My Story

Preziosa Stella

Nadat we bij een ijscafé een ijsje hadden gekocht gingen we aan een van de tafeltjes zitten. ''Nou, vertel,'' zei Draco. Even twijfelde ik, wat Draco blijkbaar in mijn ogen kon zien. Hij legde zijn hand op mijn knie. ''Als je het niet wilt vertellen, dan hoeft dat ook niet hoor. Kijk maar of je het me nog eens vertelt, oké?'' Hij kneep even in mijn knie en stond toen op. ''Gaan we weer terug? Ik heb eigenlijk niet meer zo veel zin in mijn ijsje,'' zei ik tegen Draco. ''Wat je maar wilt, mijn lieve vriendin,'' zei Draco, waardoor ik moest blozen. Ik stond op, pakte zijn hand en we verdwijnselden. We kwamen weer terug bij het meer. Ik zag hoe mooi het meer was. Dit was de plek waar Draco en ik elkaar hadden ontmoet. Ik haalde diep adem. ''Draco? Ik wil het je hier wel vertellen.'' We gingen zitten en ik zocht naar de juiste woorden om mee te beginnen. ''Mijn ouders zijn nogal een geval apart. Ken je het Sterrenvolk?'' Draco knikte. ''Nou, dan weet je dus ook dat ze oorlog hebben gevoerd. Nou, mijn ouders hebben die oorlog overleefd. En nog twee mensen. het waren twee mannen en een vrouw uit het Tovenaarsvolk en een vrouw uit het Sterrenvolk. Mijn moeder is die van het Sterrenvolk. Die heks en andere tovenaar kwamen ook bij elkaar. Nou, toen ik negen was, scheidden mijn ouders... sindsdien woon ik bij nimfen. Ik mocht het dorp nooit uit, daarom weet ik bijna niks over de tovenaarswereld.'' Toen ik uitgepraat was keek ik naar Draco. Wat ik toen zag had ik totaal niet verwacht. Angst, afschuw... toen ik hem wilde vragen wat er was, verscheen er opeens een van de nimfen uit het Dorp voor me. ''Preziosa, ik mag eigenlijk niet komen, maar het is heel belangrijk. Je moet het weten! Je ouders... ze... ze... ze hebben... ze hebben elkaar v-v-vermoord... ik vind het echt heel erg voor je... ik moet nu gaan. Als ik te lang weg blijf, zullen ze er achter komen dat ik hier ben. Sterkte en hopelijk tot ziens.'' Ik wilde haar nog terug roepen, maar ze was al weg. ''Mijn ouders... ze... dat kan niet, ze zijn dan wel uit elkaar, maar.. maar,'' verder kwam ik niet, ik brak, tranen kon ik niet tegenhouden, ik voelde pijn van binnen. Heftige pijn, ik kromp ineen. Ik voelde armen om me heen. Draco legde me tegen zich aan. Hij zei niks, hij streek alleen langs mijn armen, in een poging me te kalmeren. Dat was precies wat ik nodig had. Geen gepraat, alleen een omhelzing. Toen ik eindelijk gekalmeerd was gingen we naar binnen. Ik was uitgeput. Draco begeleidde me naar de common room, naar de meisjes slaapzaal, drukte een kus op mijn voorhoofd en verliet toen de slaapzaal. De plek waar zijn lippen zojuist waren brandde nog na. Ik probeerde aan de leuke dingen van vandaag te denken. Langzaam zakte ik in slaap.
Toen ik weer wakker werd zat Draco naast me. ''Hey,'' ''hey,'' ''ik heb wat eten voor je meegenomen.'' ''Dankje.'' Ik keek rond mijn bed. ''Hoe komen mijn spullen hier?'' Vroeg ik toen ik zag dat Snowflake, mijn vuurflits, stok etcetera al op mijn bedeinde lagen... nou ja, Snowflake stond in haar kooi. ''Heb ik gedaan. Net zoals dat ik heb geregeld dat jij morgen niet naar de lessen hoeft. Overmorgen mag je het eerste deel van de dag missen.'' Ik kon mijn oren niet geloven. ''Dank je... echt waar.'' Op dat moment bedacht ik me nog iets. ''Waarom keek je eigenlijk zo raar toen ik klaar was met mijn verhaal?'' ''Mijn ouders... ze hadden gezegd dat als ik ooit een Sterrendochter zou tegenkomen... dat ik haar dan moest vermoorden... maar dat kan ik helemaal niet. Ik ben geen moordenaar. Dat heb ik ze ook verteld. Ze zeiden dat ik haar dan zou moeten mijden als de pest... ik wil jou helemaal niet mijden.'' Hier schrok ik van. Kon er dan helemaal niks goed gaan in mijn leven?

Reactie = Motivatie =^w^=