Dromen bedriegen niet

De dagen na mijn ongevalletje waren best aangenaam, ik kwam de jongen van mijn droom vaak tegen en we kletste veel. Andrea en ik kregen niet veel slaap want we waren steeds bezig met onze jurken, ze waren bijna klaar we moesten alleen nog de juiste kleur uitkiezen voor een band en een soort van sjaal. Ik wist niet wat er van mij zou worden als ik zo zou blijven doorgaan, ik praatte vaak met Andrea en zij praatte veel over wie zij als date zou meenemen. Het hoofdplan was de smid en ik wist dat dat zou lukken, want hij vond Andrea al langer leuk. En eindelijk was het dan zo ver, ze ging hem uit vragen. Andrea vroeg het aan Cassandra want als ik het vroeg kwam er alleen maar ruzie van, en gelukkig stemde Cassandra in. Maar alleen omdat we klaar waren met ons werk, want we moesten nu wel opschieten want het was nog maar drie dagen voor het bal! Andrea en ik trokken een mantel aan en liepen naar de smid, Andrea was erg stil tijdens de reis en ik liet haar in haar dromen, want ik hoorde haar hersens kraken. Toen we er waren, wilde Andrea al weer omdraaien en naar huis gaan.
‘Nee Andrea’ zei ik, en ik hield haar vast bij haar boven armen. ‘Je kunt het’!
‘Ja ik kan het’ zei ze, ‘ik kan het’!
Ze wou al naar binnen lopen, maar ik hield haar tegen.
‘Stuur hem naar buiten’ zei ik, ‘dan kan je even rustig praten zonder zijn vader’.
Ze keek argwanend naar mij, maar ik keek haar geruststellend aan.
‘Hallo dames’ hoorde we achter ons en we keken naar achteren, daar stond hij, Mike.
‘Zie je wel’ zei ik , ‘hij houdt me wel in de gaten, ik zal niet afluisteren’.
‘Echt’? vroeg ze
‘Wat ken je me slecht’ zei ik, ‘Kom’ zei ik tegen Mike.
Mike liep met me de straat uit, en toen ik achterom keek zag ik dat Andrea al naar binnen was gegaan.
‘Waarom zei je zie je wel’ vroeg hij
‘Nou Andrea gaat de smid uit vragen’ zei ik, ‘en ze is bang dat ik ga spioneren’
‘Dat zou je zeker nooit doen’ zei hij,’of wel’?
‘Haha’ zei ik sarcastisch, ‘wat zijn we weer grappig’.
‘Ben je nu boos op me’ vroeg hij
‘Nee’ zei ik zuchtend
‘Mooi zo’ zei hij, ‘dan kunnen we misschien even praten’
‘Waar wil je over praten’? vroeg ik
‘Over het bal’ zei hij
‘Oke’ zei ik, ‘maar laten we daar op het muurtje gaan zitten’
‘Oke’ zei hij
En we liepen naar het muurtje/ bankje, want iedereen zat hier in plaats van op de bankjes.
‘Nou vertel’ zei ik
‘Je moet inderdaad een masker hebben’ zei hij, ‘en nu heb ik een probleem’
‘O ja’ zei ik
‘Ik heb geen masker’ zei hij, ‘de anderen wel, en die hebben hem allemaal zelf gemaakt’
‘En nu’ vroeg ik
‘Wil je er een voor mij maken’ vroeg hij, ‘met een hele grote Please’?
‘Oke’ zei ik, ‘als het allemaal goed gaat heb ik hem morgen af’.
‘Oke’ zei hij, ‘spreken we hier af’
‘Is goed’ zei ik, ‘en ik moet toch naar buiten, ik moet elke dag minstens een uurtje naar buiten’
‘Laten we gaan kijken hoe Andrea het doet’ zei ik
‘Is goed’ zei hij, ‘maar het gaat goed met je arm hé’
‘Ja’ zei ik, ‘ik kan hem gewoon weer bewegen’. ‘Ik kan er gewoon mee dansen’
‘Oke’ zei hij, ‘maar ik wil je trouwens nog iets vertellen’
Maar voordat hij iets kon zeggen kwam Andrea er aan rennen met een stralend gezicht, en achter haar aan liep de smid. En… ze liepen hand in hand, mijn hart maakte een sprongetje. En toen keek ik naar mijn eigen hand, en die was leeg nog steeds.
‘Saar’ riep Andrea
‘Dre’ riep ik terug
‘Hij zei ja’ riep ze dol enthousiast tegen me
‘Ik zei ja’ zei Anton, ‘Inderdaad, en wie ben jij’?
‘Ik ben Mike’ zei Mike
‘En jij gaat met Sara naar het bal’ vroeg Anton
‘Misschien’ zei Mike, en ik keek hem aan maar mijn blik werd gelukkig niet beantwoord. Ik keek de andere kant op, en Anton keek even naar mij.
‘Ik ben zo gelukkig’ zei Andrea, en ik weet dat ze dat ook zei om de aandacht van mij af te houden.
‘Ik ook’ zei Anton, ‘ik mocht niet naar buiten om je op te zoeken en ik kan niet lezen’. ‘Dus moest ik wachten tot jij zou komen’
‘En dat deed ik’ zei Andrea, ze glunderde van alle kanten.
‘Ik moet nog wat doen’ zei ik, en ik liep weg. Ik was blij dat Mike niet achter mij was aangekomen, en aan de andere kant… Ik had er al over nagedacht, maar ik kon het niet vragen. Wat nou als hij niet wil, dan sta ik daar met een gebroken hart. Hij had me iets willen vertellen toen Andrea er aan kwam, maar had het niet vertelt. Ik voelde me opeens heel alleen, de laatste paar dagen waren geweldig. En ik had een vreemde alles over me verteld, en alleen het feit dat hij in mijn dromen voorkomt is niet genoeg om hem volledig te vertrouwen. Ik werd argwanend over mijn fantasie jongen, is hij wel zo aardig als hij lijkt? Of zit ik me nu voor de gek te houden, hij had me tenslotte wel gered. Ik wist het niet meer en ik ging zitten met mijn rug tegen de muur, toen ik weer even bij de tijd was voelde ik dat mijn wangen nat waren van de tranen. Ik trok mijn knieën op zodat ik met mijn hoofd tegen mijn knieën kon leunen, maar de tranen bleven stromen en ik kon ze niet stoppen. Alle tranen van woede en verdriet kwamen er uit en ik kon niks doen om het te stoppen, ik was woedend op me zelf. Omdat ik Mike niet vertrouwde, maar aan de andere kant was ik boos op Cassandra. Alles kwam er uit, het verdriet en de pijn van de gedachte dat ik geen ouders had, alle boosheid omdat ik met Cassandra moet leven. Maar toen voelde ik twee handen op mijn schouders, en ik keek naar voren. Door de vochtigheid heen zag ik twee paar blauwe ogen, die in de mijne staarde. Het was Mike, en hij deed zijn handen langzaam onder mijn oksels en tilde me op. Toen omhelsde hij me, en ik verborg mijn gezicht tegen zijn borst. En zo bleven we staan, en hij zei niks hij liet me gewoon uithuilen.