007: film kijken

Billie Davis pov
Jessie klopt op de deur terwijl ik mijn deur nog vast doe. Ze is al binnen als ik mij omdraai. Louis staat in de deuropening en kijkt me recht aan.
‘Gaat het weer wat beter ?’ vraagt hij met een lieve glimlach. Zijn ogen boren in de mijne. Oh god, doe dat please niet. Ik lach zachtjes en kijk weg. Ik weet niet wat ik heb. Normaal voel ik me niet snel tot iemand aangetrokken, maar Louis heeft iets speciaals. Als hij me aankijkt, vergeet ik heel de wereld om me heen. Ik weet dat het niets kan worden. Dat zou het enkel moeilijker voor mij maken .
‘Billie ? Ben je nog op deze aarde ?’ vraagt hij grijnzend.
‘Nee nee ik ben er nog. En ja het gaat al weer beter.’ Zeg ik blozend.
‘Ga je hier blijven staan of kom je binnen ? Van mij moet je geen schrik hebben ze. Ik bijt niet.’ Zegt hij met een geamuseerde twinkeling in zijn ogen. Ik voel dat mijn wangen weeral rood worden. Ik loop de kamer binnen en zie Jessie raar kijken als ik binnen kom. Alles al klaar. Jessie en Tyler zitten al in de zetel. Ik zet me naast Jessie en Louis komt naast me zitten. Oh god hij gaat het me nog moeilijk maken om hem te weerstaan.
‘Welke film gaan we zien ?’ vraag ik. Ik ben niet bepaald een fan van horrorfilm maar ik zie eigenlijk niets anders staan. Tyler pakt de dvd en laat het aan mij zien. Ik ken de film niet. Ik heb er zelfs nog nooit van gehoord. Maar dat komt vast omdat ik nooit horrorfilms kijk. Ze zetten de dvd op. Op het begin vind ik het nog niet eng, maar het begint toch wel af en toe eng te worden en dan doe ik mijn ogen dicht.
‘Gaat het wel ?’ fluistert Louis met een geamuseerde stem. Ik schrik zo hard omdat iedereen tijdens de film mega stil was. Ik kijk opzij en hij zit te lachen. Ik werp hem een boze blik toe, maar ik hou dat niet vol en schiet ook in de lach. Ik kijk verder naar de film. Opeens is het weer een eng stukje. Ik sluit mijn ogen. Ineens pakt Louis mijn hand vast en ik knijp er hard in. Ineens gaat mijn gsm af. Ik ben verbaasd. Meestal stuur ik enkel met Jessie en die zit naast mij. Ik haal mijn hand uit die van Louis. Ergens vind ik dat wel erg en langs de andere kant ook weer niet want ik wil niet voor hem vallen, maar ik vrees dat dat heel moeilijk gaat worden. Ik kijk op de display om te zien van wie het berichtje komt. ‘Michelle’ staat er. Michelle is mijn enige nicht en zij en haar ouders zijn de enige familie die ik nog heb. Ik open het berichtje.

‘Hey Billie,
Hoe gaat het met jou ? Het is lang geleden dat ik je nog eens heb gezien.
Kunnen we nog eens afspreken ?
XX Michelle’

Omdat Michelle mijn enige nicht is, heb ik een best goede band met haar. Ik ben in alle opwinding over ons reisje haar vergeten te vertellen over mijn dichterbij komende dood.
‘Wie is het ?’ vraagt Jessie verbaasd.
‘Michelle.’ Jessie heeft Michelle al een paar keer ontmoet. Ze konden ook best wel goed met elkaar overweg. Jessie kijkt me aan en glimlacht bemoedigend. Ze weet dat ik het hen nog niet heb vertelt.
‘Wie is Michelle ?’ vraagt Tyler nieuwsgierig.
‘Mijn nicht. Kan ik ergens bellen waar ik jullie niet stoor tijdens defilm ?’ vraag ik. Tyler wijst me het balkon aan. Hij gaat terug verder naar de film kijken en ik doe de deur dicht. Ik bel naar Michelle.

‘Hallo, met Michelle .’
‘Michelle, ik ben het.’ Zeg ik zo vrolijk mogelijk.
‘Billie !’ roept ze blij door de telefoon. ‘Das lang geleden.’
‘Ik weet het. Hoe gaat het nu met jou ?’
‘Super e. En met jou ?’
‘Niet zo goed. Het spijt me dat ik zelf niets heb laten horen. Ik heb niet zo goed nieuws te horen gekregen. De leukemie is terug.’ De tranen staan in mijn ogen en het word moeilijk om nog meer te zeggen. Ik hoor Michelle schrikken.
‘En wat gaat er nu gebeuren ?’ vraagt ze. Ik hoor de angst door haar stem.
‘Niets. Er valt niets meer aan te doen. Over ongeveer 3 maanden sterf ik.’ Ik sta met mijn gezicht naar de deur om te zien dat er niemand naar buiten komt. Ik kan van hier uit de woonkamer zien in de verte. Ik zie dat Louis zich omdraait om te kijken naar mij. Ik draai mijn hoofd weg.
‘Oh nee, dat meen je niet.’ Zegt Michelle. Ik hoor dat ze op het punt staat om in tranen uit te barsten.
‘Michelle ? het eten is klaar.’ hoor ik Michelles moeder, Emma, zeggen. Michelle antwoord niet. Emma was mijn moeders tweelingszus. Ze hadden een heel sterke band.
‘Michelle ?’ hoor ik Emma nog eens roepen. Ik hoor haar de trap opkomen en ik hoor ook dat Michelle ondertussen is beginnen huilen.
‘Niet huilen, meisje. Ik ga naar mijn moeder.’ Zeg ik met een gebroken stem.
‘Maar je moet vechten, Billie.’ Zegt ze.
‘Ik zou wel willen, Michelle, maar het heeft geen zin meer.’ Een traan loopt langs mijn wang. Ik hoor Michelles kamerdeur opengaan.
‘Michelle, wat scheelt er ?’ vraagt Emma.
‘Billie belt. De leukemie is terug. Ze gaat dood. ‘ hoor ik Michelle antwoorden.
‘Billie ? Ik ben het, Emma.’
‘Hallo tante Emma.’
‘Hoe gaat het nu met jou, meisje ? Het moet toch niet gemakkelijk zijn voor jou.’ Haar stem klinkt bezorgd.
‘Nee, mijn mama heeft haar leven gegeven voor mij en het heeft gewoon niets uitgemaakt.’ Ondertussen lopen de tranen langs mijn wangen.
‘Ben je alleen thuis ?’ vraagt Emma.
‘Nee ik en Jessie zijn op vakantie in mama’s appartement in Londen. ‘
‘Geniet van je vakantie e meisje. En hou je sterk.’
‘Dank je.’
‘Billie ?’ vraagt Michelle met een schorre stem.
‘Ja ?’ Ik krijg het moeilijk als ik merk dat Michelle het er zo moeilijk mee heeft.
‘We houden van jou. Ik hou van jou, je bent alle familie die ik nog heb.’
‘Ik hou ook van jullie, meisje. Ik kom nog terug naar België. Dan kom je me toch nog wel opzoeken e ?’
‘Natuurlijk. Hou je sterk, Billie.’
‘Jij ook Michelle. Daag.’
‘Bye .’ Michelle legt af en ik steek mijn gsm weer in mijn broekzak. De tranen rollen over mijn wangen. Ik denk terug al de familiefeestjes en uitjes. We waren zo’n kleine familie, maar dat maakte ons enkel hechter. We gingen altijd samen op vakantie. Ik en Michelle hebben zo veel plezier gemaakt. Toen we ouder werden, werd onze band nog hechter. We praten over alles. Toen mijn moeder pas gestorven was, mocht ik altijd bij hen gaan eten en logeren. Ze hebben mij opgevangen en mij beschermd tegen en depressie. Elke keer als ik weer eens naar het ziekenhuis moest, ging Emma of Michelle mee. Of Jessie natuurlijk. Ik hoor de deur naar het balkon opengaan. Ik draai me om en kijk recht in de prachtige ogen van Louis.