-XXIX-

'Mama?' mijn hart bonsde in mijn keel.
Een lange, slanke vrouw, met lang zwart haar en een slank gezichtje kwam vastberaden naar me toe gelopen.
'Mama? Mama ben jij dat?' vroeg ik. Maar de vrouw zei niets, tot ze recht voor me stond. En toen, toen hoefde ik het niet meer te vragen. Ik zag het aan haar grijze ogen. Net die van mij. In een mum van tijd had ze me tegen haar aan gedrukt.
'Ja, ja ik ben het mijn lieve, kleine Elena.' zei ze. Haar geur was zo vertrouwelijk, net alsof ik haar altijd al gekend had.
'Oh Elena! Ik heb al jaren gewacht op deze dag!' zei ze. Ik zei niets, en drukte haar alleen maar dichter tegen me aan.
'Niet om jullie te storen ofzo, maar wat is hier eigenlijk gebeurd?' vroeg Ewout nieuwsgierig.
'Kom mee binnen, dan kunnen jullie even bekomen en kan ik jullie alles uitleggen.' zei de koningin.
Ze leidde ons naar haar woonkamer. De kamer was zeer groot, en de muur tegenover de deur waardoor we binnenkwamen, was 1 groot raam. Zo had je uitzicht op de mooie voortuin. In de kamer stonden 3 zetels en een tafeltje. Recht tegenover het tafeltje brandde een mooie, witte openhaard. Heel het interieur was bleek, maar toch kleurrijk door de verschillende tropische bloemen die erin stonden.
'Zet jullie maar neer.' zei mijn moeder. Ik voelde me al meteen thuis.
'Zo, ik zal het jullie zo duidelijk mogelijk proberen uitleggen.' 'Toen ik verbannen werd, is juist hetzelfde gebeurd als er met jullie gebeurd is. Ik ging normaal naar een plek gaan waar ik nog nooit van gehoord had. En dat is ook gebeurd. Maar die plek was helemaal niet zo akelig als ik verwacht had. Mijn vader, die Elena waarschijnlijk al ontmoet heeft, beschikt over magische krachten. Hij zorgde ervoor dat ik nog steeds koningin zou blijven, en mijn eigen plekje maken, hier, op dit eiland. Toen ik hoorde dat heel het dorp naar mijn dochter opzoek was, jij dus Elena, dan stuurde ik mijn vader terug naar het dorp. Hij zorgde er eerst voor dat je niet verbannen zou worden, maar daarna leidde hij je naar hier.'
Ik herinnerde het me. De oude man in de kelder van de familie waar ik vast zat, dezelfde man die me verraden had, de man waardoor ik hier was terecht gekomen.
'Tok tok tok.' Iemand klopte op de deur.
'Kom binnen!' zei mijn moeder.
'Uwe majesteit, de voorbereidingen voor het feest zijn klaar.' zei een mannelijke stem vanuit het deurgat. Ik draaide me om. Hij was best wel knap. Ik keek meteen naar Myrthe, en zei deed net hetzelfde, in een fractie van een seconde giechelde we.
'Oke, ik stuur de meisjes meteen.' zei mama.
Meteen keken ik en Myrthe elkaar weer aan, en ik vroeg;
'Wat gaat er gebeuren?'