One

Het was iets wat ons werd opgedragen. Wat van ons werd verwacht. En dat, als we het niet zouden navolgen, minachting zou geven. Het was iets waar we aan moesten gehoorzamen. Met of zonder instemming van ons. Diepgaand was het. Tegenspraak werd niet geduld. Tegenspraak was er nauwelijks. Een ander verloop was niet denkbaar, niet wenselijk. Het was verwoestend, maar niet op alle vlakken. Het was ontwrichtend, maar juist dat wat enige hoop gaf. Al die tijd. Genoeg om van te leven. Tot de dood ons zou scheiden.

Het was te druk. Dat merkten we beide onmiddellijk. Het was chaotisch en soms verloren we ons hoofd ergens halverwege. Soms kwamen we samen, maar waren niet samen. Soms leek alles ons over te nemen. We wilden beide dat het anders was. Veel anders. Maar het was de juiste beslissing om op te geven. Het ging niet. Het zou nooit gaan. We zouden veranderen, maar de wereld om ons heen veranderde niet voor ons mee. We konden het nog zo hard wensen en willen, maar er werd geen rekening mee gehouden.
Louis werd steeds meer een popster. Ik had het druk met mijn kleine baantje en school. Louis kon geen tijd maken. Ik wilde wel, maar kon niet meer dan ik kon.
Het was de juiste beslissing. Het zou teveel pijn geven om door te gaan. Ik wilde niet dat hij pijn leed. Hij wilde niet dat ik die pijn leed.
‘Als het zo hoort te zijn, dan zien we elkaar weer. Daar geloof ik in. Het gevoel zal nooit verdwijnen, dat beloof ik je,’fluisterde Louis tegen mijn wang. Zijn zachte huid streek de mijne en zijn handen omklemden de mijne.
Maar het doet nog steeds pijn. Of we nu willen of niet.

- 1 YEAR AGO

Ik werkte voor een evenementenbureau. Het was mijn baan naast mijn studie Spaans. Het was druk en soms lastig te combineren omdat de meeste evenementen ’s avonds plaatsvonden of in weekenden. De enige momenten dat ik vrij was en tijd voor mijn studie had. Maar ik zette me voor beide doelen 100 procent in. Ik wilde niemand teleurstellen.
Het was het grootste evenement in tijden dat we die periode organiseerden, met veel gasten, een grote doelgroep, een groot terrein dat we moesten inrichtingen en een grote marketing. Ik was er veel mee bezig en legde de contacten met de agenten van de artiesten die zouden komen. Op een dag belde ik met de agent van One Direction toen er een jonge stem de telefoon beantwoordde. Ik was even van mijn stuk gebracht, maar bleef zakelijk. De jongen stelde zich nonchalant voor als Eric en beantwoordde mijn vragen. Het gesprek verliep bijzonder, soepel en natuurlijk. We eindigden pratend over het evenement, mijn werk en zijn leven met een band. Het gesprek voelde anders en ik was verrast over de openheid van Eric.
Twee dagen later begon het evenement en hadden we een onverwacht hoog bezoekersaantal. Met incognito gasten, One Direction. De jongens waagden zich tussen het publiek en zochten mijn hulp om achter de schermen te kunnen verblijven voor zolang hun optreden nog niet begon. Dat was pas twee dagen later. Maar hun gezelschap was fris en gezellig, dus maakte mij het niet uit.
Het woord werd eerst gedaan door Harry, de vlotte flirt, maar ik reageerde niet op zijn flirts. Ik werd opgezogen door de blauwe ogen van een ander bandlid. Ik stelde mij, naïef als ik was, aan hem voor en schrok bij het horen van zijn stem.
‘Hi, ik ben Louis,’galmde het door mijn hoofd. Het geluid gonsde en direct hoorde ik het gesprek dat ik had gevoerd met Eric weer in mijn gedachten. ‘Maar sommigen noemen mij wel eens Eric,’knipoogde de knappe jongen.
Ik was verrast en kon mijn glimlach niet verbergen. ‘Leuk je in levende lijve te ontmoeten,’zei ik met een kleine lach.
Louis hield mijn blik vast en knikte. ‘Ook leuk om jou te ontmoeten, Silver.’
Die twee dagen probeerde ik mijn werk zo goed en kwaad als het ging te doen, maar de jongens hielden mij voortdurend van mijn werk af. Ze lieten mij ontspannen en lachen en lieten hun vriendschap met mij delen. Ik merkte hoe gewoon ze waren en hoe luchtig ze met het leven omgingen. Het bevrijdde mij van het drukke patroon van mijn leven.
Vooral Louis wist mijn gedachten te bevrijden. We praten soms onafgebroken voor uren en dansten op de muziek, aten junkfood voor het leven en genoten van de lange zomerse augustusdagen.
Het klikte meer dan heel goed. In die twee dagen heb ik meer met hem besproken dan ik ooit heb gedaan met mensen uit mijn klas. In die twee dagen leerde ik een nieuwe wereld kennen door door zijn ogen te kijken. Hij liet me rustig ademhalen en ik ben hem daar nog alle dagen dankbaar voor.
Op de laatste dag, na hun geweldige optreden voor duizenden gillende meiden, kwamen onze gevoelens plotseling tot uiting. De jongens waren onderweg van het podium naar het hotel waarvandaan ze de volgende ochtend weer zouden vertrekken toen Louis mij opzij trok. De jongens liepen in een snel tempo naar de auto’s, maar Louis trok mij tussen twee tenten. Hij duwde mijn rug tegen het strak gespannen tentzeil en zoende me vurig. Zijn zoete lippen vlochten zich om de mijne en benamen mijn adem. Onze tongen verstrengelden zich in elkaar en onze ademhaling stroomde in elkaar over. Ik vergat alles en iedereen, behalve hem. Het was alleen Louis, in dat moment, met mij.
‘Ik kan het niet meer tegenhouden,’fluisterde hij buiten adem toen hij mij aankeek. ‘Het is te sterk. Jij bent zo.. zo bijzonder. Ik kan er niets tegen beginnen.’
Ik sloeg mijn armen om zijn nek, woelde in zijn haar en fluisterde dat ik gek op hem was. Meer dan gek. Ik was zielsgelukkig.