13. what the hell?!

Ik voelde me raar toen ik wakker werd. Het laatste wat ik me herinnerde was die ondraaglijke pijn en… Embry. Embry had mij gevonden.
Ik opende mijn ogen. Ik wist al dat ik mijn bril niet ophad, waardoor ik een beetje in paniek raakte. Had iemand hem van me afgepakt?
Ik keek om me heen. Ik schrok toen ik merkte waar ik lag.
Embry had mij bij hem op schoot getrokken. Hij zat op een bed in een zittende houding, tegen een muur aangeleund.
Ik keek niet naar de rest van de kamer.
Embry was wakker, en glimlachte naar me toen ik hem verbaasd aankeek.
‘Goeiemorgen.’
Ik wist niet wat ik moest antwoorden. Goeiemorgen leek me niet echt het beste.
Embry fronste. ‘Is er wat?’
Ik fronste ook. ‘Nee, tuurlijk niet. Ik zit alleen in een totaal vreemd huis bij een totale vreemde op schoot, net terug van wat waarschijnlijk een mislukte poging is geweest om weg te rennen. Niks aan de hand.’
Embry lachte. ‘Zo vreemd ben ik toch ook weer niet?’
Ik rolde met mijn ogen. ‘Waar zijn we, Embry?’
‘Uhm… ken je de Cullens?’
Mijn mond viel open. ‘Dokter Cullen?’
‘Die, ja.’
Ik was sprakeloos. Waarom had hij me naar het huis van de Cullens gebracht. Dacht hij soms dat dokter Cullen mijn ogen kon genezen of zo?
Embry zag mijn verbaasde blik. ‘Tja, het is een beetje moeilijk uit te leggen.’
‘Ze is wakker!’ hoorde ik beneden iemand gillen. Voor ik erover kon vragen, werd de deur open gegooid.
In de deuropening stond een van de mooiste meisjes die ik ooit had gezien. Klein, lijkbleek en het schattigste pixie-haar dat ik ooit had gezien. Maar wat ik echt raar vond, waren haar ogen. Ze waren goudkleurig, iets dat ik nog nooit had gezien.
Ik had nog niet door dat ik staarde tot Embry kuchte. ‘Kiki, dit is Alice Cullen.’
Ik keek een beetje bang naar Alice. Iets aan haar uiterlijk zei me dat ze niet bepaald veilig was.
Embry lachte. ‘Ze is niet zo eng als ze eruit ziet hoor.’
‘Maar ze bijt wel,’ was mijn antwoord. Waarom zei ik dat nou?
Embry keek me een beetje raar aan, maar Alice stond er nog steeds lachend bij.
‘Ik neem aan dat dat erbij hoort?’ vroeg Embry aan Alice.
‘Ze weet van alles waarvan ze niet weet dat ze het weet, als je snapt wat ik bedoel.’
‘Wat is er aan de hand?’ vroeg ik. Zij wisten dingen die ik niet wist.
‘Waar moeten we beginnen?’ vroeg Embry zich hardop af.
‘Iedereen voorstellen natuurlijk!’ Alice liep naar me toe en pakte mijn hand. Ze begon mij mee te trekken naar beneden.
In wat volgens mij de woonkamer moest voorstellen, zat een hele grote groep mensen. De ene helft van de groep was net zo bleek als Alice. De andere had dezelfde tint als Embry. Ik dacht dat ik er wel een paar van vroeger herkende.
Niemand was verbaasd toen ze mijn ogen zagen, terwijl ik zeker was dat ik deze mensen nog nooit had gezien, op de donker getinte mensen na, zonder bril. Ik voelde me hier gemakkelijk, wat me nog meer verbaasde.
‘Kiki,’ begon Embry. ‘Je kent de roedel al zo’n beetje.’
Ik lette niet op het feit dat hij roedel zei. Het klonk gewoon in mijn oren.
Ik had niet veel moeite met de namen. Deze mensen waren nog niet zo lang van school af.
‘Leah,’ zei ik tegen het enige meisje in die groep. Ze knikte en glimlachte.
‘Jacob en Quil,’ ging ik verder tegen de twee grootste jongens. Ze grijnsden naar me.
‘En Seth,’ maakte ik het kleine rondje af. Seth had een baby in zijn armen, niet meer dan 2 jaar oud. Naast hem zat een meisje dat misschien net iets ouder dan ik was.
Embry zat naast mij te knikken.
‘En de anderen,’ ging Alice verder,’ zijn Carlisle, esme, Rosalie, Emmett, Edward, Bella, Renesmee, Caliana* en Shanti.’ het meisje naast Seth was dus Caliana en de Baby was Shanti.
Al deze mensen waren bloedmooi. En hartstikke gevaarlijk. Vraag me niet hoe ik dat wist.
‘Vampieren en weerwolven die samen wonen. Interessant.’ Ik sloeg mijn hand voor mijn mond. Waarom had ik dat gezegd? Hoe wist ik dat? Want ook al klonk het als complete onzin, ik wist dat het waar was. Behalve bij renesmee, die was ook nog half mens. En Caliana was een meermin, en Shanti half weerwolf-half meermin.
God-nog-aan-toe! Waar kwam al die info vandaan?
De weerwolven (en Caliana) keken een beetje verbijsterd, maar de vampiers keken alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Op Bella en Renesmee na.
‘Fantastisch, toch?’ zei Alice. ‘Bespaart ons een hele hoop drama.’
‘Ga je me ook nog vertellen wat dit allemaal betekent? Ik sta hier zo’n beetje te flippen,’ herinnerde ik haar.
‘Jammer genoeg weten ze nou net niet wat ze zelf zijn,’ zuchte Alice. ‘Ze heeft nog niet eens gemerkt dat ze vleugels heeft.’
‘Ik heb WAT?!’ schreeuwde ik. Ik keek over mijn schouder heen. Op mijn rug zaten twee sneeuwwitte vleugels.
Ik voelde me duizelig.
Embry hield me stevig vast toen ik begon te wankelen. ‘We hebben even geen tijd om flauw te vallen.’
‘Dus ik mag niet even flauwvallen als ik zie dat er vleugels op mijn rug zitten? dit is niet normaal, Embry. Dadelijk wordt er ook nog van me verwacht dat ik ermee ga rondvliegen.’
Ongemakkelijke stilte.
‘Dat meen je niet,’ zei ik. Ik zag mezelf al vliegen. En neerstorten.
Edward lachte.
‘Blijf uit mijn gedachten,’ mompelde ik. Het kon me niet schelen dat dat weer iets was dat ik niet zou moeten weten. Ik had hoofdpijn.
Ik drukte mijn vingers tegen mijn slapen en begon te ijsberen. ‘Oke, ik weet allemaal dingen die ik niet zou moeten weten, ik heb vleugels op mijn rug en mijn ogen zijn… niet normaal. Over ogen gesproken, waar is mijn bril?’
Embry gaf me mijn bril, en ik zette hem weer op. niet omdat ik het erg vond om zonder te lopen, maar omdat het vertrouwd was. Plus, het gaf me he gevoel dat mijn moeder erbij was. Die zou me in zo’n situatie vast hebben geholpen.
‘Dus, al die feiten bij elkaar,’ ging ik verder,’ betekent… betekent… geen idee. In ieder geval dat ik niet normaal ben.’
‘Je bent net zoals je oudtante,’ zei Carlisle onverwacht.
‘Mijn oudtante?’ ik hield op met ijsberen en keek naar Carlisle.
‘Ze handelde deze situatie net zoals jij.’
‘Heb jij haar gekend?’
‘Zal ik eerst maar even alles uitleggen?’ hij gebaarde naar iets in zijn handen. Ik kwam dichterbij en zag dat het een heel oud boek was.
‘In dit boek staat het verhaal van een heel verre oma van jouw, en de eerste van jouw soort.’
Ik gebaarde dat hij verder kon gaan. Hij sloeg het boek open en begon voor te lezen.


o ja, voor ik het vergeet, dat sterretje b=van Caliana even uitleggen.
Caliana is een personage die ik heb verzonnen en waar ik ook nog een bijpassend verhaal in gedachten voor heb. ik weet niet of ik dat ook nog zou moeten doen, aangezien ik ook nog een andere story heb. wat denken jullie? het is trouwens een seth love-story.