Chapter 2.1 || This is life

-Louis Tomlinson

Ik klem mijn vingers nog strakker om het stuur heen en werp een boze blik op mijn vader die naast mij in de auto zit. Met een zelfvoldane glimlach kijkt hij naar buiten en geeft zo nu en dan een dames-achtig kreetje, wanneer ik weer eens een fout onder het rijden maak.
      Mijn vader en ik zijn op een date. Ja, je hoort het goed, een echte date. Mijn vader gaat me leren romantisch te zijn. En dat kan alleen geleerd worden via de praktijk, volgens hem. En voordat ik aan het 'grote werk' mag beginnen moest ik eerst op een oefendate, met mijn vader, vandaar die dames-achtige kreetjes.
      "Stop hier maar," zegt mijn vader met een hoge stem, wanneer ik langs een klein Italiaans restaurantje rij. Het ziet er heel gezellig uit, het zou ook perfect zijn voor een date. Alleen niet met je vader. Met een chagrijnig gezicht parkeer ik de auto voor het restaurant mijn vader vragend aan.
      "Ten eerste, zet eens een wat gezelliger gezicht op, je date was allang gillend weggerend als je zo keek. En ten tweede, je had het vast al geraden, wij gaan hier gezellig dineren, dus kom uit de auto en doe de deur voor me open als een echt heer."
      Ik zet een nep vrolijk gezicht op, waar de ironie van afdruipt, maar mijn vader knikt goedkeurend. Snel stap ik uit de auto en terwijl ik naar de andere kant loop, kijk ik vluchtig om me heen of ik geen onbekenden zie. Tot mijn geluk is dit niet het geval en al iets minder chagrijnig open ik mijn vaders portier.       Met een homo gebaar stapt hij uit de auto. "Pap, dat is niet vrouwelijk, maar homo," sis ik naar hem. Hij kijkt me raar aan en maakt dan weer hetzelfde gebaar en paradeert naar de ingang van het restaurant toe.
      Zuchtend rol ik met mijn ogen en sjok achter hem aan, het zal toch moeten.
      Wanneer we binnen aan een tafeltje zitten, nadat ik een stoel voor hem naar achter heb gehouden, vraag ik hem waar dit eigenlijk allemaal op slaat.
      "Ik wil jou romantiek bijbrengen," is zijn simpele antwoord en droog neemt hij een slokje van zijn rode wijn.
      "Dat snap ik nu ook wel," zucht ik, "maar ik bedoel, dit doet geen een vader met z'n zoon."
      "Daar was ik me van bewust, ja. Maar er is ook geen een vader met zo'n onromantische zoon als ik."
      Nee. Niet. Dat is niet waar," sputter ik hem tegen.
      Mijn vader legt kalmerend zijn hand op mijn schouder. "Het maakt niet uit, jongen. Ik was het vroeger ook niet, totdat je moeder verscheen. Zij heeft me het er zo'n beetje ingeslagen." Dramatisch stroopt hij z'n mouw op, "de littekens zitten er nog."
      Met een opgetrokken wenkbrauw kijk ik hem aan, meent hij dit nou serieus? Hij wordt echt gek, mijn moeder zou nog geen vlieg kwaad doen.
      "Of het nou waar is of niet maakt niet uit," zegt hij gehaast. "We zijn hier om jou romantisch te maken."
      "Hoera,"probeer ik zo sarcastisch mogelijk te zeggen.
      Gelukkig komt de ober met ons eten, wat mijn vader ervan weerhoudt mij een standje te geven. Want in mijn vader ogen was mijn 'hoera' een grote mond.
      Het enige pluspunt van deze avond is dat het eten heerlijk is en dat ik niet het vieze eten van mijn moeder hoef te verwerken. Genietend stop ik de laatste hap van mijn lasagne in mijn mond en probeer er nog zo lang mogelijk van te genieten. Ondertussen heeft mijn vader zijn eten op en zit nu een beetje onderuitgezakt, waarschijnlijk om uit te buiken.
      "Pap?" vraag ik zo lief mogelijk. Mijn vader mompelt iets, wat ik aanneem als een toestemming om verder te praten. "Hoe wil jij morgen je eitje? Gebakken. gekookt of bevrucht?"
      Hij verslikt zich in zijn laatste slok rode wijn en proestend komt hij weer tot adem. "Wat?" vraagt hij piepend, ik zie de tranen in zijn ogen. Ik probeer mijn lag in te houden, maar dat mislukt en al snel schalt mijn lach door het hele restaurantje heen. Verstoord kijken er meerdere mensen op, maar dat deert me niet, ik ben wel gewend dat mensen me raar aankijken. Gelukkig is mijn lachbui weer snel voorbij en nog nahikkend, zie ik mijn vader de ober gebaren voor de rekening.
      "Ik zal maar net doen alsof ik je vraag niet heb gehoord," zegt mijn vader serieus.
      "Niet romantisch genoeg?" vraag ik onschuldig.
      "Nee."
      De ober legt de rekening op tafel en snel rekent mijn vader af, waarschijnlijk is hij bang dat ik voor nog meer oproer zal zorgen, wat helemaal nergens op slaat. Ik doe nooit iets. Na nog een boze blik van de ober ontvangen te hebben, loop ik achter mijn vader aan naar buiten.
      Gelukkig is mijn vader zich naar mijn lach uitbarsting weer normaal gaan gedragen, want nu staan er wel degelijk bekenden buiten. De laatste twee op de hele wereld die ik zou willen zien. Santana en Santiago, een tweeling, en ik heb echt een grondige hekel aan ze. En ik twijfel er niet aan dat dit gevoel wederzijds is. Mijn vader ziet dat 'the Satans', zoals ze genoemd worden, me aan zitten te staren en verbaasd kijkt hij me aan. "Zijn dat vrienden van je?" vraagt hij me.
      "Echt niet," antwoord ik met een vies gezicht.
      Mijn vader knikt begrijpend en loopt daarna naar de auto toe. Ik volg hem, maar ik heb nog geen twee stappen gezet of ik struikel over mijn eigen benen en val met mijn gezicht recht op de stenen straat. "Auw!" kerm ik en krabbel overeind. Voorzichtig wrijf ik ver mijn neus, waar een ferme pijnscheut door heen schiet.
      "Gaat het?" hoor ik mijn vader bezorgd vragen. Ik knik en werp dan een blik op the Satans. Ik weet gewoon zeker dat zij hier achter zitten. Ze beschikken over telekinetische krachten, dus het kan niet anders. Santana zwaait poeslief naar me, als ze ziet dat ik ze aan kijk en ik werp een gemene blik terug. Wat heb ik toch een hekel aan ze.
      "Je hebt een bloedneus," merkt mijn vader op. Voorzichtig voel ik weer aan mijn neus en inderdaad, ik voel mijn hand nat worden van het bloed. Ik knijp mijn neus dicht en loop snel naar de auto toe, dit keer zonder ongelukken.
      "Jij zult moeten rijden," mompel ik naar mijn vader. Hij knikt instemmend en vangt daarna behendig de autosleutels die ik hem toe gooi. Ik stap in de auto en na nog een laatste blik op the Satans geworpen te hebben rijden we naar huis.