Hoofdstuk 2

Eenmaal thuis aangekomen trek ik rillend mijn jas uit. Het is echt koud buiten! Ik ben blij dat ik nu lekker thuis in een warme woonkamer ben. ‘Mam, ik ben weer thuis!’ Roep ik naar boven. Ik krijg geen antwoord. Zou ze niet thuis zijn?
Nadat ik mijn jas heb opgehangen loop ik ook naar boven en ga mijn moeders slaapkamer in. Ze zit op haar bed en klapt snel een fotoalbum dicht. ‘Wat ben je aan het doen?’ Vraag ik haar. ‘Oh, ik was door wat fotoalbums van vroeger aan het bladeren.’ Zegt ze en haar blik gaat naar een stapel albums die naast het bed ligt. ‘Wat voor albums?’ Mijn moeder zucht. ‘Albums van ons drieën.’ Antwoordt ze. Ik knik, maar zeg niets. Mijn ouders zijn 9 jaar geleden uit elkaar gegaan, toen ik 7 was dus. Mijn vader heeft een nieuwe vriendin in Spanje, en we zien hem eigenlijk nooit meer. Al die jaren heb ik niets meer van hem gehoord. Hij heeft niet gebeld, niet geschreven… O jawel, met mijn elfde verjaardag heeft hij mij een ketting en armbandje gestuurd, meer daarna heeft hij nooit meer iets van zich laten horen. Eerlijk gezegd heb ik daar ook geen behoefte aan, maar mijn moeder mist hem nog steeds en kan het maar niet accepteren dat hij echt weg is. Al vaak genoeg heb ik gezegd dat ze niet steeds in die fotoalbums moet kijken, en ze gewoon ergens op moet bergen. Maar dat doet ze toch niet. Ach ja, het gaat vanzelf wel over. ‘Waar was je eigenlijk heen?’ Vraagt ze aan me. ‘Oh, ik moest even iets regelen.’ Mijn moeder kijkt me vragend aan. ‘Leg ik later wel uit.’ Beantwoord ik haar vraag al voordat ze die stelde, terwijl ik de kamer uitloop en naar mijn eigen kamer ga. Ik heb geen zin om uit te leggen wat er allemaal aan de hand is. Want dat is juist het probleem; ik weet zelf niet eens wat er aan de hand is, op het feit na dat Rosanna mij volkomen negeert.

Ik laat me op mijn bed vallen. Wat moet ik nou toch? Ik word hier helemaal gek van. Dag in, dag uit ben ik maar aan het bedenken wat er allemaal aan de hand zou kunnen zijn. Eigenlijk ben ik wel blij dat de kerstvakantie morgen over is, dan heb ik tenminste wat andere dingen te doen dan te niksen achter mijn computer. Tja, als je niets te doen hebt kan je computer ineens je beste vriend zijn. Maar dat begint na een tijdje ook wel te vervelen.
Ineens veer ik op. Natuurlijk, dat ik daar niet eerder aan gedacht heb! Mitchell zal vast wel msn hebben, waarom voeg ik hem niet gewoon toe? Het zal vast niet zo moeilijk zijn om aan iemands msn-adres te komen. Mitchell is redelijk populair, dus genoeg mensen zullen hem kennen.

Zenuwachtig zet ik mijn computer aan. Ik kan er niets aan doen, iedere keer als ik iets doe, zeg of denk dat met hem te maken heeft word ik helemaal zenuwachtig.
Als de computer is opgestart log ik in op msn. Meteen springen er allemaal groene icoontjes in beeld van de mensen die online zijn. Hmm, wie kent Mitchell? Ik laat mijn ogen langs alle namen glijden. Natuurlijk, Jesse moet hem kennen! Daar stat hij altijd bij in de pauze, en ze zitten bij elkaar in de klas.

Mara zegt: Heey Jesse!
Jesse zegt: Hey, alles goed?
Mara zegt: Jahoor, met jou?
Jesse zegt: Met mij ook, zoals gewoonlijk he?
Mara zegt: Mooi zo Ehm, heb jij toevallig de msn van Mitchell?
Jesse zegt: Mitchell Houtenburg?
Mara zegt: Ja, die bedoel ik
Jesse zegt: Ja: Mitch_HB@hotmail.com
Mara zegt: Dankjewel!
Jesse zegt: Haha, hoezo heb jij zijn msn nodig?
Mara zegt: Oh ik moet even wat vragen.
Jesse zegt: Jaja, “iets vragen”
Mara zegt: Maakt het wat uit dan?
Jesse zegt: Nee hoor, is maar een grapje. Maar ik moet nu gaan, heb zo voetbaltraining.
Mara zegt: Oke, succes met trainen!
Jesse zegt: Dankje!

Ik pak pen en papier en schrijf het adres over en stop het briefje in mijn broekzak. Natuurlijk kan ik hem ook meteen toevoegen, maar daar ben ik nu nog niet helemaal klaar voor. Wat nou als hij me niet herkend? Dat zou echt een afgang zijn. Nee, ik wacht wel tot morgen. Dan kan ik op school nog even een beetje zijn aandacht trekken en dan zal ik hem daarna toevoegen.