010

Pep had besloten om me de eerste helft op de bank te laten zitten, erg motiverend. Ik keek naar de rest van het team en zag dat ze uitmuntend speelden, alle passes gingen perfect, alle ballen werden tegen gehouden en er werd zelfs goed afgemaakt op doel. Ze roepen allemaal wel mooi dat het niet mijn schuld is, maar zonder mij zijn ze het beter af. De scheids floot op zijn fluitje en iedereen liep richting de kleedkamers. Ik mengde me bij de rest van de spelers en sjokte richting de kleedkamer. Ik kan net zo goed de hele wedstrijd eruit blijven, dan winnen we tenminste nog. ‘Dat was een goede eerste helft jongens, ga zo door.’ Glimlachte Pep en hij keek iedereen aan. Ik staarde voor me uit en negeerde de rest van het team. Ik snap het gewoon niet, waarom gaat het spel wél goed als ik er niet in sta? Ben ik dan echt slecht aan het worden, is mijn speelstijl gewoon weg? Waarom komen alle ballen nu wel goed aan, waarom komen nu wel de goals? Ik was zo verdiept dat ik niet doorhad dat we al terug moesten naar het veld. ‘Kom.’ Zei Bojan en hij gaf me een klap tegen mijn hoofd. ‘He wat?’ vroeg ik gedesoriënteerd. ‘De wedstrijd, kom.’ Zei Bojan en hij trok me overeind. Oja, we moesten nog een helft. Ik slenterde achter Bojan aan en plofte op de reserve bank. Het voelt echt raar om zo lang op de bank te zitten, normaal is het alleen als ik een blessure heb gehad, niet wanneer ik een keer in slechte vorm ben. De tweede helft begon en ik lette niet echt op. Het deed pijn om naar het spel te kijken, pijn omdat ik gewoon echt aan de kant ben gezet. Ineens begon iedereen te juichen, en ik bleef gewoon als een arrogante zak op de bank zitten. Ik weet dat het slecht is, maar op dit moment kon het me niks schelen.

Er werd afgefloten en iedereen vloog elkaar om de nek, we hadden tenslotte met 4-0 gewonnen. We, nou ja ze, gingen feestend naar de kleedkamer en ik liep er weer als een of andere malloot achteraan. In de kleedkamer werd volop verder gefeest alsof we een of andere trofee hadden gewonnen. Pep kwam de kleedkamer in en keek trots om zich heen. Ik gooide mijn shirt op de grond en trok mijn normale shirt aan. Ik had geen zin om te douchen, meer dan een warming up heb ik toch niet gedaan. ‘Je rug is al een stuk opgeknapt.’ Riep Pedro en iedereen begon te lachen. Ik keek hem met een dodelijke blik aan en ging verder met omkleden. Ik propte mijn spullen in mijn tas en liep weg. Ik stopte voor Pep en keek hem recht in zijn ogen aan. ‘Bedankt voor het vertrouwen, bedankt dat je hebt laten zien dat het team toch beter af is zonder mij.’ Zei ik en ik liep weg. Dit kon ik er ook nog wel bij gebruiken…