Opdracht 1

Ik ga staan op een rots bij het water en mijn been begint al het bijna optegeven. Ik val met een plons in het water en ik staar naar de zonsondergang. Het is zo mooi maar ach ja ik zal nooit de ware vinden waarmee ik hiernaartoe kan kijken. Niemand komt me zo te zien ooit nog eens helpen. Ik sta klungelig op en krijg de neiging om te zwemmen in het water. Ik kijk naar de berg waar mijn huis is en zie dan pas hoe ver het is.
"Dit kun je serieus niet menen". Mompel ik
Ik kijk dan de andere kant op en zie dan een huisje. Best klein maar dat boeit niet als ik maar weg kan voor het donker is. Ik loop naar het huisje en kijk dan nog voor de laatste keer naar de zonsondergang.
'Vaarwel'. Zeg ik zachtjes


Ik draai me weer om en ik ben nog een stap verwijdert van het huisje. Voordat ik de mogelijkheid krijg om te twijfelen, haal ik diep adem en neem de laatste stap. Ik klop zachtjes op de deur en dan gaat de deur open gewoon uit zichzelf. Ik loop naar binnen en zie dan een spiegel hangen. Ik ren er naar toe en merk dan pas hoe stoffig het hier is, maar dat is nu even niet boeiend. Ik kijk in de spiegel en zie dan mezelf. De zwarte haren die tot mijn schouders komen helemaal stijl en er zitten roze highlights in. Genoeg gezien vanmezelf ik zal weer verder moeten kijken. Ik loop naar de trap en zie dan de breekbare planken. Ik aarzel, maar stap dan toch op de de traptrede. Hij maakt een soort van knarzend geluid en ik stap meteen op de volgende trede. De plank geeft het op en zo te zien de rest van de trap ook. Ik deins naar achter en de trap stort in. Ik kijk vol verbazing toe hoe de trap de vloer eronder vernieldt. Ik moet maken dat ik hier weg kom. Ik ren achteruit en stap dan per ongeluk op mijn voet. Ik val erdoor en ik heb een brandend gevoel bij mijn voet.
"Ik moet volhouden en weg van dit huis gaan". Zeg ik tegen mezelf aangezien niemand anders hier is

Ik steun met mijn hand op de vloer en sta dan op. Ik zet een stap en mijn voet geeft het al op en ik val weer op de grond. Een pijnkreet verlaat mijn mond en ik sta weer op. Ik zet een stap en natuurlijk val ik weer. Kan dit niet snel voorbij zijn? Ik hoop dat mijn familie en vrienden mijn lichaam teminste vinden. Een eenzame traan rolt over mijn wang en ik veeg hem zwakjes weg. Ik zal die lieve Deena nooit vergeten en die oh zo slimme Sia zal ik zeker niet vergeten. Ze blijven altijd leven in mijn hart als je die teminste mag houden als je dood bent.

"Kirandria ben je hier'? Hoor ik de stem van Sia vragen
'Ja'. Antwoord ik zachtjes
Ze hoort me niet en rent weer weg ergens naartoe. Ik leg mijn hand voor me neer en trek me naar de ingestorte trap toe. Ik probeer dan op de stapel van planken te komen, maar dan glijd ik uit en hang ik aan de planken. Als ik ze los laat zal ik doodgaan door die gevaarlijke val en als ik vast houd dan moet ik roepen om hulp.
"Sia, Deena, mam, pap asjeblieft help me"! Roep ik zo hard als ik kan
Ze horen me niet en de tranen rollen met een heftige snelheid over mijn wangen.
"Asjeblieft, help"! Roep ik door mijn tranen heen

Mijn hand laat los en nu houd ik met één hand de plank vast die kan voorkomen dat ik dood ga. Het is te laat de andere hand laat ook los door het zweet en ik val naar beneden. Ik voel een harde klap tegen mijn rug en mijn ogen vallen dicht. Dit is het einde van mij en niemand kan het stoppen, want ik ben al gevallen.
"Ik hou van jullie allemaal". Zeg ik
Mijn hart stopt met kloppen en ik verdwijn van de aardbodem.
Ik open mijn ogen weer en zie dat er mensen om iets heen staan. Ik loop dichterbij en zie dan pas wat het is. Het is mijn dode lichaam. Dit kan je niet serieus menen. Dit is een droom toch? Ik bekijk het lichaam goed en knijp dan in mijn vel van mijn lichaam in de geestenwereld.
"Au". Stoot ik uit

Ik kijk om me heen en zie dan dat we weer bij dat water zijn. De zonsondergang is er ook, precies op de plek en het tijdstip dat ik altijd wou.
"We zijn hier vandaag gekomen om Kirandria Leena Dariana Gerelda te begraven en hopen dat ze eindelijk haar benodige rust heeft". Zegt die ceremonie-meester of hoe je het ook noemt
Ik heb mijn benodige rust eindelijk en geloof me het doet me goed alhoewel ik ze wel mis. Mijn moeder barst in tranen uit en mijn vader probeert haar te troosten. Nadat mijn lichaam begraven is legt mijn moeder een rode roos op mijn graf. Ze weet nog steeds dat rode rozen mijn favoriete bloemen zijn.