003: Londen

De volgende morgen
Deze nacht heb ik veel beter geslapen. Een kleine glimlach staat al op mijn gezicht. Mijn wereld is ingestort, maar dat houdt me niet tegen. Ik schrik toch nog als de wekker afgaat ook al was ik al wakker. Jessie mompelt chagrijnig iets.
‘Wakker worden, Jess. We moeten onze trein naar Londen halen.’ Meteen is haar humeur een stuk beter. Ze springt het bed uit en ik volg haar voorbeeld. We maken ons klaar en eten iets en wandelen dan naar het station. We zijn veel te vroeg. We zijn goed geladen. Typisch vrouwen, zie je 2 jongens denken die iets verderop staan. We hebben elk een koffer en een reistas mee en nog eens een grote handtas. Aan mijn andere schouder hangt ook nog eens mijn medicijnentas. Die is zeker al niet klein en licht. Na een kwartier wachten is de trein er eindelijk. Volgeladen strompelen we de trein in. Na paar minuutjes vechten om onze koffers kwijt te kunnen, vallen we op een bankje.
‘Wat gaan we al die tijd doen ?’ vraag ik.
‘We maken een lijstje met dingen die we gaan doen. ‘
‘Goed idee.’ Ik pak een blad uit mijn handtas.
‘Wat er zeker op moet is uitgaan en heel zat worden.’
‘Uitgaan is goed, maar ik mag niet drinken. Dan werken mijn pillen niet meer.’ Ik trek een triestig gezicht. Niet dat ik het zo erg vind wat ik heb het niet zo voor superzat zijn en je de volgende dag niets meer herinneren.
‘Oh spijtig. Dan drink ik wel alleen. Schrijf dus maar op.’ Na een tijdje hebben we toch al een behoorlijk lijstje.
1. Uitgaan en dronken worden
2. Winkelen
3. Veel jongens versieren
4. plezier maken
5. verliefd worden <3
6. ons laten verwennen in een kuuroord
Eigenlijk is dat alles. Ik wil gewoon gelukkig zijn en genieten van mijn laatste dagen en weken. Ineens voel ik me misselijk. Ik doe mijn medicijnentas open en pak iets in.
‘Billie ? Gaat het ?’ vraagt Jessie bezorgd. Ik knik. Ik zie dat ze heel bezorgd om me is. Jessie heeft het er ook moeilijk mee, al laat ze het niet zien. Ze probeert sterk voor mij te zijn. Dat doet me wel deugd. Ik weet dat ze me gaat missen, ze hoeft het me niet te zeggen. Ik ken haar en ik zie het.
‘Ik ga wat proberen te slapen.’ Zegt ik. Ik pak mijn ipod en zet een beetje rustige muziek op. Ik sluit mijn ogen en val iets later in slaap.

Deze is wat saai maar het verhaal moet nog op gang komen.