Time Turner || Twelve

August 13th 1983

Severus walked with Evelyn towards the sick-bay. Even though he cured the wounds, he insisted Evelyn would see Madam Pomfrey. And even though Evelyn insisted that was "Humbug", she went anyway. Her legs swayed over the edge of the bed and she let out another sigh. Pouting her lips, she looked up as she recognised the quick footsteps of Minerva. 'Good heavens Evelyn,' she said shortly out of breath. 'The year hasn't started yet and already you are in the Hospital wing?' Evelyn smiled and nodded. 'I'm not really one to follow the rules,' she grimaced. Minerva let out a seep sigh and sat down beside Evelyn. 'Well, it was good Severus was there,' she said. Evelyn nodded again, 'Yeah, that was convenient.' The girls both looked up as hasty footsteps came nearer. 'Here we are,' a woman said gloating with pleasure, holding up a jar. 'This is a paste you have to smear on your arm,' she said giving Evelyn the jar. 'And you have to come back every week so I can inspect if it is healing right.' Minerva looked up at the woman. 'Poppy?' she asked, 'Why are you so gleefull?' Poppy looked a bit ashamed of herself as she replied, 'I never get them so early...' Evelyn opened the jar and sniffed at the contents. 'Well I'm happy to assist,' she smiled at Poppy. Poppy left the room and Minerva looked at Evelyn. 'Well I believe-' 'What the hell is this?' Evelyn said, cutting across her. Minerva dropped her smile and looked at Evelyn. 'What do you mean?' she asked. Evelyn pushed the jar forwards and stuck out her tongue, repulsed. 'This.' she said. 'It is disgusting.' Minerva looked at Evelyn as if she were a child and picked up the jar. 'It can't be that bad,' she said while opening it. Minerva took a sniff and pulled back almost gagging. 'This is vile!' she said. 'You don't have to put it on your arm!' Evelyn said, closing the jar quickly. 'Well,' Minerva began sniffing for fresh air. 'You didn't have to go climb that tree!' Evelyn sighed. 'I guess you're right,' she said.
Minerva and Evelyn walked out of the Hospital wing side by side. 'Dinner is served in about ten minutes,' Minerva said. Evelyn smiled. 'I'll be there, I'm starving.' Minerva chuckled, 'You are a good eater aren't you?' she asked. 'If you still have to ask...' Evelyn smiled. 'I'll be right there,' she said. 'I'm just gonna throw this jar out of my window.' Minerva looked at her sternly. 'Just kidding,' Evelyn laughed. Minerva walked in the Great Hall and Evelyn took the first flight of stairs. 'I will just burn it instead,' she mumbled to herself. She whisteld slightly when she walked along one of the corridors, but fell silent when she heard a door creak. Evelyn hid behind one of the wallcurtains and peeked around to see who was there. Swift footsteps walked by and Evelyn recognized the dark posture of Severus. Evelyn hid behind the curtain again and held her breath untill she was certain he was gone. She then pulled back the curtain and looked to see if the hallway was deserted. On tiptoe, she walked towards the door Severus had just left and opened the creeking door. The chilly room was empty but for one cloaked object. Evelyn looked back at the door and decided to close it. Slowly, she walked towards the object and felt the soft material of the cloak. She breathed in and pulled hard on the cloak. A ruffle of wind swept through the room and she stared straight into her own reflection.

~

Severus liep met Evelyn naar de ziekenboeg. Ook al had hij haar wonden geheeld, stond hij er op dat Evelyn naar Madam Pomfrey zou gaan. En ook al stond Evelyn er op dat dat "Humbug" was ging ze toch. Haar benen zwaaide over de rand van het bed en ze liet alweer een zucht ontsnappen. Pruilend met haar lippen keek ze op toen ze de snelle voetstappen van Minerva herkende. 'Lieve hemel Evelyn,' zei ze kortaf en buiten adem. 'Het jaar is nog niet eens begonnen en en je it al in de Ziekenzaal?' Evelyn lachte en knikte. 'Ik ben er niet echt een die de regels volgt,' grijnsde ze. Minerva zuchtte diep en plofte neer naast Evelyn. 'Nou het is goed dat Severus erbij was,' zei ze. Evelyn knikte weer, 'Ja, dat kwam goed uit.' Beide dames keken op toen vluchtige voetstappen dichterbij kwamen. 'Daar zijn we dan,' zei een vrouw stralend van plezier, een pot omhoog houdend. 'Dit is een pasta die je op je arm moet smeren,' zei ze terwijl ze Evelyn de pot gaf. 'En je moet iedere week terug komen zodat ik kan zien of het goed heelt.' Minerva keek op naar de vrouw. 'Poppy?' vroeg ze, 'Waarom ben jij zo vrolijk?' Poppy keek een beetje beschaamd toen ze antwoordde, 'Ik krijg ze nooit zo vroeg...' Evelyn opende de pot en rook aan de inhoud. 'Nou ik ben blij om mijn steentje bij te dragen,' glimlachte ze naar Poppy. Poppy verliet de kamer en Minerva keek naar Evelyn. 'Nou ik geloof-''Wat is dit?' zei Evelyn, Minerva onderbrekend. Minerva hield op met glimlachen en keek naar Evelyn. 'Hoe bedoel je?' vroeg ze. Evelyn duwde de pot naar voren en stak walgend haar tong uit. 'Dit.' zei ze. 'Het is walgelijk.' Minerva keek naar Evelyn alsof ze zich als een kind gedroeg en pakte de pot op. 'Het kan niet zo slecht zijn,' zei ze terwijl ze de deksel opendraaide. Minerva snoof en trok zich snel terug, kokhalzend. 'Dit is verachtelijk!' zei ze. 'Jij hoeft het niet op je arm te smeren!'zei Evelyn, de pot snel dichtdoend. 'Nou,' begon Minerva, voor frisse lucht snuivend. 'Jij hoefde die boom niet te beklimmen!' Evelyn zuchtte. 'Je hebt gelijk,' zei ze.
Minerva en Evelyn liepen samen de ziekenboeg uit. 'Dinner is served in about ten minutes,' zei Minerva. Evelyn glimlachte. 'Ik zal er zijn, ik val om van de honger.' Minerva grinnikte, 'Je bent een goede eter, of niet?' vroeg ze. 'Als je het nog moet vragen...' glimlachte Evelyn. 'Ik kom zo,' zei ze. 'Ik ga eerst even deze pot uit m'n raam gooien.' Minerva keek haar streng aan. 'Grapje,' lachte Evelyn. Minerva liep de Great Hall in en Evelyn liep de eerste trap op. 'Dan zal ik het moeten verbranden,' mompelde ze tegen zichzelf. Ze floot zachtjes toen ze door een van de gangen liep, maar viel stil toen een ze een deur hoorde kraken. Evelyn verborg zich snel achter een van de muurgordijnen en gluurde om het doek heen om te zien wie er was. Vluchtige voetstappen liepen langs en Evelyn herkende het donkere postuur van Severus. Evelyn verstopte zich snel weer achter het gordijn en hield haar adem in totdat ze zeker wist dat hij weg was. Daarna trok ze het gordijn weg en keek om zich heen om te zien of de gang verlaten was. Op haar tenen liep ze naar de kamer die Severus zojuist had verlaten en opende de krakende deur. De kille kamer was leeg op één verhuld opject na. Evelyn keek terug naar de deur en besloot om deze te sluiten. Langzaam, liep ze naar het object en voelde het zachte materiaal van het doek dat eroverheen lag. Ze haalde diep adem en trok hard aan het doek. Een zucht wind trok door de ruimte en ze staarde recht in haar eigen reflectie.