62th.

Justin Drew Bieber.

Chaz staat achter mij, en kijkt me afwachtend aan. Wachtend tot ik begin te praten, maar geen worden verlaten mijn mond. Althans, niet voordat ik Hailey heb gezien en haar in mijn armen heb kunnen sluiten. ‘Kan ik naar binnen?’, stotter ik voorzichtig en wijs naar achteren. De gesloten deur waar ze zich achter moet bevinden. ‘Wacht, Aïsha is nog binnen’, zegt hij en loopt naar de deur toe. Wat maakte het nou uit dat zij binnen was? Kleine voetstappen zijn hoorbaar, en voor ik het door heb staat Aïsha voor mijn neus. Haar ogen zijn dik en rood van het huilen, en haar schouders hangen zwak. Haar hele lichaam lijkt kapot. ‘Je moet voorzichtig doen Justin, te veel druk kan ervoor zorgen dat ze overlijd’, fluistert Aïsha voorzichtig en wrijft in haar ogen. Ik kijk angstig naar de kamerdeur. De deur waar ik net nog in wilde stappen, maar nu moeite had om de drempel over te komen. Wat als ik te veel druk met me mee bracht. Misschien wilde ze me niet meer zien omdat ik haar had achter gelaten voor de tour. Misschien was het het einde van haar leven als ik naar binnen zou stappen. ‘Go, she needs you’, fluistert Ryan zacht en legt zijn hand op mijn schouder. Met trillende handen druk ik de klink omlaag. Mijn adem huivert, terwijl mijn blik zoekend door de kamer gaat. Tot ze blijven haken bij een gebroken witte deken. Een ijzeren bed met een prachtige meid die zich erin bevind. Haar haren zijn prachtig verspreid over het witte kussen waar haar hoofd op rust. Haar ogen zijn gesloten, maar lijken alles te kunnen zien. Donkere kringen hebben zich gevormd rond haar ogen. Maar niet alleen daar lijkt ze last van te hebben. Voorzichtig breng ik mijn lichaam in beweging, en breng mezelf dichter naar het bed toe. Haar hals zit vol met striemen, terwijl slangetjes zich een baan naar binnen werken via haar handen en neus. Voorzichtig plaats ik mijn hand op de hare, en streel met mijn vingers wat losse haren uit haar gezicht. Haar prachtige gezicht word beter zichtbaar. Mijn lippen plaats ik voor een enkele seconde op haar voorhoofd, waarna ik een glimlach niet kan weerstaan. Hailey mocht dan in levensgevaar zijn, ze was dichterbij dan de afgelopen dagen. Mijn ogen glijden over alle apperatuur die zich hier bevind. Een regelmatig piep geluid blijft zich herhalen in de kamer. Ze is de enige die hier op de kamer ligt. Haar lichaam licht doodstil in het bed, terwijl ik niks anders kan doen dan toekijken. Toekijken hoe breekbaar ze is, en hoe kwetsbaar elke handeling kan zijn. ‘Ik hou van je, Hails’, fluister ik zacht en druk mijn lippen tegen haren aan. Een zachte aanraking, maar genoeg voor mij om mezelf gerust te stellen. Te bedenken dat alles goed zou komen.