5.3

POV Michael:
Ik had al een tijd niets meer van Samira gehoord en besloot haar maar een keer te bellen na schooltijd aangezien ik nu nog op school zat en ook daar was Samira al drie dagen niet meer geweest, zonder dat ik er wat van had gehoord. Ik zuchtte diep, de laatste les ging in, Engels. Het was de saaiste les ooit maar ik moest hem wel volgen wou ik me examen halen. Ik liep de les in terwijl ik de docent een vuile blik gaf. Ik mocht haar niet aangezien ze mij altijd de schuld van alles gaf. Ze keek me aan terwijl ik rustig op me plek ging zitten.”Michael waar is Samira?”Vroeg ze.”Geen idee vraag het haar zelf.”zei ik terwijl ik me boeken pakte. “Ga er maar uit!”Zei de docent. Ik zuchtte weer terwijl ik me spullen weer inpakte en een uitstuur formulier ging halen, het zat me niet mee, ik wist niet waar Samira was en ik maakte me toch nog aardig druk om haar terwijl ik wist dat ze volwassen genoeg was om voor zichzelf te zorgen. Ik liep naar de directeur waar ik een uitstuur formulier kreeg die ik invulde en liep daarna richting de mediatheek om me huiswerk te doen. “Zo jongen, alweer eruit gestuurd?”het was de medewerker van de mediatheek. “Jep, tegenwoordig mag je niks meer zeggen”zei ik terwijl ik me oordopjes indeed en me muziek aandeed. Het voelde raar, als ik met Samira was werd ik er nooit uitgestuurd maar dit was nou al de tiende keer dat ik een uitstuur had. De tijd vloog snel en voor ik het wist ging de bel alweer waarna ik weer de trappen opliep om me uitstuur in te leveren. “Voortaan wil ik geen grote mond meer van je horen, voor nu kan je gaan”zei de docente terwijl ik het lokaal uitliep, ik pakte meteen mijn telefoon om Samira te bellen. “Hooi dit is de voicemail van Samira op dit moment ben ik niet bereikbaar laat maar wat achter na de piep!”ik zuchtte diep, voicemail. Ik wist niet wat er aan de hand was en dus ging ik langs bij het huis van Ibrahim om te kijken of ze thuis was. Ik pakte mijn fiets en fietste richting het huis van Ibrahim om daar aan te bellen, maar zelfs daar werd niet open gedaan. Dit voelde raar, ik wist dat Samira geen contact meer met haar ouders had maar alsnog ging ik daar langs om toch te kijken of ze misschien terug was bij haar ouders. Ik fietsteweer richting het huis van haar ouders en belde aan. Haar moeder deed open “O hey Michael Samira is niet thuis hoor.”zei de moeder van Samira.”Dat weet ik mevrouw Smit maar Samira neemt haar telefoon niet op en is al drie dagen niet op school geweest en thuis doen ze ook niet open”zei ik. Ik zag dat haar moeder schrok. “En neemt Ibrahim zijn telefoon op?”Vroeg haar moeder “Dat heb ik nog niet geprobeerd.”zei ik terwijl ik het nummer van Ibrahim belde. “Met Ibrahim.”hoorde ik aan de andere kant van de lijn “Met Michael ik ben een goede vriend van Samira, weet jij toevallig waar ze is”Vroeg ik . Er bleef even een stilte aan de lijn. “Euh.. Samira ligt in coma in het ziekenhuis.”Zei Ibrahim. Mijn wereld leek wel in te storten, Samira was me beste vriendin en ineens lag ze in coma.”welk ziekenhuis?”Vroeg ik meteen. “Het La rey ziekenhuis”zei Ibrahim . “Oke ik kom er nu aan!”Zei ik terwijl ik de telefoon ophing en het verhaal aan haar moeder uitlegde. Samen gingen we naar het ziekenhuis om te kijken hoe het met Samira was. Ik veegde even een traan weg. Het was raar om te bedenken dat me beste vriendin ineens in coma lag. Ik wou zo graag weten wat er was maar ik kon het moeilijk aan de telefoon vragen wat er aan de hand was en dus besloot ik te wachten tot we in het ziekenhuis waren en dan zou ik alles vragen, degene die hiervoor heeft gezorgd zal boete hoe dan ook en daar zou ik persoonlijk voor zorgen want Samira was misschien wel haar leven kwijt maar degene die het gedaan hebt heeft misschien alleen een beangstigend gevoel en dat vond ik niet genoeg, die gene zal bang worden