Chapter four.

Rose Lyn Anderson , pov.

"Rose we gaan nu echt weg!" riep mijn moeder boos. "Jaaa, ik kom al!" riep ik terug. Ik griste mijn fotolijstje van mijn nachtkastje en propte het in mijn tas. Beneden aangekomen vroeg mijn moeder of ik alles al had wat ik mee wou. "Oohh! Shit! Wacht even mam, mijn iPod ligt nog boven!" Zo snel als ik kon liep ik naar boven en pakte mijn iPod van m'n bed. Gelukkig had ik hem gisteravond in de oplader gestopt zodat k non-stop muziek kon luisteren in het vliegtuig."Ik ben klaar mam!" zei ik toen ik uiteindelijk weer beneden stond. Met onze koffers gingen we naar de taxi. De chauffeur deed alle koffers achter in terwijl wij in de taxi gingen zitten. Langzaam reden we naar het vliegtuig terwijl ik op mijn iPod Because Of You van Ne-Yo luisterde. Zachtjes neuriede ik mee. Toen we bij het vliegveld waren stapte we uit en betaalden we de Chauffeur."Kom Rose, we moeten deze kant op." Langzaam liep ik achter mijn moeder aan. Echt niet dat ik snel ging lopen voor dat stomme Stratford. Pff. Geen denken aan. Nou maar hopen dat mijn moeder er niet te veel over gaat zeuren, want dan word ik helemaal gek! "Rose we moeten dit vliegtuig hebben. Loop alsjeblieft een beetje door! Straks missen we ons vliegtuig nog!" riep mijn moeder histerisch. Daar hadden we het al, het hopen had dus niet geholpen. Snel liep ik verder vor mijn moeder nog meer begon te zeuren. Mijn vader liep er stil achteraan. Hij durfde natuurlijk niks te zeggen die asshole. Al heel mijn leven verpest hij, dus beter zegt hij even niks.

De stewardess kwam langs om te vragen of we wat wouden eten maar ik knikte nee. Ik pakte mijn tas en zette m'n ipod en zette een liedje op, down to earth van justin bieber. Damn, wat hou ik van dat nummer. Toen ik langzaam in slaap viel werd ik opeens wakker gemaakt door een onbekend iemand. "Uhhm, mag ik misschien naast je zitten er is geen plek meer?" vroeg de jongen. "Ja, tuurlijk" zei ik en schonk hem een glimlach toe. "Waarom heb je een zonnebril op?" vroeg ik. "Uh, gewoon omdat ik daar zin in heb." zei hij."Oh sorry." De jongen kwam me vaag bekend voor, maar waarvan wist ik niet. "Welke muziek luister je?" vroeg hij. Ik liet mijn iPod zien en er kwam een glimlach op zijn gezicht. "Nice" zei hij. Sinds wanneer vinden jongens hem goed? Dat vroeg ik me echt af. Ik snapte het niet helemaal. Alles jongens moeten hem afzeiken, maar hij vond het 'nice'? "Waauw, dan ben je de eerste jongen!" riep ik. De stewardess keek me boos aan. Meteen verontschuldigde ik me.