004: ontmoeting met de buren

‘Billie ? Billie, wakker worden. We zijn er bijna.’ Ik open mijn ogen zodra ik dat hoor. De muziek was al afgesprongen. Ik sta recht en meteen wordt het zwart voor mijn ogen.
‘Billie ?’ Jessie kijkt me bezorgd aan. ‘Gaat het?‘
‘Ja niets aan de hand. Te snel recht gestaan vrees ik.’ Ondertussen zag ik terug normaal. Ik pak al mijn spullen en we gaan aan de deur staan. Iets later staan we op het perron. Het is er druk. Veel mensen die iemand komen afhalen van de trein. Er was nu wel niemand die ons kwam afhalen. Ineens zie ik iemand bekend. Mam ? ik knipper met mijn ogen en ze is weg. Ze was niet echt. Ze is hier niet meer en ze zal hier nooit meer terug komen. Gelukkig is het appartement niet zo ver weg van het station dus besluiten Jessie en ik om te gaan wandelen. Het duurt langer dan normaal omdat we veel bagage bij hebben. Eindelijk komen we aan. Ik zoek de sleutel in mijn handtas. Dat duurt wel een tijdje. Ineens staat er iemand naast ons.
‘Hallo, ik wist niet dat het appartement verkocht was. Ik ben Moira, de buurvrouw.’ Zegt een vrouw van rond midden 40.
‘Het is niet verkocht. Ik ben de dochter van de eigenares. Ik ben Billie Davis en dit is mijn vriendin Jessie.’
‘Ben jij de dochter van Ella ?’ vraagt ze verbaasd. Ik knik.
‘Is Ella er niet bij ?’
‘Nee, ze is vorig jaar overleden.’
‘Oh nee wat vreselijk. Zijn jullie nog maar net aangekomen ?’ we knikken allebei tegelijk.
‘Zet anders jullie koffers binnen. Ik vermoed dat jullie niets in huis hebben en dat kan ik jullie iets te drinken aanbieden.’
‘Dank je, dat klopt inderdaad. We zijn er zo.’ Jessie en ik laten onze spullen achter en we gaan naar Moira.
‘Dag meiden, kom binnen.’ Zegt ze hartelijk. Wij lopen de woonkamer in.
‘Ga zitten.’ We besluiten om naast elkaar op de bank te gaan zitten.
‘Wat willen jullie drinken ? Iets fris of iets warms of ik kan mojito’s maken ?’
‘Cola graag.’ Zeg ik.
‘Ik zie zo’n mojito wel zitten.’ Zegt Jessie.
‘IK OOK’ roept er iemand van een andere kamer. Van het verschieten van Jessie van de bank. Ik schiet in de lach. Ineens zie ik een jongen verschijnen. Als hij ziet dat Jessie van de bank is gevallen, begint hij ook te lachen. Jessie probeert hem een dodelijke blik te geven, maar ze schiet zelf in de lach. Moira komt binnen met het dienblad.
‘Hier is het drinken. Sorry Jessie dat mijn zoon je heeft laten verschieten.’ Ze neemt plaats in de zetel tegenover ons en haar zoon naast Jessie.
‘Hij heeft zich hopelijk al deftig voorgesteld.’ De jongen wordt een beetje rood.
‘Ik ben dus Moira’s zoon, Tyler. Wie zijn jullie en vanwaar kent mijn moeder jullie ?’ vraagt hij zelf nieuwsgierig.
‘Ik ben Billie en dit is mijn beste vriendin Jessie . Mijn moeder was de eigenares van het appartement tegenover. ‘
‘Was ? Wie is dat nu dan ?’ vraagt Moira.
‘Ik heb het geërfd van mijn moeder. We komen hier samen op vakantie.’ Zeg ik.
‘Waaraan is Ella gestorven ?’ vraagt Moira. Mijn ogen staan gekwetst en vullen zich met tranen. Jessie slaat haar arm om mij heen.
‘Sorry meisje. Het maakt niet uit als je het niet wil vertellen.’ Ik schud mijn hoofd en probeer te glimlachen. Ik wil het niet vertellen. Niet nu, niet hier. Ik wil niet dat iemand hier weet dat mijn moeder is gestorven terwijl ze mij probeert te redden en dat dat ook niet is gelukt. We praten nog wat over van alles en nog wat. Moira vroeg wat wij nog gingen doen vandaag. Jessie zei dat we uitgingen, maar dat we nog niet wisten waar want we kennen hier niks of niemand. Tyler zei dat hij vanavond met een vriend uitging en dat we wel mee mochten. We gingen akkoord en spraken om half 9 bij Tyler en Moira af. We gingen terug naar het appartement om wat uit te pakken en ons te douchen en klaar te maken voor die avond. Om half 9 stonden we aan de deur van onze buren. We droegen allebei een kleedje. Het mijne was donkerblauw met bandjes en dat van Jessie was rood zonder bandjes. Mijn haren waren gekruld (zie foto) en die van Jessie waren stijl.