001: ik ga dood

Zenuwachtig schuif ik heen en weer op mijn stoel. De dokter leest met een serieus gezicht het resultaat van het onderzoek. Elke 2 maanden moet ik op onderzoek. Elke keer wacht ik op de woorden die mijn leven zullen verpesten. Ik kijk naar het gezicht van de dokter, maar er valt geen enkele emotie van af te lezen. Af en toe knik hij en valt zijn haar in zijn gezicht. Na een minuut, wat in mijn ogen een eeuwigheid was, kijkt hij op naar mij met een piepkleine glimlach.
‘Ik vrees dat ik geen goed nieuws heb, juffrouw Davis. De leukemie is terug. En deze keer valt er niets aan te doen.’
De woorden drongen amper tot me door. Het is terug. Ik wist dat het ooit zou terugkomen. Maar ik wist niet dat het al zo snel zou zijn. Ik ben nog maar 16, ik zou nog een heel leven moeten hebben.
‘We zullen je medicatie verhogen zodat je geen tot weinig pijn gaat hebben. Ik raad aan om naar een therapeute te gaan.’
Hij kijkt me serieus aan, maar ik schud mijn hoofd. Dat wil ik niet. Ik kan het wel.
‘Hoe lang nog ?’ vraag ik met een gebroken stem.
‘Ik zou zeggen nog ongeveer 3 maanden. Het spijt me.’
Zijn gezicht stond verdrietig. Hij vertelt het vast elke dag wel eens, maar het was nog een best jonge dokter dus je zag het hij het er wel moeilijk mee had. De rest gaat in een waas aan me voorbij. Ineens sta ik buiten. Ik heb mijn beste vriendin , Jessie, al gebeld om te vragen of ze meteen kon langs komen. Ik zit buiten op een bankje voor me uit te staren als ze eraan komt. Ze geeft me een knuffel. Ik kijk haar aan met rode ogen.
‘Het is terug. Ik ga dood.’ Ze wrijft troostend over mijn rug. Woorden maken niets uit op zo’n moment. Haar aanwezigheid is genoeg. Ze brengt me naar huis. Mijn stiefvader is niet thuis. Hij zal vast werken zijn. Mijn stiefvader en ik praten amper tegen elkaar. Ik woon nog bij hem omdat ik geen andere optie heb en nog te jong ben om alleen te wonen. Mijn mama is een jaartje terug gestorven. Toen de bestralingen en medicijnen niet genoeg hielpen, had ik een nier nodig. Mama liet zich meteen testen en bleek te perfecte donor te zijn. Ze stond dan ook meteen haar nier aan me af. Mijn lichaam aanvaarden mijn moeders nier zonder problemen. Maar bij mijn mama’s operatie ging er iets mis. Ze is in coma geraakt en enkele dagen later gestorven. Mijn vader is al lang geleden gestorven. Ik kan mij hem zelfs niet herinneren. Ik kom terug uit mijn gedachten terwijl Jessie zachtjes over mijn haren streelt. Een tijdje ben ik kaal geweest, maar mijn haar is in die 2 jaar teruggegroeid. Het is nu lang en blond. 3 maanden nog. Wat moet ik nu doen ? Ik wil niet huilen, maar een traan weet toch te ontsnappen aan mijn ooghoek en rolt over mijn wangen. Jessie houdt me in haar armen. Ze besluit om deze nacht bij mij te blijven slapen.