002: vakantie

Jessie besluit om een film te kijken. Mijn ogen staan op oneindig. Mijn gedachten zijn ver weg. Nog 3 maanden en ik ga dood. Mijn mama heeft haar nier en haar leven gegeven om mij te redden. En voor wat ? Voor die 2 en een half jaar. Als ze nog had geleefd had zij nog meer jaren gehad. Ik voel me schuldig. Al 2 jaar voel ik me verantwoordelijk voor haar dood. Mensen zeggen me wel dat het mijn schuld niet is. Niemand had haar kunnen overtuigen om haar nier niet aan mij af te staan.
Jessie besluit om de dvd af te zetten en ze stelt voor om te gaan slapen. Ik knik met mijn gedachten ergens anders. Mijn stiefvader is nog niet thuis. Ik vermoed dat hij bij zijn nieuwe vriendin blijft vannacht. Ik leg me in mijn bed en paar minuten later komt Jessie erbij liggen.
‘Slaapwel meisje.’ Fluistert ze.
‘Slaapwel Jess.’

De volgende dag
Heel de nacht heb ik wakker gelegen. Als ik dan eens kort in slaap viel, droomde ik dat ik doodging of over mijn begrafenis. Ik zie dat Jessie nog slaapt. Ik gooi het dekbed van me af en sluip zo stil mogelijk uit bed. Jessie wordt er gelukkig niet wakker van. Beneden pak ik een blad papier en een pen. Ik schrijf een brief voor Jessie. Op de enveloppe schrijf ik : ‘pas openen als ik gestorven ben.’ Dit leg ik in de schuif. In de keuken begin ik de tafel te dekken. Ik begin al met eten, maar na een paar minuten komt Jessie ook naar beneden.
‘Goedemorgen Jess.’ Zeg ik met een glimlach.
‘Goeiemorgen meis, wat zie je er goed uit.’ Antwoord ze verbaast. Haar gezicht, dat ‘s ochtends meestal op onweer staat door haar ochtendhumeur, klaart volledig op.
‘Als ik dan toch nog maar 3 maanden heb, dan gaan we daar samen het beste van maken.’
‘Groot gelijk. Zo wil ik het horen. Wat is het plan ?’ ze kent me echt door en door. Zonder dat ik het heb gezegd wist ze al dat ik een plan had.
‘Wat denk je hiervan ? jij en ik gaan samen voor onbepaalde duur naar mijn moeders appartement in Londen. De rest van de kosten bestaal ik. Al mijn geld mag nu toch op.’ zeg ik vol enthousiasme. Op haar gezicht staat een mega grote glimlach.
‘Dat lijke me zalig. En school dan ?’ vraagt ze bezorgd.
‘De zomervakantie is nog maar een week bezig. We hebben nog bijna 2 maanden en dan zullen we wel moeten terugkomen. Maar ik ga in september niet meer terug denk ik. Het heeft geen zin meer. Maar daar denken we nog niet aan want zo ver zijn we nog niet.’
‘Oké wanneer vertrekken we ?’ vraagt ze lachend.
‘Dat hangt er vanaf hoe snel jij kan inpakken. ‘
‘Wat ? Nu al ? ‘ Haar ogen worden groot van verbazing.
‘Ik heb mijn stiefvader al gebelt en hij zit er niets mee in. Nu enkel jouw ouders nog en dan inpakken en dan zijn we weg.’ Gillend komt ze op me af en knuffelt me half plat. Ze flipt nog half en blijft maar herhalen hoe geweldig het gaat worden. Lachend pakken we onze fietsen en rijden we naar haar thuis. Haar ouders gaan meteen akkoord als ze horen dat het onze laatste vakantie wordt. Jessies moeder geeft me een dikke knuffel en zegt dat ik moet genieten van elk moment en elke dag. Samen gaan we Jessies spullen inpakken. Ondertussen bestel ik online 2 tickets voor de trein naar Londen.
‘Morgenvroeg vertrekken we !’ roep ik vrolijk uit. Temorgen besefte ik dat ik niets heb aan mijn 3 maanden als ik gewoon thuis blijf. Er is nog zoveel dat ik wil doen. Ik wil gewoon nog plezier maken. Samen met Jessie in een stad waar niemand weet dat ik stervende ben. Ik help Jessie met inpakken en op ongeveer 3 uurtjes zijn we klaar. Een record denk ik. We nemen snel afscheid van Jessies ouders. Jessie slaapt vannacht weer bij mij. Als we thuis zijn, pakken we bijna al mijn kleren en nodige spullen in. Na een paar vermoeiende uren en een thuisbezorgde pizza kruipen we in bed.
‘Ben je zeker dat we niets zijn vergeten ?’ vraagt Jessie.
‘Zou gemakkelijk kunnen. Maar dan kopen we dat daar wel. Het wordt geweldig.’
‘Zeker en vast.’