De ijskoude hand van de prins

Hij staat op en geeft me hand. Ik pak snel zijn hand en op dat moment die aanraking. Een stroom vonk schoot van me vingers naar mijn hand ,door mijn hele lichaam. Daarna voel ik een kou mijn hand omhullen en langzaam mijn arm. Dit keer niet. Schiet er alleen door mijn hoofd. Ik denk aan de leukste dingen die ik heb meegemaakt en de vrolijkste liedjes die bestaan. Maar de kou blijft mijn lichaam bekruipen en ik voel dat ik me amper kan bewegen. Hij was dus degene die me heeft laten flauwvallen. Ik trek me snel op aan zijn hand en laat weer los ,maar hij blijft me vast houden. Hij kijkt me aan en ik zie dat hij even verbaast is als mij. We staren daar een paar uur in elkaars ogen. Totdat ik de kou zelfs in mijn hals voel. Ik lach even naar hem en hij lacht terug. Bij het lachen ontbloot hij zijn hagel witte tanden.
"Zou je misschien me los willen laten ?"fluister ik.
"Oh ,sorry."zegt hij en hij slaat zichzelf voor zijn hoofd.
"Het is niet erg hoor."zeg ik vlug. Ik wil niet dat hij zich rot gaat voelen of hem in verlegenheid brengen.
"Nee ,dat is het niet. Alleen vergeet ik het telkens."zegt hij ,maar het klinkt als een grote hocus pocus.
"Wat ?"vraag ik ,in de hoop dat het wat duidelijker wordt.
"Eh ,niks."zegt hij gauw en ik zie hem blozen.
"Ik was weer eens hard op aan het denken."zegt hij en zijn witte huid begint helemaal rood te worden.
"Oké."zeg ik en ik doe net alsof ik het helemaal begrijp. Wat eigenlijk helemaal niet zo is. Ik kijk hem met een scheef hoofd aan en bedenk me wat hij zou zijn. Hij lacht even en ik zie hoe knap hij eigenlijk wel niet is. Hij kijkt precies op dezelfde manier naar mij en ik voel me blozen. Een paar blauwe en witte vogels vliegen langs hem en cirkelen rond hem en mij. Ik lach en draai rond met de vogels mee. Ik wordt duizelig en ik heb het gevoel dat ik zo zal vallen. Precies op dat moment vangt de jongen me op. Hij is iets groter dan me en is niet zoals de rest zo klein. Ik lach. Hij lacht terug en ik voel geen kou. Ik voel alleen een tinteling een lichte tinteling door me hele lichaam.
"Um... Ik heet Roxanne."
"Mijn naam is Lacum Amorem."zegt hij en lacht flauwtjes.
"Is het goed als ik je Lacum noem."vraag ik en ik lach verlegen.
"Ja hoor."zegt hij en zijn koude gezicht zag er warm uit.
"Zal ik je misschien mogen uitnodigen om bij te komen dineren."vraagt hij en hij buigt. Ik bijt op mijn lip. Wat geweldig. Misschien ben ik wel verliefd.