Inzending Opdracht 1.

Eternal love?/Eien no ai?

Ik loop rustig langs de bomen die heel bekend voor me zijn. Ik loop al heel lang op deze weg, ik ken hem uit mijn hoofd. Vroeger in Japan, was er ook zo'n soort pad. Maar inplaats van rode bomen, stonden er bloesem bomen. Ze worden in Japan Sakura genoemd en daar ben ik naar vernoemd. Mijn ouders zeiden dat ik er erg op leek. Ik was beeldschoon en gaf mensen vreugde. Ik ben elegant en zacht, net zoals de bloesems. Ik heb zelfs roze plukken in mijn haar gedaan, dat is de kleur van de bloemen. Ik voel een warm gevoel door me heengaan, als ik weer aan thuis denk. We verhuisden, want mijn vader kreeg hier een betere baan aangeboden. Ik emigreerde mee en ik vond het toen erg. Nu heb ik er vrede mee, want ik heb een leuk leven. Ik mis hem nog wel. Hij had beloofd me te komen opzoeken, hier in dit park. Sinds hij de belofte maaktte, ging ik elke dag naar dit park. Ik kom dus ook nu hier weer, zoals gewoonlijk. Ik ga na school, want dan heb ik tijd. Hij was de liefde van mijn leven, hij was mijn alles. Helaas mocht het niet zo zijn, anders was hij wel hier. Is hij me vergeten? Heeft hij een ander? Er zijn zoveel vragen die ik hem wil stellen. Ik wil weten hoe het met hem gaat, ik wil weten hoe hij eruitziet. Ik weet dat ik er erg anders uitzie. We waren 14 toen we verliefd werden, het voelde goed voor ons. Iedereen zei tegen ons dat het kalverliefde was en dat het zou vervagen. Ik schold die mensen uit en werd boos op ze. Hoe durfde ze mijn toekomst te verpesten. Hoe dufde ze mijn hart te breken. Hij zei dat het nooit zou gebeuren en maaktte toen de belofte. Hij beloofde naar me toe te komen, wanneer hij er tijd voor had. Hij zou wachten in dit park en we zouden bij elkaar komen en voor eeuwig bij elkaar blijven. Wat een afgezaagde zin. Ik merk nu pas hoe erg onzinnig het klinkt. Alsof je van iemand kan verwachten om zo'n belofte waar te maken. Ik ben er ingetrapt, met open ogen. Ik geloofde hem voor 100%, maar ik kon niks anders doen. Ik hield van hem met heel mijn hart, hij was zo belangrijk voor me. Ik zou alles geloven, ook al zou hij iets raars zou zeggen. Als hij had gezegd dat hij een paarse olifant was, zelfs dan had ik hem geloofd. Ik kon gewoon niks anders, ik wilde hem geloven. Ik heb zo lang gehoopt dat hij zijn belofte waar zou maken. Maar ik ben nu 19, ik ben volwassen. Ik ben vandaag 19 en dus is het 5 jaar geleden. Het is het 5 jaar sinds ik hem voor het laatst heb gezien. 5 lange jaren heb ik dan niks van hem gehoord, hoe erg. Wat is hij toch een rotzak, maar ik kan hem niet haten. Hoe kan je überhaupt van iemand verwachtten dat die het onthoudt. Hij heeft vast al een vriendin, in tegenstelling tot mij. Ik heb niemand, ik wou niemand. De enige die ik wou voor al die tijd was hem, maar hij is er niet. Hij zal nooit komen. Ik moet het opgeven, ik moet hem opgeven. Ik zucht verslagen en draai me om. Ik ga terug naar huis, morgen kom ik niet terug. Ik had mezelf beloofd om vandaag niet te komen, maar iets in me zei dat ik wel moest gaan. Het was een rare drang en daarom ben ik hier. Ik zou niet komen, aangezien het al 5 jaar geleden is. Ik kom nooit meer hier terug. Ik geef mezelf valse hoop, ik moet hiermee stoppen. Al mijn vrieden zeggen het al bijna 5 jaar, maar ik ben heel erg eigenwijs. Duidelijk is 5 jaar lang genoeg om mijn koppigheid te laten verdwijnen. Ik loop door en knal tegen iemand op. Ik kijk omhoog en zie een knappe jongen, met een Japans uiterlijk. Ik kijk in zijn ogen en verdrink erin. Het lijkt alsof alles om me heen verdwijnt en hij en ik blijven staan. We blijven naar elkaar staren en de tijd vliegt voorbij. Dan doet hij zijn mond open en komen er gouden woorden uit. Het zijn de mooiste woorden die ik ooit gehoord heb.
"Je bent nog mooier dan je vroeger was, ik heb je gemist."
Er was maar één woord dat zich door mijn keel kon wringen. Hoe erg ik het ook vond. Ik was bevroren. Ik raaptte al mijn moed bij elkaar en liet het woord over mijn lippen rollen.
"Waarom?"
"Wat bedoel je daarmee?"
"Waarom heb je zo lang gewacht?"
"Ik had geen lef, noem me maar een laffaard. Ik heb vaak genoeg op het vliegveld gestaan, klaar om te gaan. Iedere keer probeerde ik het en iedere keer faalde ik. Elke dag was ik er klaar voor. Ik liep elke dag door ons park in Japan. Ik dacht elke dag aan jou, ik wou zo graag gaan. Ik was bang dat jij een ander had en dat je mij niet meer wilde. Ik weet het, het klinkt stom. Ik heb er heel erg spijt van, kan je me vergeven?"
"Ik-ik-ik weet het niet. Ik had mezelf beloofd om hiermee te stoppen, ik zou eigenlijk niet komen vandaag. Er was een drang die me dwong te komen, misschien was het wel het lot. Waarom zou ik anders gekomen zijn en je zien. Ik zie je eindelijk na 5 jaren, dat is wel heel lang."
"Maar wil je me nog?"
"Ja, natuurlijk wil ik je nog. Ondanks dat ik toenet dacht van niet. Ik hou nog steeds van je, je bent mijn alles. Jij zult voor altijd in mijn hart blijven. Kunnen we nu voor eeuwig samen blijven?"
"Natuurlijk, alles wat jij maar wilt," zegt hij en glimlacht naar me.
Hij legt zijn hand op zijn wang en streelt zachtjes mijn wang. Zijn vingertoppen glijden over mijn huid. Ik voel een tinteling over mijn huid gaan, na al die jaren. Na al die jaren, voel ik me nog steeds hetzelfde. Mijn gevoelens zijn niet veranderd, niet voor hem. Hij leunt voorover en zijn lippen raken de mijne. Vuurwerk onploft en de zoen is zo geweldig. Het voelt zelfs beter dan vroeger. Ik hou van Zero, ook al betekend dat niks. Zero is nul, maar voor mij is hij alles. Zonder hem kan ik niet leven. Nu na al die jaren heb ik hem eindelijk, voor eeuwig. Zero stopt de zoen en gaat op zijn knieeën. Ik kijk geschokt naar hem, ik weet al wat hij gaat vragen.
"Lieve Sakura, wil je met me trouwen en voor eeuwig bij me blijven?"
"Ja, ik wil niks liever"
Hij schuift een ring met een diamant om mijn vinger. De diamant is roze, net zoals de Sakura bloem. Hij weet hoeveel het voor me betekend. Hij komt overeind en kust me. Dan haalt hij van achter zijn rug een bloem tevoorschijn, het is mijn lievelingsbloem. Het is de Sakura. Als ik goed kijk, zie ik dat het een ketting is. Het is een hanger van de bloem en op de achterkant staan onze namen. Zero&Sakura. Ik glimlach ontroerd naar hem en kus hem. We blijven voor eeuwig samen. Hij en ik, voor eeuwig