~004~

Ik hoorde stemmen om me heen en opende voorzichtig mijn ogen. Ik zal heel veel hoofden om me heen en sloot snel uit angst mijn ogen weer. “Jongens, ga eens achteruit. Geef haar een beetje ruimte!” Hoorde ik Paul roepen. Ik opende mijn ogen en zag allen nog maar Paul’s gezicht. Hij had me op de grond neergelegd en trok me een stukje omhoog met zijn arm onder mijn rug. Ik probeerde op te staan en Paul trok me overeind. Ik keek op mijn horloge en schrok van de tijd. “sorry jongens, maar ik moet echt gaan. Anders worden mijn ouders boos.” Mompelde ik tegen ze. Paul keek me medelevend mee en liep met me mee richting mijn tent. Mijn ouders waren er nog niet en ik was even vergeten dat ze weg waren. Paul was stilaan weer weg gegaan en ik zat nu alleen in mijn tent met de autosleutels in mijn hand te twijfelen wat voor eten ik zou halen. Ik stapte in mijn auto en reed naar de winkel. Owja, het was al 6 uur geweest. De winkel was dicht dus ik stapte weer in de auto. Dan maar op zoek naar een restaurant of zo. Ik zag Sam lopen en stopte mijn auto vlak langs hem. “Ha Sam. Weet jij misschien waar ik hier in de buurt een restaurant of iets in die vorm kan vinden?” Sam keek me aan en zei “Die hebben we hier in de buurt niet. Maar je kan wel bij mij en Emily komen eten?” Hij bracht het een beetje vragend en ik stemde toe. “Zet je auto maar thuis neer, Paul komt je zo ophalen.” Zei hij en glimlachte voordat hij het bos in liep. Serieus, wat hadden die jongens met het bos? Ik snapte er niks van. Ik ging naar de parkeerplaats en zette daar mijn auto neer. Ik zag dat Paul al op het strand zat te wachten met zijn rug naar mij toe. Heel zachtjes liep ik naar hem toe maar ik stootte per ongeluk een steentje naast hem, met ingehouden adem wachtte ik tot hij om zou kijken, maar hij was zo diep in gedachten verzonken dat hij het niet merkte. Op mijn tenen sloop ik verder naar hem toe. Toen ik bij hem was sprong ik op zijn rug en bedekte ik met mijn handen zijn ogen. Hij schrok op en begon boos te grommen wat best eng klonk. Hij begon helemaal te trillen en ik schrok. Ik sprong van zijn rug af en mompelde “het spijt me…” Hij draaide zich om en toen hij mijn stem hoorde stopte hij met trillen. “nee het spijt mij. Ik dacht dat het een van de jongens was.” Hij gaf me een knuffel en ik piepte “Lucht… Paul… Lucht!” hij liet me los en pakte mijn hand vast. Terwijl hij richting het water begon te lopen zei hij tegen mij “Ik weet niet hoe ik het moet verwoorden, maar ik ben geloof ik verliefd op je…” Ik kon niks zeggen. Ik wist dat ik ook op hem verliefd was. “Ken je de legendes van la push?” vraagt hij onzeker. “ja, is dat niet met die vampieren en wolven?” Hij knikte “en weet je ook wat inprenten is?” vraagt hij. “ik denk het….” “nou, dat is als je iemand ziet draait alles alleen haar.” Legde hij uit. ik luisterde aandachtig terwijl ik op zijn rug klom en hij naar het huis van Emily. We kwamen bij het huis aan en liepen zo naar binnen. De jongens begonnen wat te fluisteren en ik negeerde ze. Paul zette me neer, ging zitten en trok me op schoot. Ik ging zitten en legde mijn hoofd tegen zijn blote borst. Hij had me verteld dat ze allemaal wolven waren. Ik keek jake aan en probeerde hem voor te stellen als wolf. Dat lukte niet. Ik kon de jongens niet voorstellen als wolf… Emily zei dat het eten klaar was en de jongens vielen aan. Ik at een klein beetje van Paul’s bord mee. en staarde verder wat voor me uit. ik moest even de informatie laten bezinken. Toen de jongens klaar waren kwam het toetje. Ik stond op en liep naar buiten. De meeste jongens deden alsof ze het niet merkte en gingen verder met eten. Vanuit mijn ooghoeken zag ik Jake Paul een schop geven en Sam een veelbetekenende blik naar Paul kijken. Ik liep verder en hoorde iemand achter me aan komen. Ik had echt even geen zin in praten. Zonder achterom te kijken rende ik weg, richting mijn tent. Degene die achter me liep begon ook harder te lopen maar bleef wel achter me lopen. Ik wist dat het een van de jongens was, en ik wist ook dat hij me makkelijk in kon halen. Maar hij bleef achter me. Toen ik bij mijn tent was ging ik in mijn tent liggen en ritste hem dicht. Ik legde mijn hoofd onder mijn kussen en hoorde de rits open gaan. Ik keek niet om en voelde hoe iemand naast me kwam liggen. Ik voelde hoe twee warme sterke armen me naar iemand toe trokken. “Gaat het?” vroeg paul me. “ja, alleen het is een beetje veel voor op een dag.” Antwoordde ik hem en draaide mijn hoofd onder mijn kussen vandaan. Hij veegde een pluk haar uit mijn gezicht weg en liet zijn hand daarna weer op mijn heup rusten. Zo hebben we nog een hele tijd gelegen tot ik in de verte mijn ouders aan zag komen. “shit, je moet hier weg. Ze worden woedend…” fluisterde ik. “geen zorgen, ik ben weg. Kom je morgen naar het huisje van Sam en Emily?” Vroeg hij me. Ik knikte en hij ging snel weg. Nu maar hopen dat ze hem niet gezien hadden.