een halfvampier. Ook al kan het niet lichamelijk, maar geestelijk was ik vermoeid, kapot van alles om me heen. ‘Alice, heb je enig idee waar we heen moeten?’ Ze schudde net zoals eerst haar hoofd en ik zuchtte diep en stopte met rennen. Jasper stopte ook en bleef bij mij staan, er wel de anderen langzamer gingen lopen en uiteindelijk stopte. ‘Kom Mady, straks zullen we stoppen, maar nu moeten we echt door.’ Eigenwijs schudde ik mijn hoofd. ‘We weten niet eens of er nog een halfvampier bestaat! We zoeken voor niets, we zullen geen resultaat krijgen na die lange tijd zoeken. Waar zijn we eigenlijk?!’ Jasper zuchtte zacht en trok me tegen hem aan. ‘Je wil naar huis?’ Het was meer een conclusie dan een vraag. Ik knikte en hij bleef me aankijken. Een rare geur kwam onze kant op, het rook naar een mens, maar ook naar een vampier. Net als, net als... Renesmee. ‘Misschien kan ik jullie helpen.’ klonk een zachte jongensstem. Toen we ons allemaal omdraaien naar de stem vonden we een vrouw en een jongen, beide met lang haar.