Proloog

Marian:
Ik wist dat ik opmerkingen zou krijgen. Maar ik kon er toch niks aan doen dat mijn radijsjesoorbellen over de datum waren en mijn vader was vergeten de moestuin te onderhouden?
Iedereen liep met een grote boog om mij heen. Volgens mij deden ze dat altijd al, of niet? Daar kwam Harry. "Hé!" wilde ik roepen maar ze hadden kennelijk iets nieuws op Zweinstein geintroduceerd. Lopende pilaren!
Want met een grote smak kwam ik tegen één tot stilstand. Mijn sluik blonde haar dwarrelde zielig om mijn hoofd en ik giechelde.

Het was twaalf uur, tijd voor de lunch, alleen geen radijsjes meer voor mij. Helaas zag ik Hermelien ook aan onze tafel zitten. Wat een raar kind is dat toch. ... bestaan wel. Zij mag dan wel de hele dag met haar neus in de boeken zitten, mijn vader heeft altijd gelijk!