Vader

ik huil mezelf al een tijdje in slaap, het klinkt misschien aandachttrekkerij. Zo dacht ik er altijd over als ik het las bij een ander maar ik begrijp nu pas hoe leeg je, jezelf kan voelen. Een leegte die bijna niet te beschrijven valt. alsof iemand al je gevoelens bij je wegrukt en je alleen nog maar voor je uit kan staren zoekend naar wat je voelt als iemand iets tegen ze zegt. Of het pijn doet of dat het je blij maakt. Deze leegte is nu zover, dat ik helemaal niks meer voel, zelfs niet als iemand mijn pijn doet of me probeert blij te maken. Ik lach wel en zeg dat er niks aan de hand is en dat het goed met mij gaat, maar vanbinnen voel ik me een leugenaar. Het gaat niet goed met mij, dat wee ik zelf heel goed. Ik haat mezelf vreselijk daardoor dat ik tegen iedereen aan het liegen ben. Normaal lees je dat iemand niet te vrede is met zijn lichaam of met zijn leven, dat is het niet echt bij mij. Ik ben ook niet super blij met mijn lichaam of leven, maar dat is niet mijn hoofd probleem. Ik ben niet blij met mijn vader. Het klinkt heel stom hoe kan je nou niet blij zijn met je ouders? Mijn vader is al zo lang als ik weet vreemdgegaan. Nu zijn mijn ouders drie jaar officeel uit elkaar. vaak zeggen ze dat je contact met je ouders verbetert als ze gescheiden zijn, bij mij is dat niet het geval. Mijn vader had afgesproken dat hij elke week een halve dag voor mij vrij zou nemen. Hij heeft het in die drie jaar nog geen een keer gedaan. Soms lijkt het wel eens alsof ik niet besta voor hem. Inpricipe weet mijn vader niks van mij, hij is niet naar mijn diploma uitreiking geweest, mijn eerste officele optreden is hij ook niet geweest, ik heb hem niet eens meer uitgenodigd. Ik weet nog heel goed hoe het altijd ging bij een dansoptreden, dan kwam hij te laat of ging tijdens de voorstelling weg. Hij vertelde nooit dat hij het leuk vond, nee hij had altijd wel commetaar. Bij mijn eerste zangles-optreden flikte hij het zelfs om vijf minuten van te voren af te bellen dat hij toch niet kon komen omdat hij het te druk had. Mensen zeggen altijd dat je met hem moet gaan praten, maar ik heb het al zo vaak geprobeerd dat ik niet eens meer weet hoe ik moet beginnen. dan zeggen ze wel dat ik hem meer bij mijn leven moet trekken, maar telkens belt hij af als er voor mij iets belangrijks gaat gebeuren. Hij weet niet eens dat ik bijna elke week aan het repeteren ben met een band. Ik durf het niet eens te vertellen bang voor zijn reactie. toen ik hem vertelde dat ik aangenomen was voor een theatreopleiding zei hij niet meer dan 'Hoeveel gaat het koste?' Mijn blijdschap was in een keer verdwenen, zelfs als ik nu nog aan iemand moet vertellen dat ik daar naar toe ga is het niet meer speciaal. Ik hoop gewoon dat mijn vader mij een keer ziet staan, dat hij wel gewoon vertelt dat hij gaat verhuizen en niet dat ik het moet horen van een ander als hij al verhuist is. Soms vraag ik me wel is af of hij echt van mij houd. Of hij ooit belangstelling voor mij heeft. Een paar jaar ging het goed, ik kon mezelf opsluiten in mijn eigen wereld, waar ik echt mezelf kon zijn, dat ik die ene leuk jongen van die poster echt verliefd op mij kon laten worden . Het is natuurlijk onzin, maar het was wel mijn veilige plek waar niemand mij pijn kon doen. Een plek die voor mij veel betekent nog meer dan het echte leven. Soms zou ik wel is willen dat ik echt naar die plek kon, maar daar ben ik snel mee gestopt. Ik was echt op die plek elke keer als ik mijn ogen sloot, dichterbij kon ik niet komen. Soms twijfel ik wel eens of ik mijn vader ooit trots kan maken. Of hij mij ooit een keer ziet staan en dan zegt. 'Dat is mijn dochter.' dat heeft hij namelijk nooit gezegt als ik bij hem thuis kwam en er familie was van zijn vriendin/verloofde. Hij zei altijd. 'Dat is Michelle.' Meer niet, sommige familieleden van zijn vriendin/verloofde wisten niet eens dat hij een dochter had. Dat doet best veel pijn als je dat hoort. Gelukkig heb ik wel een lieve moeder die veel om mij geeft, maar ik heb de laatste tijd het gevoel alsof we langs elkaar heen leven. We niet echt vertellen wat ons dwars zitten en alleen maar lachen om niet te hoeven huilen. Voor mij voelt dat in elk geval. Misschien is het ook wel grootte onzin allemaal en is het gewoon een slechte droom waar ik geen controle overheb. En als ik dan straks ontwaak alles gewoon is zoals het hoort te zijn.