Chapter two. Irritation, magic, and lots of red hair. 2.7

Grommend stond ik voor de spiegel, terwijl ik in mijn hoofd allerlei scenario’s bedacht om een tweeling om het leven te brengen, zo langzaam en pijnlijk mogelijk. Een aantal willekeurige toverspreuken en een hele lading make-up was er doorheen gegaan, maar nog steeds was mijn haar knaloranje en had ik een kop vol sproeten. Uiteindelijk zuchtte ik, en bedacht me dat ik het maar gewoon zo zou moeten laten en zou moeten vertrouwen op de tweeling, dus dat het echt weg zou gaan na verloop van tijd. Met andere woorden: ik was verdoemd. Toch zou ik de weddenschap na moeten komen en stond ik nu dus, aangekleed en wel deze keer, te wachten in de hal. Even dacht ik dat ze me zouden laten zitten, aangezien ze al vijf minuten te laat waren, maar helaas was dit niet het geval. Met een gilletje werd ik opgetild en over iemands schouder heen gegooid.
‘Hey, laat me los!’ riep ik verwoed.
‘Jij bent niet in de positie om commando’s te geven,’ grinnikte Fred.
Ik zuchtte even en liet mijn blik om me heen glijden. Toch was het enige wat ik kon zien, de vloer en de schoenen van mijn medeleerlingen. Ik liet mijn armen rondzwaaien, maar helaas had dit niet het gewenste effect. Ik kneep even in Fred zijn kont, hopend dat hij me hierdoor los zou laten.
‘Kinky. Kon je je niet bedwingen mijn verrukkelijke derrière aan te raken?’ zei hij, met een vreselijk overdreven Frans accent bij het woord “derrière”.
‘Nee toch, je hebt me door. Ik hoopte al dat jij me over je schouder zou gooien, zodat ik eindelijk de kans zou hebben om jouw kont even lekker aan te raken,’ zei ik sarcastisch.
‘Zeer begrijpelijk.’
‘Dus, nu je je grappige moment weer hebt gehad, kunnen we mij dan weer op de grond zetten?’ vroeg ik terwijl ik hevig met mijn ogen knipperde.
‘Nee,’ grijnsde hij.
Ik zuchtte even en gaf het maar op, hij zou me toch niet los gaan laten. Even verderop zag ik Harry, Ron en Hermione al staan. Met een medelevende blik keken ze mijn kant op, al was er toch wat humor in hun blik te bespeuren. Ik deed mijn duim omlaag, met een zielige blik, wat Harry aan het lachen maakte. Geluidloos wenste hij me nog even succes, waarna we de deur al uit waren. De koude wind sloeg als een zweep tegen me aan, waarna ik wenste dat ik toch een extra trui had aangetrokken. Het was hartje winter en het vroor, waardoor ik niet kon stoppen met rillen.
‘Stop eens met rillen jij, ik word er kriebelig van,’ grapte Fred.
‘Ik heb het koud. Kunnen we terug?’ vroeg ik hoopvol.
Als de kou me zou helpen om deze dag niet met de tweeling opgescheept te zitten, zou al het rillen me niet meer uitmaken.
‘Nope,’ grinnikte Fred, waarna hij me eindelijk neerzette.
Hij trok zijn eigen gebreide trui uit en trok hem over mijn hoofd. De warmte omsloot me en gaf me een heerlijk gevoel. Een grote F sierde mijn borst, waardoor het duidelijk was dat zijn moeder deze had gebreid, mede om de tweeling uit elkaar te houden.
‘Waar gaan we heen?’
‘Het krijsende krot,’ zei George onheilspelend.
‘Maar daar spookt het!’ riep ik uit, tot ik me bedacht dat ik dat helemaal niet kon weten, aangezien ik hier “nieuw” was. ‘Heb ik gehoord,’ zei ik er dus maar snel achteraan.
‘Bang?’ riep de tweeling grinnikend uit.
‘Nooit!’

De grote beukwilg had me altijd al een angstaanjagend gevoel gegeven. Met zijn grote, zwiepende takken was het altijd al een intimiderend zicht. Toch was het de enige ingang tot het krijsende krot en moesten we er toch langs. Ik slikte even en liep achter Fred en George aan, op de beukwilg af. De takken zwiepten in het rond, op zoek naar iets om te raken.
‘Klaar?’
Ik knikte moeizaam, waarna George heldhaftig voorop ging staan en met een rotgang op de ingang afrende. De takken kwamen gevaarlijk dichtbij zijn lichaam, maar hij wist ze behendig te ontwijken en voor ik het wist was hij binnen. Ik was de volgende die naar binnen zou moeten. Ik rende op de ingang af, maar twijfelde voor een seconde, wanneer ik de takken wel gevaarlijk dichtbij zag komen. Die twijfeling was genoeg voor de beukwilg om me met een zwiep de lucht in te helpen en voor ik het wist hing ik hoog aan één van de takken te bengelen. Ik keek omlaag, iets wat ik beter niet had kunnen doen, en zag dat Fred ineens een stuk kleiner was geworden. Hij stond hulpeloos met zijn armen te zwaaien en riep talloze keren mijn naam.
‘Is dit een goed moment om te vertellen dat ik hoogtevrees heb?’ riep ik zijn kant op.
‘Niet bepaald,’ kreeg ik terug.
Ik zag dat George terugkwam uit het krijsende krot en zijn toverstaf omhoog hield. Hij zei een spreuk die ik niet kon verstaan, waarna ik de verstevigende greep van de takken om me voelde verslappen. Een vreselijk gevoel trok door me heen, vergelijkbaar met het omlaag gaan van een achtbaan; vallen. Ik viel van een hoge afstand naar beneden en voor even zag ik mijn leven aan me voorbijflitsen. Tot ik in twee beschermende armen terechtkwam.
‘Romantisch dat je steeds in mijn armen terechtkomt, heb je dit gepland?’ grinnikte Fred.
‘Dit is niet bepaald het moment om grapjes te maken, Weasley.’
‘Kom op, jij hebt wel een boterbiertje verdiend,’ zei George.
‘Zijn we dan nog niet klaar met jullie “geweldige rondleiding”?’ zuchtte ik.
‘Nog lang niet, dit was nog maar het begin!’
‘Kunnen jullie ook ooit iets normaal doen? Zonder fratsen?’ vroeg ik zuchtend.
‘Never!’ riepen ze in koor.
Dit zou een lange dag gaan worden.